"ถ้าวันนี้เธอต้องรับใครเข้ามา... ที่เคยมีน้ำตา........ ฉันก็อยากให้เธอลืม ที่เคยเสียใจปวดร้าว.....ฉันก็อยากให้เธอเก็บไว้ในลิ้นชักของอดีต เพราะฉันรู้....ยังไงเธอก็ไม่มีวันลืมความเจ็บช้ำนั้นได้หรอก.... ฉันจึงให้เธอเก็บไว้มากกว่า "ฝืนใจให้ลืม"
วันนี้....ถ้ามีใครมาเคาะประตูหัวใจของเธอ อยากให้เธอกล้าที่จะเปิดรับคน-คนนั้น...
อย่าให้อดีตเปรียบเสมือนแม่กุญแจ...ที่ล็อคเธอไว้... ให้นั่งอยู่ข้างในเพียงคนเดียว....อีกทั้งยังไม่ยอมที่จะรับใครเข้ามานั่งเป็นเพื่อน...
ผ่อนปรนความรู้สึกของตัวเอง.....ให้มีความยืดหยุ่น... การเปิดรับใครอีกคนเข้ามา.... ไม่ได้หมายความว่า....เราจะต้องเจ็บซ้ำอีกครั้ง...
แต่ถ้าเผอิญ..... เผอิญเธอต้องเจ็บในการตัดสินใจครั้งนี้อีก... ไม่ต้องกลัวนะ...
มาหาฉันได้เสมอ....
ฉันจะให้ไหล่เธอพิง...
ฉันจะให้ 2 แขน โอบกอด....
ฉันจะคอยซับน้ำตาเธอด้วยความรัก...
ฉันจะปลอบประโลมด้วยความห่วงใย...
ฉันพร้อมจะยืนเคียงข้างเธอ... โดยเฉพาะเวลาที่เธอไม่มีใคร.....
..... เรียนรู้เขาคนนั้น..... ไปในแต่ละวัน.... อย่างน้อยเราก็ได้เพื่อนเพิ่มเข้ามาในชีวิตอีก 1 คน
หากไม่สามารถมอบความรักแบบ "คนของใจ" ให้แก่เขาได้... ก็อย่าฝืน....
ถ้ามันไม่ได้......ทั้งเราและเขา "ก็รู้กัน" และความรักแบบเพื่อนมิตร.......ก็จะยังคงอยู่....
ไม่ง่ายที่จะรู้จักใครสักคนอย่างคุ้นเคย... เพราะต่างต้องใช้เวลาเรียนรู้ซึ่งกันและกัน...
เริ่มคบ...เริ่มเรียนรู้...ไม่ได้หมายความว่า เธอจะต้องรักเขาเลยทันที....
คงความเป็นตัวเองไว้.... อย่างที่เป็นอยู่ทุกวัน...... แล้วทั้งเราและเขาจะรู้คำตอบ... "ว่าเราสามารถไปด้วยกันได้ดีหรือไม่"
เวลาเปลี่ยนแปลงความรู้สึกกันได้... ก็น่าจะให้ "หัวใจของเรา" ได้ลองดู....
