อัตราการเต้นของหัวใจจะเพิ่มขึ้นชั่วคราวระหว่างการออกกำลังกาย หรือการตอบสนองต่อความเครียดและการบาดเจ็บทางร่างกาย รวมไปถึงผู้มีความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับหัวใจ ทั้งนี้หากปล่อยทิ้งไว้โดยไม่รักษา ภาวะหัวใจเต้นเร็วอาจรบกวนการทำงานของหัวใจ ส่งผลให้เกิดภาวะแทรกซ้อนร้ายแรง รวมถึงภาวะหัวใจล้มเหลวและหัวใจหยุดเต้นกะทันหัน

การตรวจวัดชีพจรเป็นขั้นตอนแรกที่มีประโยชน์ในการช่วยวินิจฉัยภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ โดยปกติในขณะพัก หัวใจจะเต้นอย่างสม่ำเสมอประมาณ 60 - 100 ครั้งต่อนาที และอัตราการเต้นหัวใจจะเต้นเร็วขึ้นตามกิจกรรมทางกาย เนื่องจากร่างกายต้องสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงหัวใจ  เช่น การเดิน หัวใจจะเต้นเร็วขึ้นประมาณ 100 - 120 ครั้งต่อนาที  และมากกว่า 120 ครั้งต่อนาทีในขณะวิ่ง

หัวใจเต้นผิดจังหวะ คือ การเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ เกิดจากภาวะคลื่นหัวใจส่งสัญญาณไฟฟ้าในห้องหัวใจลัดวงจร 

ทำให้หัวใจไม่สามารถสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกายได้เพียงพอ ส่งผลให้หัวใจเต้นเร็วเกินไป ช้าเกินไป หรือไม่สม่ำเสมอ โดยทั่วไปมักพบมากในกลุ่มผู้สูงอายุ และผู้ที่เป็นโรคหัวใจ 

- เจ็บหน้าอก ใจสั่น

- วิงเวียนศีรษะ เป็นลมหมดสติ

- หายใจลำบาก

- เหนื่อยง่าย

- ภาวะหัวใจล้มเหลวเรื้อรัง เช่น ขาบวม นอนราบไม่ได้ เป็นต้น

- การสูบบุหรี่หรือการบริโภคเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีน

- ความเครียด 

- ภาวะนอนกรน หรือ ภาวะหยุดหายใจขณะหลับ

- ผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูง ไขมันในเลือดสูง เบาหวาน กลุ่มโรคต่อมไทรอยด์ 

- ผู้ที่มีความผิดปกติของโครงสร้างของหัวใจหรือหลอดเลือดใกล้หัวใจตั้งแต่กำเนิด

- ผู้ที่มีความผิดปกติทางพันธุกรรมของโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะหรือมีประวัติครอบครัวเป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ

หากคุณมีอาการแสดงเหล่านี้อย่างฉับพลันหรือบ่อยครั้ง ควรรีบไปพบแพทย์โดยด่วน ทั้งนี้แพทย์จะทำการวินิจฉัยความผิดปกติด้วยวิธีที่แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของแพทย์ โดยการตรวจหัวใจเต้นผิดจังหวะสามารถวินิจฉัยได้หลายรูปแบบ ได้แก่ การตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ การทดสอบสมรรถภาพหัวใจโดยการเดินสายพาน การเอกซเรย์หัวใจ และการวินิจฉัยด้วยคลื่นเสียงสะท้อนความถี่สูง อย่างไรก็ตามสำหรับผู้ป่วยภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะที่ไม่ได้เป็นมาแต่กำเนิดนั้น ควรหมั่นดูแลสุขภาพอย่างสม่ำเสมอและเข้ารับการตรวจสุขภาพประจำปี เพื่อให้หัวใจของคุณมีสุขภาพดีและลดความเสี่ยงของภาวะแทรกซ้อนอื่นๆ ที่อาจจะตามมา