ว่ากันว่าถั่วงอกถือเป็นมรดกวัฒนธรรมอาหารของเอเชียเลยทีเดียว ประเทศแรกในโลกที่เพาะถั่วงอกหัวโตกินคือจีน มีหลักฐานแสดงว่าจีนปลูกถั่วงอกมตั้งแต่ 2,930 ปีก่อนคริสตกาล คนจีนโบราณใช้ถั่วเหลืองงอกเป็นแหล่งวิตามินซีในฤดูหนาวที่ผักและผลไม้หายาก โดยเฉพาะกะลาสีเรือจะเพาะถั่วงอกกินในเรือเพื่อป้องกันและรักษาโรคลักปิดลักเปิด เป็นอันรู้ว่าถั่วเหลืองงอกมีวิตามินซีส่วนถั่วเหลืองดิบและเต้าหู้ที่ผลิตจากถั่วเหลืองก็ไม่มีวิตามินซี

เมื่อนำถั่วเหลืองมาเพาะเป็นถั่วงอกจะมีวิตามินซีสูง (ถั่วงอก 100 กรัม มีวิตามินซี 5 มิลลิกรัม) ส่วนโปรตีนในถั่วงอกมีมากกว่าถั่วธรรมดานิดหน่อย นอกจากนั้นการงอกยังทำให้เกิดวิตามินบี 12 ซึ่งจำเป็นสำหรับการเติบโตและซ่อมแซมเซลล์ ถั่วงอกมีธาตุเหล็กที่ร่างกายย่อยได้ง่ายกว่าผักอื่น มีวิตามินบี 17 และมีสารเลซิธิน (lecithin) ช่วยบำรุงประสาทและการทำงายของสมอง

ที่สำคัญ ถั่วงอกทำให้ไม่แก่เร็ว เนื่องจากในถั่วงอกมีสารต้านความแก่ชื่อ ออซินอน (auxinon) มีคุณสมบัติช่วยให้ร่างกายคงความเยาว์วัยไว้ได้นาน

ถั่วงอกเป็นแหล่งวิตามินซีดังที่กล่าวไปด้านบน การแพทย์จีนจึงนำถั่วงอกหัวโตไปต้มแกงจืดกิน ช่วยขับเสมหะ ทำให้ปอดโล่ง และขับปัสสาวะ และเนื่องจากโมเลกุลของสารอาหารในเมล็ดของถั่วที่งอกได้เปลี่ยนแปลงไปอยู่ในลักษณะที่ร่างกายเราจะย่อยได้ง่าย แป้งเป็นคาร์โบไฮเดรตธรรมดาหรือกลูโคสส และไขมันเป็นกรดไขมันเรียบร้อยแล้วถั่วงอกจึงเป็นอาหารที่ย่อยง่ายมาก ๆ เมื่อเรารับประทานจึงเป็นการประหยัดการทำงานให้ระบบยย่อยอาหาร ลดของเสียและสิ่งตกค้าง (toxin) ในร่างกาย เมื่อระบบร่างกายไม่ต้องทำงานหนักเกินไป ร่างกายจึงเสื่อมช้า ไม่แก่เร็ว