ถ้าเราจะถามอะไรสักอย่างหนึ่งได้มั๊ย...
เพื่อนตามความคิดคุณคืออะไร?
เค้ามีความสำคัญกับคุณมากแค่ไหน
เทียบกับคนรักของคุณได้บ้างรึเปล่า
ฉันมีบ้างอย่างอยากจะเล่าให้ฟังแค่นั้นเอง...
มีนาฬิกาปลุกอยู่เรือนนึง มันทำหน้าที่ของมันทุกวัน
ทั้งเข็มยาวเข็มสั้น . ยังคงเดินทางรอบหน้าปัดอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ตอนเช้าๆๆๆๆๆๆๆๆ มันจะส่งเสียงกวนประสาท
เสียงที่ทำให้เราต้องตื่นจากความฝันแสนหวาน
เราตอบแทนมันโดยการเอื้อมมือไปควานหา "ตบหรือกดมันอย่างแรง"
ด้วยความรำคาญ เพื่อให้มันเงียบ
ทั้งๆที่มันก็ช่วยให้เราไม่ไปผิดนัดสำคัญๆอยู่เสมอ
และถ้ามันเผลอปลุกเราในวันพักผ่อน
บางทีเราอาจจะขวางมันทิ้งเสียด้วยซ้ำ
ทั้งๆที่เราก็เป็นคนตั้งเวลาเอาไว้เอง
บางครั้งเราก็มัวทำอย่างอื่นที่เราเห็นว่าสำคัญมากเสียยิ่งกว่า
นาฬิกา ที่มันตั้งอยู่ที่เดิมของมันทุกวัน
เราไม่ใส่ใจมันเท่าไรหรอก จะสนใจมันแค่ตอนเรา
อยากรู้เวลาก็เท่านั้นเอง
จนกระทั่งวันนึง... นาฬิกาเดิมๆเรือนนั่นมันเงียบหายไป
คุณไม่รู้หรอกว่ามันเงียบไปเมื่อไร...
คุณจำไม่ได้หรอกว่าตอนมันเดินครั้งสุดท้าย คือ ตอนไหน...
คุณได้แต่โทษมันในเช้าวันนั้นว่า...
ไอ้นาฬิกา เฮงซวย..ทำไมถึงไม่ปลุก
ทั้งที่มันเงียบไปเพราะคุณ คุณว่าไหม ว่า...
เพื่อนมันเหมือน นาฬิกาปลุก เนอะ
ทำไมนะเหรอ . คุณคิดดูสิ...
ความรักระหว่างเพื่อนก็เหมือนการเดินของเข็มนาฬิกานะ
เดินอยู่ที่เดิมๆๆๆๆๆ แต่ก็เดินไปได้เรื่อยๆๆ
ไม่เหนื่อยไม่เบื่อ
บางครั้งเพื่อนก็เตือนเรา บอกเรา
แนะนำเราในบางเรื่องที่เราควรจะฟังแต่เรากลับรำคาญมัน
พูดทำร้ายน้ำใจเค้า หรือทำให้เค้าเสียใจ
เพราะคิดว่าคำพูดเตือนของเค้าทำให้คุณรำคาญ
ถึงแม้บางทีคุณก็ทำไปเพราะไม่ได้ตั้งใจ
แต่ลองสังเกตสิ... สิ่งที่เพื่อนๆคุณเตือน
(ด้วยความหวังดีนั้น) บางทีกลับช่วยคุณได้หลายๆเรื่อง...
หลายครั้งหลายคราวที่คุณมัวแต่ทำเรื่องอื่น
ให้ความสำคัญกับคนอื่นๆ และมองข้ามความสำคัญเพื่อน
เพราะคุณคิดอยู่เสมอว่า... ความรักของเพื่อน มันเป็นเรื่องปกติ
ธรรมดา เช่นเดียวกับนาฬิกา
ที่มันจะเดินไปอย่างนั้น เหมือนทุกๆวัน
แต่คุณคงลืมไปว่าสักวัน ถ่านที่คุณใส่ไว้มันก็ต้องหมด
นาฬิกาไม่ได้ละเลยหน้าที่ของมัน หากเพียงแต่เมื่อเวลาผ่านไป
มันจะเอาแรงที่ไหนเดินหากไม่มี แบตเตอร์รี่
เช่นเดียวกันกับเพื่อนของคุณ
แม้เค้าจะรักและปรารถนาดีกับคุณมากแค่ไหนก็ตาม
หากคุณเองไม่เคยใส่ใจ หลงลืมไปว่ายังมีเค้าอยู่
ก็เปรียบเหมือนดังนาฬิกา...
ที่มันไม่ได้ละทิ้งหน้าที่ของมันหรอก
หากแต่เพียงคุณเองที่ไม่เคยจะเอาใจใส่นาฬิกาเก่าๆเดิมๆเรือนนั้นเลย...
ถึงเวลาหรือยังที่คุณจะหันกลับมามอง มองดูนาฬิกาเรือนเดิม
ไม่สายไปใช่ไหมที่คุณจะใส่ถ่านให้มันอีกครั้ง
และไขลานให้มันเดินดังเดิม เพื่อให้นาฬิกาเรือนเดิม
กลับมาทำหน้าที่น่าเบื่อเดิมๆ อีกสักครั้ง...
เพื่อนตามความคิดคุณคืออะไร?
เค้ามีความสำคัญกับคุณมากแค่ไหน
เทียบกับคนรักของคุณได้บ้างรึเปล่า
ฉันมีบ้างอย่างอยากจะเล่าให้ฟังแค่นั้นเอง...
มีนาฬิกาปลุกอยู่เรือนนึง มันทำหน้าที่ของมันทุกวัน
ทั้งเข็มยาวเข็มสั้น . ยังคงเดินทางรอบหน้าปัดอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ตอนเช้าๆๆๆๆๆๆๆๆ มันจะส่งเสียงกวนประสาท
เสียงที่ทำให้เราต้องตื่นจากความฝันแสนหวาน
เราตอบแทนมันโดยการเอื้อมมือไปควานหา "ตบหรือกดมันอย่างแรง"
ด้วยความรำคาญ เพื่อให้มันเงียบ
ทั้งๆที่มันก็ช่วยให้เราไม่ไปผิดนัดสำคัญๆอยู่เสมอ
และถ้ามันเผลอปลุกเราในวันพักผ่อน
บางทีเราอาจจะขวางมันทิ้งเสียด้วยซ้ำ
ทั้งๆที่เราก็เป็นคนตั้งเวลาเอาไว้เอง
บางครั้งเราก็มัวทำอย่างอื่นที่เราเห็นว่าสำคัญมากเสียยิ่งกว่า
นาฬิกา ที่มันตั้งอยู่ที่เดิมของมันทุกวัน
เราไม่ใส่ใจมันเท่าไรหรอก จะสนใจมันแค่ตอนเรา
อยากรู้เวลาก็เท่านั้นเอง
จนกระทั่งวันนึง... นาฬิกาเดิมๆเรือนนั่นมันเงียบหายไป
คุณไม่รู้หรอกว่ามันเงียบไปเมื่อไร...
คุณจำไม่ได้หรอกว่าตอนมันเดินครั้งสุดท้าย คือ ตอนไหน...
คุณได้แต่โทษมันในเช้าวันนั้นว่า...
ไอ้นาฬิกา เฮงซวย..ทำไมถึงไม่ปลุก
ทั้งที่มันเงียบไปเพราะคุณ คุณว่าไหม ว่า...
เพื่อนมันเหมือน นาฬิกาปลุก เนอะ
ทำไมนะเหรอ . คุณคิดดูสิ...
ความรักระหว่างเพื่อนก็เหมือนการเดินของเข็มนาฬิกานะ
เดินอยู่ที่เดิมๆๆๆๆๆ แต่ก็เดินไปได้เรื่อยๆๆ
ไม่เหนื่อยไม่เบื่อ
บางครั้งเพื่อนก็เตือนเรา บอกเรา
แนะนำเราในบางเรื่องที่เราควรจะฟังแต่เรากลับรำคาญมัน
พูดทำร้ายน้ำใจเค้า หรือทำให้เค้าเสียใจ
เพราะคิดว่าคำพูดเตือนของเค้าทำให้คุณรำคาญ
ถึงแม้บางทีคุณก็ทำไปเพราะไม่ได้ตั้งใจ
แต่ลองสังเกตสิ... สิ่งที่เพื่อนๆคุณเตือน
(ด้วยความหวังดีนั้น) บางทีกลับช่วยคุณได้หลายๆเรื่อง...
หลายครั้งหลายคราวที่คุณมัวแต่ทำเรื่องอื่น
ให้ความสำคัญกับคนอื่นๆ และมองข้ามความสำคัญเพื่อน
เพราะคุณคิดอยู่เสมอว่า... ความรักของเพื่อน มันเป็นเรื่องปกติ
ธรรมดา เช่นเดียวกับนาฬิกา
ที่มันจะเดินไปอย่างนั้น เหมือนทุกๆวัน
แต่คุณคงลืมไปว่าสักวัน ถ่านที่คุณใส่ไว้มันก็ต้องหมด
นาฬิกาไม่ได้ละเลยหน้าที่ของมัน หากเพียงแต่เมื่อเวลาผ่านไป
มันจะเอาแรงที่ไหนเดินหากไม่มี แบตเตอร์รี่
เช่นเดียวกันกับเพื่อนของคุณ
แม้เค้าจะรักและปรารถนาดีกับคุณมากแค่ไหนก็ตาม
หากคุณเองไม่เคยใส่ใจ หลงลืมไปว่ายังมีเค้าอยู่
ก็เปรียบเหมือนดังนาฬิกา...
ที่มันไม่ได้ละทิ้งหน้าที่ของมันหรอก
หากแต่เพียงคุณเองที่ไม่เคยจะเอาใจใส่นาฬิกาเก่าๆเดิมๆเรือนนั้นเลย...
ถึงเวลาหรือยังที่คุณจะหันกลับมามอง มองดูนาฬิกาเรือนเดิม
ไม่สายไปใช่ไหมที่คุณจะใส่ถ่านให้มันอีกครั้ง
และไขลานให้มันเดินดังเดิม เพื่อให้นาฬิกาเรือนเดิม
กลับมาทำหน้าที่น่าเบื่อเดิมๆ อีกสักครั้ง...
