Talk About Women

นิทานของพ่อ
กาลหนึ่งนานมาแล้ว นานเท่าไหร่ไม่รู้ พ่อมักจะเริ่มต้นเรื่องอย่างนี้ทุกครั้ง <br>
มีเจ้าหญิงอยู่องค์หนึ่ง เจ้าหญิงคนนี้เป็นคนขยัน ทำอาหารเก่ง ชอบทำงานบ้านเสมอ ๆ <br>
เจ้าหญิงของพ่อมักจะเป็นคนที่ขยันเสมอ ๆ ... <br>
เจ้าหญิงได้พบกับชายแปลกหน้าคนหนึ่งในสวนดอกไม้ข้าง ๆ ปราสาท <br>
ในขณะที่เจ้าหญิงกำลังเก็บดอกไม้ <br>
<br>
ผมพิมพ์มาถึงตรงนี้ ก็ต้องกด Delete ลบข้อความนั้นทิ้งเสียหมด <br>
หลังจากที่ผมนั่งจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วมั้ง <br>
แต่งานเขียนของผมก็ยังอยู่เหมือนเดิม <br>
ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่มีอะไรขยับเขยื้อนไปสักอย่าง <br>
ทั้ง ๆ ที่ผมจะต้องส่งต้นฉบับในวันพรุ่งนี้แล้ว <br>
แย่จริง ๆ สมาธิหายไปไหนหมดนะ <br>
บรรยากาศ ภาพความหลังในวัยเด็กหายไปไหนหมดนะ <br>
<br>
- - นี่ผมคิดผิดหรือเปล่าหนอ? - - <br>
ที่รับงานเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับพ่อมา <br>
ก็เพราะคำว่า พ่อ นี่แหละที่ทำให้ผมเขียนไม่ออก <br>
ไม่รู้จะเขียนอะไร เพราะพ่อไม่เคยอยู่ในความทรงจำของพ่อ <br>
หรือเป็นฮีโร่เยี่ยงอย่างพ่อคนอื่น ๆ จนบางครั้งผมมีความรู้สึกราวกับว่า <br>
พ่อกับผมเป็นคนแปลกหน้าที่ต่างวัยและบังเอิญมาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน <br>
พ่อยังเป็นคนทำลายครอบครัว ทำลายความรักที่แม่มีต่อพ่ออย่างหมดสิ้น <br>
จนแม่ทนไม่ไหวต้องหย่าร้างกันไปในที่สุด และพ่อยังจะทำลายความฝันของผมอีก <br>
<br>
ผมอยากเรียนหนังสือ ผมชอบงานเขียนหนังสือ <br>
ผมบอกกับพ่อในวันที่พ่อบอกให้ผมเลิกเรียนหนังสือ <br>
และออกมาช่วยกันทำงานที่โรงกลึงของตนเอง.. <br>
แกจะเรียนไปทำไมนักหนา กิจการของพ่อก็มี <br>
แล้วไอ้ความฝันบ้า ๆ บอ ๆ ของแกอีก <br>
ผมทิ้งมันไม่ได้ ผมทิ้งความฝันของผมไม่ได้หรอกพ่อ ผมเถียง <br>
แต่แกต้องทิ้งมัน แกต้องมาช่วยฉันทำงาน พ่อขึ้นเสียงตอบกลับมา <br>
พ่อ มันหมดสมัยที่พ่อจะบังคับลูกแล้วนะ <br>
“แต่ฉันจะบังคับแก” พ่อยืนคำขาด <br>
พรุ่งนี้แกต้องไปลาออก <br>
<br>
ผมเกลียดพ่อ ผมเกลียดความคิดโง่ ๆ ของพ่อ <br>
เกลียดการกระทำของพ่อ <br>
ที่วัน ๆ มัวแต่นั่งทำงานงก ๆ พ่อไม่เคยสนใจผม <br>
พ่อไม่เคยถามผมสักคำว่าผมต้องการอะไร เอ๊ะอะอะไรพ่อก็บังคับผม ผมเกลียดพ่อ <br>
<br>
ฝ่ามืออันหนักอึ่งของพ่อกระทบลงบนใบหน้าแก้มข้างขวาของผมอย่างจัง <br>
แกออกไปแกออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้นะ แกไม่ใช่ลูกฉัน <br>
ดูแลตัวเองดี ๆ นะ ผมหันมาบอกน้องชายที่ยืนอยู่ห่าง ๆ <br>
ก่อนที่ผมจะก้าวเดินออกจากบ้านหลังนั้นมา <br>
ด้วยความเครียดแค้นที่สุมรุมอยู่ในหัว <br>
นับจากวันนั้นมา ผมเลือกใช้ชีวิตอยู่ในห้องเช่าหลังหนึ่งตามลำพัง <br>
ยังดีที่มีเงินเหลืออยู่ในบัญชีเกือบหมื่น ซึ่งมันก็พอจะเป็นค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ได้บ้าง <br>
แต่ผมก็ยังเฝ้าหางานทำอยู่หลายที่ <br>
แต่มาตกอยู่กับการเป็นนักแสดงสมทบ <br>
หรือที่ใคร ๆ เรียกกันติดปากว่า “ตัวประกอบ” เพื่อแลกกับเงินเพียงไม่กี่ร้อย <br>
แต่ผมก็ยังไม่ละทิ้งความฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนหรอก <br>
ผมเฝ้าฝึกฝีมืองานเขียนจนคิดว่าดีพอถึงได้ลองส่งไปลงยังนิตยสารฉบับหนึ่ง <br>
จนในที่สุดก็ได้รับการตีพิมพ์ <br>
ผมเริ่มมีความสุขกับการเขียนหนังสือมากขึ้น <br>
เมื่อความฝันของผมเป็นจริง <br>
หนังสือเล่มแรกในชีวิตของผมพิมพ์เสร็จเป็นรูปเล่มเรียบร้อยแล้ว <br>
ผมรับหนังสือจากพี่ใหม่มา เปิดออกดูทีละหน้า ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า <br>
ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะมีโอกาสแบบนี้จริง ๆ <br>
นี่มันสุดยอดความฝันของผมเลยครับพี่ ขอบคุณมากครับ <br>
<br>
เอ้า!นี่หนังสือของนัทเก้าเล่ม พี่ให้นัทเอาไว้แจกเพื่อน ๆ <br>
ถ้าไม่พอยังไงก็เข้ามาเอาใหม่ล่ะกัน พี่ใหม่หยิบห่อกระดาษยื่นให้ผม และนี่เช็คเงินสดค่าเรื่อง <br>
ขอบคุณมากครับ พี่ใหม่ <br>
<br>
ผมรับเช็คค่าความคิด ค่าน้ำหมึกของผมมาถือไว้ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก <br>
แต่ที่แน่ ๆ มันเต็มเปี่ยมจนล้นไปด้วยความภาคภูมิ <br>
มาถึงตอนนี้ผมมั่นใจได้แล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน <br>
ผมอยากให้พ่อรู้เหลือเกินว่าในที่สุดผมก็ทำความฝันของผมได้สำเร็จ <br>
ผมละภาพความหลังเก่า ๆ <br>
ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยการไปเดินเล่นที่ท่าน้ำ <br>
สายน้ำแห่งเจ้าพระยายังคงไหลเวียนไม่ขาดสาย <br>
ประกายแสงจากดวงอาทิตย์สะท้อนผืนน้ำระยิบระยับ <br>
เรือลำน้อย เรือลำใหญ่แล่นว่ายอย่างเช่นเคย <br>
ที่ตรงนี้ล่ะที่ทำให้ผมมีความสุข รู้สึกสบายอกสบายใจทุกครั้ง <br>
และมักจะได้คำตอบหรือแนวพล็อตเรื่องอยู่เสมอ ๆ <br>
วันนี้ผมก็หวังไว้เช่นนั้นเหมือนกัน <br>
<br>
<br>
เสียงเรียกเครื่องเพจเจอร์ทำลายความเงียบนั้นลง <br>
พ่อถูกรถชน พี่รีบมาด่วนนะ ผมกดข้อความจากน้องชายอ่านซ้ำไปมา <br>
ใจหนึ่งลังเลจะไปดีหรือไม่ดี แต่ขาน่ะสิรีบก้าวออกไปก่อนโดยไม่รอคำตอบ <br>
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ ผมถามน้องชายเมื่อไปถึงโรงพยาบาล <br>
ก็พ่อน่ะสิ ทำหนังสือหล่นกลางถนน เลยหยุดเก็บ ก็เลย <br>
น้องชายพูดเสียงสั่นเครือ <br>
แค่หนังสือเนี๊ยนะ เอามาแลกกับชีวิต พ่อนี่บ้าหรือเปล่า <br>
ผมยังวายหยุดว่าพ่อ <br>
<br>
ถ้าไม่ใช่หนังสือของพี่ พ่อก็คงไม่เก็บหรอก <br>
คำพูดของน้องชายทำเอาผมอึ้งไปพูดไม่ออก <br>
หนังสือของผม <br>
เพราะหนังสือของผมเหรอ <br>
พอพ่อรู้ว่า หนังสือของพี่วางแผง พ่อก็รีบไปซื้อทันที <br>
พ่อบอกว่า…ไม่ซื้อไม่ได้… นี่ผลงานของลูก นี่ความฝันของลูก <br>
และพ่อยังบอกอีกว่าพ่อจะซื้อหนังสือของพี่ทุกเล่ม <br>
มาถึงตรงนี้หยาดน้ำตาก็เริ่มไหลเอ่อรื้นอยู่เต็มขอบตา <br>
พี่รู้ไหมพ่อคิดถึงพี่มากแค่ไหน พ่อคิดถึงพี่เสมอนะ <br>
พ่ออยากให้พี่กลับมาอยู่ด้วย <br>
พ่อยังบอกอีกว่า พ่อจะไม่บังคับอะไรลูก ๆ อีกแล้ว <br>
ชีวิตเป็นลูกพ่ออยากให้ลูกเลือกเดินเอง <br>
แต่พ่อจะคอยอยู่ข้างหลังคอยเป็นกำลังใจให้ในยามที่ลูกเหนื่อยลูกท้อ <br>
พ่อยังบอกอีกว่าพ่อเชื่อว่าลูกสามารถทำความฝันของตนเองเป็นจริงขึ้นได้อย่างมั่นคง <br>
คำพูดของน้องชายทำเอาน้ำตาที่เต็มไหลอาบแก้มเมื่อครู่ไหลอาบแก้มอย่างไม่รู้ตัว <br>
<br>
ผมไม่เคยรู้สึกดีกับพ่อมาก่อนอย่างนี้ <br>
ผมไม่เคยรู้สึกรักพ่อมาก่อนเท่าครั้งนี้ <br>
ถึงเวลานี้ผมได้แต่นั่งรอเวลาที่ผมจะโผเข้าสวมกอดร่างของพ่ออีกครั้ง <br>
จะนานแค่ไหนไม่รู้ <br>
จะนานกี่ชั่วโมงไม่รู้ <br>
กว่าที่ประตูห้องฉุกเฉินนั่นจะเปิดออก <br>
แล้วผมจะกลับเข้าบ้านหลังนั้นอีกครั้ง กลับเข้าไปสู่อ้อมแขนของพ่ออีกครั้ง <br>
และครั้งนี้มันคงทำให้ผมเขียนเรื่องสั้นได้ทันส่งต้นฉบับวันพรุ่งนี้แน่นอน <br>
<br>
<br>
<br>
<br>
ผมตั้งชื่อเรื่องรอไว้ก่อนแล้วว่า ‘นิทานของพ่อ’ <br>
พ่อคนเดียวที่สอนให้ผมรู้จักตัวเอง ให้ผมเข้มแข็ง <br>
ให้ยืนหยัดได้ด้วยความฝัน สองแขนสองขาของตัวเอง <br>
ผมอยากบอกว่า ผมรัก รักมาก อย่างที่ไม่เคยรักมาก่อน <br>
และผมก็รักพ่อไม่น้อยกว่าที่รักแม่หรอก <br>
<br>
แหล่งที่มา : หนังสือการ์ตูนมหาสนุก และโพสต์ในเว็บ prapharnsarn ( ได้รับรางวัลเรื่องสั้นรางวัลชมเชย ) ข้อมูลเปลี่ยนแปลงวันที่ 26 พย. 02

11 Jul 2004  |  Post by : StrawberryPinky

Comment



Pooyingnaka Wellness

Webboard
โพสต์โดย: changnike 0
โพสต์โดย: Min-Nie 5
โพสต์โดย: poppop 6
โพสต์โดย: pigpink 0
โพสต์โดย: Honeyza 6
โพสต์โดย: fannyjub 3
โพสต์โดย: ฮารุฮิ 12
โพสต์โดย: masterburger 0

Interest Product