คุณอาจเคยได้ยินเรื่องเล่าของสามี-ภรรยาวัยเกษียนอายุแล้ว...เชื่อว่าคงเป็นเรื่องที่น่าประทับ และยืนยันข้อคิดของบทนี้ได้ดียิ่งนัก...
คุณลุงจะอบขนมปังหัวกะโหลกที่หอมกรุ่นและยังร้อนๆนุ่มๆทุกๆสัปดาห์ จากนั้นก็จะตัดแบ่งส่วนกะโหลกส่งให้กับคุณป้าซึ่งเอื้อมมือไปรับมันมาด้วยรอยยิ้มเสมอ
มันเป็นเช่นนี้สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า
จากเดือนเป็นปีจากปีหนึ่งเป็น 10ปี 20ปี และกระทั่งกว่า 40ปีผ่านไป
เช้าวันอาทิตย์ของวันครบรอบปีนั้น คุณป้านั่งมองขนมปังปอนด์นุ่มๆและร้อนๆที่เป็นส่วนหัวกะโหลกขนมปังพลางพูดด้วยเสียงเครือ
" 40ปีแล้วที่ฉันยอมคุณ ที่รัก คุณรู้ไหมว่าฉันไม่เคยชอบกะโหลกขนมปังนี่เลย ฉันเกลียดมันมาตั่งแต่เด็กๆแล็ว แต่ฉันก็กินมัน เพียงเพราะอยากให้คุณได้กินส่วนที่นุ่มอร่อยกว่ากะโหลกนั่น "คุณป้าพยาพยามยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความน้อยใจ
ในขณะที่คุณลุงนิ่งอึ้งไปสักครู่ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
"ที่รัก ฉัน..ฉันขอโทษ ความจริงส่วนกะโหลกของขนมปังนั่นน่ะ เป็นส่วนที่ฉันชอบมากที่สุดเลยทีเดียว..."
