ถ้าพูดถึงเด็กสาววัย 18 ปีชาวอเมริกันคนหนึ่ง เรียนจบไฮสคูลด้วยเกรด A รวดทุกวิชา ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยทั้งหมด 5 แห่ง และหนึ่งในนั้นคือ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดพร้อมข้อเสนอในการให้ทุนตลอดการศึกษา คุณคงนึกภาพว่าเธอเป็นเด็กสาวสวยงามจากครอบครัวที่อบอุ่นสมบูรณ์พร้อม และอยู่ท่ามกลางสิ่งแวดล้อมดีๆ มีเวลาทุ่มเทให้กับการเรียน มีอิสระทางความคิดและการจับจ่ายอย่างเต็มที่ ขอบอกว่าคุณคิดผิดทั้งหมด !!!
ดอว์น ลอกกินส์ (Dawn Loggins) เกิดมาในครอบครัวที่พ่อแม่ติดยา ที่เมืองลอนเดล มลรัฐนอร์ธแคโลไลน่า และจู่ๆวันหนึ่งขณะที่เธอไปเข้าค่ายกับทางโรงเรียนก็กลับมาพบว่าทั้งคู่ทิ้งเธอไปแล้ว พร้อมทั้งเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ เธอต้องเลือกว่าจะใช้เงินที่มีติดตัวอยู่น้อยนิดซื้ออาหารประทังชีวิตในเดือนนั้นหรือจ่ายค่าเช่าบ้าน ในที่สุดเธอก็ต้องย้ายไปอาศัยอยู่กับยายซึ่งไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย ทั้งบ้านเต็มไปด้วยขี้เถ้าบุหรี่ และยายก็ไม่เคยสอนให้เธอรักษาความสะอาด อาบน้ำ หรือดูแลตัวเอง ในขณะนั้นเธอยังเป็นเพียงเด็กสาวมัธยมต้นที่ได้อาบน้ำเดือนละครั้งจากการเอาเหยือกนมไปรองน้ำจากก็อกน้ำสาธารณะ ซึ่งต้องมาใช้ทั้งฟลัชชักโครกและอาบน้ำ เนื่องจากบ้านถูกตัดไฟและน้ำ เธอต้องสวมเสื้อตัวเดิมไปโรงเรียนตลอดทั้งเดือน และทำการบ้านใต้แสงเทียน
ความโหดร้ายทั้งหมดและสิ่งแวดล้อมที่เธอต้องอยู่ท่ามกลางชุมชนที่มีแต่คนบ้านแตก และติดยา ไม่ได้ถูกใช้มาเป็นข้ออ้างต่อเธอในการทำตัวให้แย่แต่อย่างไร ตรงกันข้ามเธอใช้มันเป็นแรงผลักดัน ด้วยความคิดที่ว่าเธอจะไม่ดำเนินชีวิตแบบที่เห็นแน่นอน ที่โรงเรียนมัธยมต้น เธอถูกเพื่อนๆรังเกียจ พวกเขาพากันเรียกเธอว่า ugly(ตัวน่ารังเกียจ) และเมื่อเธอไม่แสดงการตอบโต้ พวกเขาก็เรียกเธอว่า stupid (ยัยงี่เง่า) ในตอนนั้นสิ่งที่เธอทำได้ก็เพียงแค่กลับไปร้องไห้คนเดียวที่บ้าน
ทุกอย่างค่อยๆดีขึ้นเมื่อเธอเข้าเรียนในระดับไฮสคูล เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาคนหนึ่งสังเกตเห็นเธอและพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ในวันหนึ่ง และทางโรงเรียนก็ให้โอกาสเธอทำงานพิเศษเป็นภารโรงคอยกวาดถูพื้นโรงเรียน และทันตแพทย์คนหนึ่งให้แปรงสีฟันและยาสีฟันกับเธอ แต่อย่างไรก็มีช่วงเวลาที่เธอต้องดรอปการเรียนไปเป็นเวลา 2 เดือน แต่เธอก็ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ในการเรียนทางออนไลน์เพื่อตามเพื่อนๆให้ทัน และในที่สุด ผลก็ออกมาอย่างที่เห็น เธอได้ A หมดทุกวิชา
เธอตัดสินใจส่งใบสมัครไปยังมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดที่ซึ่งยังไม่มีนักเรียนคนใดจากโรงเรียนของเธอได้เคยเข้าไปเรียน และในเวลาต่อมาเธอก็ได้รับจดหมายบางๆฉบับหนึ่งจากฮาร์วาร์ดในเดือนมีนาคมที่ผ่านมา พร้อมทั้งข้อความที่แจ้งให้ทราบว่า ทางคณะกรรมการของมหาวิทยาลัยตกลงรับเธอเข้าเรียนและจดหมายที่มาเร็วแบบนี้เกิดเฉพาะกับกรณีพิเศษจริงๆเท่านั้น...ดอว์น ยังคงจดจำช่วงเวลาเลวร้ายได้เสมอ แต่เธอไม่เคยปล่อยให้มันมาทำร้ายเธอได้ ในวันที่เธอสำเร็จการศึกษาในระดับไฮสคูล เมื่อเธอลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปรับประกาศนียบัตร เธอบอกว่าเองในใจว่า ยิ้มไว้ ยิ้มไว้ เท่านั้น แต่เมื่อทุกๆคนในหอประชุมพากันลุกขึ้นปรมมือพร้อมทั้งส่งเสียงแสดงความยินดีกับเธอจนดังก้องไปทั่ว เธอก็ต้องบอกกับตัวเองว่า อย่าร้องไห้ อย่าร้องออกมาเชียว....
ถึงแม้ว่าชีวิตของเธอจะดูราบรื่นและเต็มไปด้วยความสดใสแล้ว แต่เธอก็ยังคงต้องทำงานพิเศษเพื่อเป็นค่าหนังสือและค่าใช้จ่ายส่วนตัวอื่นๆ แต่นั่นไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอแต่อย่างใด นอกจากนี้ เธอผู้มุ่งมั่นที่จะเรียนด้านชีวะวิทยา และศึกษาความเป็นอยู่ของสัตว์ต่างๆ ยังมีความตั้งใจที่จะตั้งกองทุนเพื่อเด็กยากไร้อย่างที่เธอเคยเป็นมาตลอด "หนูแค่หวังว่ามันจะทำให้โลกของเราน่าอยู่ขึ้นค่ะ"
เรียบเรียงเนื้อหาบทความโดย jaja wean จาก : dailymail
