เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวผมเอง ผ่านมาประมาณ 6 ปีแล้ว
มันยังคงเป็นเรื่องที่อยู่ภายในหัวใจผมตลอดเวลา
ภาพของความสุข ภาพที่พี่ชายจูงมือน้องสาวมันเป็นภาพที่ผมไม่มีวันลืม
น้องสาวของผม เธอน่ารักและสดใส เธอจะคอยยิ้มแล้วพูดเสมอว่า “เค้ารักพี่ชายจัง”
ผมจะพาเธอไปส่งหน้าห้องเรียนทุกวัน และพูดกับน้องว่า
“วันนี้น้องสาวพี่ต้องตั้งใจเรียนนะ”
น้องผมที่บีบมือผมแน่นเหมือน อยากบอกผมว่าอยากอยู่กับผมต่ออีกสักนิด....
ผมบอกกับน้องว่า เดี๋ยวพี่ไปสายนะ... เธอมองผมแล้ว พูดว่า
“พี่ต้องมารับเค้านะ” เป็นเช่นนี้ทุกวัน
มันเป็นความทรงจำที่นึกทีไรผมก็ยิ้มแล้วบอกตัวเองว่า
ผมคงเป็นพี่ที่มีความสุขที่สุด
ทุกๆ เลิกเรียน น้องสาวผมจะยืนรอผมหน้าห้องเรียน
พอน้องเห็นผมจะวิ่งมาดึงแขนแล้วบอกว่า
“เค้าหิวแล้วนะพี่ชายมาช้าจัง”ผมจะพาน้องไปซื้อไอติม รอพ่อแม่มารับ
มันคงจะดีถ้าเป็นแบบนี้ทุกวัน

ในวันหยุด พ่อแม่ พาผมกับน้องไปทะเล ตัวผมไม่ชอบเล่นทะเลเลย เล่นแค่สระน้ำในโรงแรม
น้องผมกับพ่อลงไปเล่นชายหาดข้างล่าง
นานมากที่ผมเล่นน้ำในสระคนเดียว เพราะพ่อกับน้องไปเล่นทะเล
แม่ผมก็ว่ายน้ำไม่เป็นเลยไม่เล่นน้ำ ผมบอกแม่ว่าจะไปดูน้อง

ผมเดินลงไปที่ชายหาด เห็นพ่อผมกับน้องกำลังก่อกองทราย พ่อผมก็บ่นว่า
เนี่ยน้องไม่ยอมเลิกบอกว่ายังไม่สวย
ผมถามน้องว่า “ทำอะไรอ่ะกำแพงเมืองจีนเหรอ” น้องผมบอกกลับมาอย่างงอนๆ
“ทำบ้านต่างหาก ก็เค้ายังทำไม่สวยนิ
เค้าอยากทำให้สวยกว่านี้ เดี๋ยวพี่ชายไม่อยากอยู่บ้านนี้กับเค้า”
มันคือคำพูดของเด็กผู้หญิงที่ทำให้โลกของผมมีความหมายมากกว่าอะไรทั้งหมด
“แล้วเรามาอยู่ด้วยกันนะ” ผมบอกน้องพร้อมกับอมยิ้ม
ผมมีความสุขมาก และผมคิดว่าน้องผมก็เช่นกัน

ผมเคยถามน้องว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร
น้องผมบอกว่าอยากเป็นหมอเหมือนผมและเหมือนพ่อ
ผมถามเหตุผลว่าทำไมเหรอมาเลียนแบบพี่
“ก็เวลาที่พี่ป่วยเค้าจะได้รักษา และก็ถ้าพี่เป็นหมอจะได้รักษาเค้า”
ผมยังจำทุกคำพูดที่น้องผมเคยบอก
มันก้องอยู่ในหัวผมทุกคืนก่อนผมนอน และทุกครั้งที่ผมคิดถึงน้อง

แต่ความสุขผมมันสั้นกว่าที่ผมคิดไว้ มันสั้นมากถ้าเทียบกับชีวิตของผม
ระหว่างทางกลับบ้านจากต่างจังหวัดตอนนั้น ผมไปเที่ยวสงกรานต์ตอนปิดเทอม
แม่ผมกับพี่สาว พี่ชาย ของผม นั่งรถกับแม่ ส่วนผมกับน้องสาวนั่งรถไปกับพ่อ

รถของวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งขับปาดหน้ารถพ่อผมตรงทางโค้งทำให้รถเสียหลังพลิกคว่ำ
จากนั้นทุกอย่างก็มืดสนิท
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เมื่อผมรู้สึกตัวอีกครั้ง ก็นอนอยู่ในโรงพยาบาล
และเห็นแม่ผมร้องไห้อยู่ข้างๆ ตัวผม มันเกิดอะไรขึ้น
ผมคิดแบบนั้น

ผมมองไปรอบๆ ตัว เห็นพ่อผมและทุกๆ คน พ่อผมแค่แขนขวาหักไม่เป็นอะไรมาก แต่..
ผมถามพ่อว่า น้องอยู่ไหน แม่บอกว่า “น้องหลับแล้วลูก”
น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาจากตาของแม่ผมพ่อผม และทุกคนที่ผมรักยืนรายรอบผม
ผมอายุ 10 ขวบแล้วพอที่จะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น “น้องหลับแล้ว”
คำพูดสั้นๆ ที่ทำให้โลกทั้งโลกของผมกลายเป็นสีขาว
ใช่ครับ...เธอได้เสียชีวิตแล้ว
หมอสรุปว่า
เสียชีวิตทันทีที่รถพลิกคว่ำทำให้ศีรษะไปกระแทกกับกระจกรถอย่างรุนแรง ทำให้คอหักทันที
ถ้าวันนั้นผมเป็นแทนได้ผมจะไม่ลังเลที่จะตายแทนน้องเลย

งานศพของน้องผมจัดขึ้นมีญาติผมมามากมาย
ผมนั่งอยู่หน้าร่างที่ไร้วิญญานของน้องผม
มองดูแก้มสีชมพูของเธอที่ตอนนี้มันเป็นเพียงสีเนื้อขาวๆ
ปากสีแดง ที่เคยบอกผมว่า “จะอยู่กับพี่ชาย”
ทำให้น้ำตาผมมันไหลออกมาตลอดเวลาที่มองน้อง
ผมไม่เคยรู้เลยว่าทำไมมันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ทำไม...ทำไมต้องเกิดขึ้น

ในตอนนั้นหัวผมมีเพียงเรื่องของ
เด็กผู้หญิงที่ผมรักที่สุด รักมากซะจนผมอยากจะตายแทน
ผมอยากจะบอกเธออีกครั้งว่า ผมรักเธอมากกว่าชีวิตของผมซะอีก
ผมอยากได้ยินอีกครั้งว่า “เค้ารักพี่ชายนะ”
อยากมองตาของน้องที่มองผมเวลาผมมารับหน้าห้องเรียน
หน้าตาที่สดใส รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ ผมจะไม่มีวันลืมผมกับตัวเองทุกครั้งที่คิดถึงน้อง

“พี่ก็รักเธอ พี่จะพยายามเป็นพี่ชายที่เธอปรารถนา
ยิ้มให้พี่ดูอีกครั้ง พูดให้พี่ฟังว่าเธอรักพี่มากแค่ไหน แล้วอย่าจากพี่ไปไหนนะ
อย่าจากไป อย่าจากไป อย่าจาก...พี่ไป...”

ถ้าคุณมีน้องสาวผมคิดว่าเค้ารักคุณแน่ๆ ครับ รักษาน้องคุณดีๆ นะลองเดินไปบอกสิว่า
“พี่รักเธอนะ”
แล้วคุณจะได้เห็นยิ้มที่ออกมาจากใจของเค้า ไม่มีน้องคนไหนแน่ครับที่ไม่รักพี่
บอกเค้าบ่อยๆ นะ เพราะคุณคือหัวใจของกันและกัน