"ตื่นได้แล้ว ถึงเวลาต้องไปโรงเรียนแล้ว รู้ไหม!"
ฉัน. . . ทนรับอย่างงัวเงียกลิ้งมากลิ้งไป. . .
ในขณะที่แม่. . . กำลังเตรียมอาหารเช้าให้อยู่ในครัว
แอบหงุดหงิดกับการตื่นเช้า เพราะเมื่อคืนเมาส์กับเพื่อนจนดึกดื่น
พอต้องตื่นเลยเกิดอาการสมองไม่คืน . . . ปวดหัว
นอกจากแม่จะปลุกฉันแต่เช้าแล้ว. . .
แม่ยังบ่นเรื่องค่าโทรศัพท์ ในขณะที่ยกจานข้าวออกมาจากครัว
อารมณ์ไม่ดีเลยพาลมั่วขึ้นเสียงกับแม่ไป
แม่วางจานข้าวลง. . .ไม่โต้ตอบฉัน
แต่บอกฉันว่า . . . ให้รีบๆ กินเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย
ฉันได้แต่โมโห. . .แล้วก็พาลไม่กินข้าวเอาดื้อๆ
แต่พอมาถึง ณ วันนี้. . .
ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้วทำไมแม่ต้องทำเช่นนั้น
และฉันก็ได้แต่โมโหตัวเองว่า . . .
ทำไมตอนนั้นฉันไม่เข้าใจความรู้สึกของแม่บ้าง . . .
ที่แม่ต้องปลุกแต่เช้า ที่แม่ต้องบ่น. . .ที่แม่ต้องเรื่องมาก
เป็นเพราะฉันทำตัวไม่ดีเอง
และทั้งหมด คือ แม่รักฉัน แม่หวังดีกับฉันนั่นเอง
ฉันทนตื่นแต่เช้าไม่ได้. . .|
ในขณะที่แม่ต้องตื่นเช้าแล้วเหนื่อยกว่าฉันเป็นไหนๆ
ฉันกลับดึก แม่ฉันก็กลับดึกเช่นฉัน
. . . เพราะท่านไม่ยอมนอน
แม่จะคอยเป็นห่วงตลอดว่าจะเกิดเหตุร้ายกับฉันหรือเปล่า
ฉันใช้จ่ายสิ้นเปลือง ในขณะที่ฉันหาเงินเองไม่ได้
แม่ไม่ใช้จ่าย ทั้งๆ ที่เป็นคนหาเงิน และเหนื่อยกับการทำงาน
มาวันนี้ . . . ฉันซาบซึ้งแล้วกับความรักที่แม่มีให้ฉัน
ฉันอยากจะเดินเข้าไปกอดแม่ และพูดว่า . . .
"แม่ค่ะ . . . หนูขอโทษค่ะ ที่หนูเอาแต่ใจตัวเอง
. . . ต่อไปนี้หนูจะเป็นลูกที่ดีของแม่
และจะคอยดูแลแม่เองค่ะ"
