มองใครต่อใครที่เดินจับมือเกี่ยวกัน
เห็นเขาเหล่านั้น ก็นึกอิจฉาในใจ
ทำไมไม่เป็น ไม่มีอย่างเขา คิดแล้วมันก็เศร้าใจ
มีเพียงความเหงาให้เดินกอดคอเท่านั้น
ที่นั่งติดกันเวลาดูหนัง คือใคร
จะกิน จะเดิน จะนอน ก็เหงา..
ไม่มีใครเคียงข้างกาย ไม่มีใครเลย
จะมีใครๆ รัก คนหน้าตาอย่างฉัน
ที่มันธรรมดา ไม่เข้าตาเหมือนใครๆ
จะมีใครๆ ไหมที่จะมองแต่หัวใจ
จะมีไหมใคร..เข้าใจรักกัน
จะมีกี่คนที่เขาจะมองอย่างนั้น
จะมีสักวันบ้างไหม ที่ฝันเป็นจริง
จะมีกี่คนที่เขาจะรัก ที่ฉันเป็นในทุกสิ่ง
มองเห็นความสำคัญ จับมือกอดฉันด้วยความเต็มใจ
จะยอมให้ทุกๆสิ่ง ที่ตัวฉันมีอยู่ จะไม่ทำให้เขาผิดหวังเลยสักครั้ง
จะมีใครๆ รัก คนหน้าตาอย่างฉัน
ที่มันธรรมดา ไม่เข้าตาเหมือนใครๆ
จะมีใครๆ ไหมที่จะมองแต่หัวใจ
จะมีไหมใคร..เข้าใจรักกัน
......................................................................................................................................................
ท่ามกลางแสงสีของเมืองกรุง
ผู้คนมากมายผ่านไปมาทุกค่ำเช้า
เหมือนกับว่าเมืองนี้ไม่เคยตกอยู่ภายใต้การหลับไหล
ยังมีคน ๆ หนึ่ง ในมุมเล็ก ๆ ของเมืองใหญ่
อยู่กับความรู้สึกเหงา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศครึ้นเครงรอบกาย
แสงสีเสียงเหล่านั้น ไม่เคยทำให้ความเหงาจางหายไปจากใจคน ๆ นี้ได้เลย
ทั้ง ๆ ที่เค้ามีพร้อมหมดทุกอย่าง
แต่สิ่งที่เค้าขาดไปเป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ ที่มีค่ายิ่งใหญ่
นั่นก็คือความรัก....
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการความรัก...แต่เขาไม่รู้ว่าจะหาความรักได้ที่ไหน
เพราะในเมืองใหญ่คนมากหน้าหลายตาอย่างนี้
การที่จะหาความจริงใจ...จากใครสักคน...มันช่างยากเย็นเสียจริง
เค้ากลัว........
กลัวกับการที่จะลองรักใครสักคน...
กลัวที่จะต้องเจ็บช้ำหากพบกับการหลอกลวง
กลัวที่จะต้องกลับมาเหงาอีกครั้งหากไม่สมหวังในความรัก
แต่เค้าไม่รู้หรอกว่า..........
ยังมีคนอีกมากมายที่รู้สึกเหมือนกับเค้าตอนนี้
ยังมีคนอีกมากมายที่กลัวที่จะรัก
ยังมีคนอีกมากมายที่ทนอยู่กับความเงียบเหงาเดียวดาย
ทั้ง ๆ ที่คนเหล่านี้พร้อมจะให้ความจริงใจกับทุกคน.......
หากคุณเป็นเหมือนคนที่ถูกกล่าวถึงนี้
อย่าเลย......อย่ามัวทนกับความเงียบเหงา
คุณลองมองคนที่อยู่ข้าง ๆ คุณสิ
ลองเปิดใจของคุณ......รับมิตรภาพจากคนรอบข้าง
คุณอาจจะพบว่า.....คนที่พักอยู่ห้องใกล้ ๆ ที่คุณไม่เคยคุยด้วย
อาจจะคุยกับคุณถูกคอ...และเป็นหัวอกเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อเลย
อย่าเลย......อย่ามัวทนกับการอยู่คนเดียว
ลองทำความรู้จักกับคนที่อยู่รอบกาย
เปิดเผยความรู้สึกของตัวเองให้ใครได้รู้บ้าง
แล้วคุณอาจจะพบว่า......คนที่มีความคิดมีวุฒิภาวะแตกต่างจากคุณอาจจะเป็นคนที่เข้าใจคุณได้อย่างลึกซึ้ง
เพียงแค่คุณเปิดใจเท่านั้น
อย่ากลัวกับการที่จะพูดคุยกับใครสักคนด้วยตัวตนที่แท้จริง
อย่ากลัวกับการที่จะมีมิตรภาพกับใครที่คุณไม่เคยรู้จัก
อย่ากลัวกับการที่จะมีคนมาร่วมรับรู้ความรู้สึกของคุณ
เมื่อถึงวันนั้น...ความเหงาของคุณจะจางหายไป
คุณจะไม่ได้อยู่คนเดียว....โดยมีแค่ความเหงาเป็นเพื่อน
และจากที่คุณเคยคิดว่าไม่มีใครสนใจคนอย่างคุณ...
อาจจะกลายเป็นว่า.......คุณกลายเป็นคนที่เข้าตาของใครหลาย ๆ คนก็ได้
เห็นเขาเหล่านั้น ก็นึกอิจฉาในใจ
ทำไมไม่เป็น ไม่มีอย่างเขา คิดแล้วมันก็เศร้าใจ
มีเพียงความเหงาให้เดินกอดคอเท่านั้น
ที่นั่งติดกันเวลาดูหนัง คือใคร
จะกิน จะเดิน จะนอน ก็เหงา..
ไม่มีใครเคียงข้างกาย ไม่มีใครเลย
จะมีใครๆ รัก คนหน้าตาอย่างฉัน
ที่มันธรรมดา ไม่เข้าตาเหมือนใครๆ
จะมีใครๆ ไหมที่จะมองแต่หัวใจ
จะมีไหมใคร..เข้าใจรักกัน
จะมีกี่คนที่เขาจะมองอย่างนั้น
จะมีสักวันบ้างไหม ที่ฝันเป็นจริง
จะมีกี่คนที่เขาจะรัก ที่ฉันเป็นในทุกสิ่ง
มองเห็นความสำคัญ จับมือกอดฉันด้วยความเต็มใจ
จะยอมให้ทุกๆสิ่ง ที่ตัวฉันมีอยู่ จะไม่ทำให้เขาผิดหวังเลยสักครั้ง
จะมีใครๆ รัก คนหน้าตาอย่างฉัน
ที่มันธรรมดา ไม่เข้าตาเหมือนใครๆ
จะมีใครๆ ไหมที่จะมองแต่หัวใจ
จะมีไหมใคร..เข้าใจรักกัน
......................................................................................................................................................
ท่ามกลางแสงสีของเมืองกรุง
ผู้คนมากมายผ่านไปมาทุกค่ำเช้า
เหมือนกับว่าเมืองนี้ไม่เคยตกอยู่ภายใต้การหลับไหล
ยังมีคน ๆ หนึ่ง ในมุมเล็ก ๆ ของเมืองใหญ่
อยู่กับความรู้สึกเหงา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศครึ้นเครงรอบกาย
แสงสีเสียงเหล่านั้น ไม่เคยทำให้ความเหงาจางหายไปจากใจคน ๆ นี้ได้เลย
ทั้ง ๆ ที่เค้ามีพร้อมหมดทุกอย่าง
แต่สิ่งที่เค้าขาดไปเป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ ที่มีค่ายิ่งใหญ่
นั่นก็คือความรัก....
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการความรัก...แต่เขาไม่รู้ว่าจะหาความรักได้ที่ไหน
เพราะในเมืองใหญ่คนมากหน้าหลายตาอย่างนี้
การที่จะหาความจริงใจ...จากใครสักคน...มันช่างยากเย็นเสียจริง
เค้ากลัว........
กลัวกับการที่จะลองรักใครสักคน...
กลัวที่จะต้องเจ็บช้ำหากพบกับการหลอกลวง
กลัวที่จะต้องกลับมาเหงาอีกครั้งหากไม่สมหวังในความรัก
แต่เค้าไม่รู้หรอกว่า..........
ยังมีคนอีกมากมายที่รู้สึกเหมือนกับเค้าตอนนี้
ยังมีคนอีกมากมายที่กลัวที่จะรัก
ยังมีคนอีกมากมายที่ทนอยู่กับความเงียบเหงาเดียวดาย
ทั้ง ๆ ที่คนเหล่านี้พร้อมจะให้ความจริงใจกับทุกคน.......
หากคุณเป็นเหมือนคนที่ถูกกล่าวถึงนี้
อย่าเลย......อย่ามัวทนกับความเงียบเหงา
คุณลองมองคนที่อยู่ข้าง ๆ คุณสิ
ลองเปิดใจของคุณ......รับมิตรภาพจากคนรอบข้าง
คุณอาจจะพบว่า.....คนที่พักอยู่ห้องใกล้ ๆ ที่คุณไม่เคยคุยด้วย
อาจจะคุยกับคุณถูกคอ...และเป็นหัวอกเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อเลย
อย่าเลย......อย่ามัวทนกับการอยู่คนเดียว
ลองทำความรู้จักกับคนที่อยู่รอบกาย
เปิดเผยความรู้สึกของตัวเองให้ใครได้รู้บ้าง
แล้วคุณอาจจะพบว่า......คนที่มีความคิดมีวุฒิภาวะแตกต่างจากคุณอาจจะเป็นคนที่เข้าใจคุณได้อย่างลึกซึ้ง
เพียงแค่คุณเปิดใจเท่านั้น
อย่ากลัวกับการที่จะพูดคุยกับใครสักคนด้วยตัวตนที่แท้จริง
อย่ากลัวกับการที่จะมีมิตรภาพกับใครที่คุณไม่เคยรู้จัก
อย่ากลัวกับการที่จะมีคนมาร่วมรับรู้ความรู้สึกของคุณ
เมื่อถึงวันนั้น...ความเหงาของคุณจะจางหายไป
คุณจะไม่ได้อยู่คนเดียว....โดยมีแค่ความเหงาเป็นเพื่อน
และจากที่คุณเคยคิดว่าไม่มีใครสนใจคนอย่างคุณ...
อาจจะกลายเป็นว่า.......คุณกลายเป็นคนที่เข้าตาของใครหลาย ๆ คนก็ได้
