เมื่อรักจาง.....กับบางคน

เมื่อรักจาง.....กับบางคน
ตอนที่ 1 : <br> ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่ฉันมีอายุแค่ยี่สิบ...เป็นเด็ก ตจว. มาทำงานใน กทม. ...(ชีวิตช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร)...ประจวบเหมาะ......เพื่อนที่เข้ามาทำงานด้วยกันดันใจร้อนมีแฟนซะก่อน......ฉันเลยต้องโดดเดี่ยว เดียวดาย......เกิดเป็นความอ้างว้าง......จึงตัดสินใจว่า.....ถ้าฉันมีบ้างก็ดีจิ......ฮิ้ววววววว.....โดยไม่รู้หนทางข้างหน้า คิดได้แค่นี้......ฉันจึงได้พบรักกับเธอ....กี๊ดดดดดดด....หาแฟนได้แล้วเฟ้ยยยยย....ไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว.....เพื่อนๆ ก็เพื่อนเหอะ....ไม่ง้อก็ได้...... <br> ซึ่งก็ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของฉันหรอกนะ.....ก็เป็นที่ทราบว่าผู้หญิงอายุยี่สิบอะ แทบทุกรายตั้งสเป็กผู้ชายตัวเองไว้สูง...........แต่.......มีเหตุผล........ด้วยความที่ฉันชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่.....คิดว่าเขาต้องสามารถดูแล....ปกป้องฉันได้ และเป็นได้ทั้งพี่ และเพื่อน.......ฉันจึงเลือกเธอ.......ผู้ที่ผ่านการมีชีวิตครอบครัวมาแล้วและมีลูกติดอีกหนึ่งหน่อ.....โดยไม่คิดถึงหนทางข้างหน้า......ก็แน่ละ ครายจะปายรู้ฟ่ะ......ซื่อนิ.......อะเล่าต่อ <br> และมีอายุห่างกับฉันถึง......เก้าปี.......ฉันจึงตกลงปลงใจร่วมชีวิตกับเขา โดยยังไม่ให้ทางบ้านของเขาและของฉันรู้เรื่อง และด้วยความที่อ่อนต่อโลก.....ใส.....ซื่อ.......ฉันจึงอยู่ในโอวาทของเขา เชื่อฟังเขาทุกอย่าง ยอมให้เขานำทางในทุกเรื่อง.......เขาก็ดีกับฉันทุกอย่าง.........และยังได้ทำงานอยู่ที่เดียวกัน แต่คนละแผนก เลิกงานพร้อมกัน เข้างานพร้อมกัน.....อูย....แรกรัก.....อะไรก็ดี.....แต่มีบ้างที่เขาต้องไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ ซึ่งบางครั้งฉันไม่ค่อยชอบ เพราะฉันต้องอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว และเวลาเขาไปสังสรรค์ทุกครั้ง เขาจะกลับเข้าบ้านอีกทีก็เช้าวันใหม่ <br> และก็เริ่มบ่อยขึ้น.....ชักถี่......ฉันก็ไม่พอใจ....แต่ไม่ถึงกับโวยวายชวนทะเลาะ....เพราะไม่ชอบการมีเรื่อง....จึงแสดงออกให้เขารู้ว่าฉันโกรธ และไม่ชอบการกระทำของเขา โดยการเงียบ......ทำเฉย....ไม่สนใจ....เหมือนเขาไม่ได้อยู่ร่วมห้อง.....คิดว่าเขาไม่มีตัวตน......และไม่คุยด้วย........เช้าก็แต่งตัวไปทำงาน......แต่พอไปเจอเพื่อน ทำงานยุ่งๆ คุยโน้นคุยนี้ ความโกรธที่มีต่อเขาก็เริ่มลดลง........และบวกกับความรักที่มีต่อเขา....พอเลิกงานฉันก็รีบซื้อข้าว ซื้อน้ำหวานมาให้ เพราะเชื่อว่าคนสร่างเหล้าจะปวดหัว.....ต้องกินน้ำหวาน...(ยังใจดีคิดถึงใจคนอื่น นี่แหละฉัน).... และแอบคิดในใจ พร้อมภาวนาว่าอีกหน่อยเขาจะต้องเกรงใจฉันบ้าง ที่ไม่โวยวาย ชวนทะเลาะ และคงจะเพลาๆ ลงไปเอง.....(นี่แหละผู้หญิง คิดซะแบบนี้ ว่าสักวันผู้ชายต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เขารัก....ก็คือเรา...โดยไม่รู้ข้างหน้า.......) <br> แต่......... ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม.......เหมือนเดิม.......แล้วฉันก็เริ่มทนไม่ได้......เลยชวนเขาให้กลับไปอยู่บ้านฉันที่บ้านนอก เพราะคิดว่าให้เขาออกจากสังคมแบบนี้ เขาอาจจะดีขึ้น.......ก็ได้ผลนะ เกินคาด.....เขาเห็นด้วย เราทั้งสองจึงออกจากงาน โดยเขาบอกทางบ้านว่างานที่ทำต้องออก หาลูกค้าตาม ตจว. ... ฉันก็ไม่สนใจ เพราะไม่เกี่ยวกับฉัน เขาต้องแก้ตัวกับทางบ้านเอง.....เรื่องของเขา.....ซึ่งฉันก็ไม่เคยขอให้เขาพาเข้าบ้านนะ...(เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องของคนสองคน) <br> แต่สำหรับทางบ้านฉัน ก็รู้เรื่องก่อนหน้านี้ไปบ้างแล้ว จากปากพี่สาวตัวแสบ....(อันนี้ไม่พูดถึงนะ ข้ามไปเลยละกัน).....ซึ่งทางบ้านฉันก็ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะฉันมีแม่คนเดียว ท่านจึงตามใจ และยิ่งได้รู้ว่าตอนที่ลูกทำงานอยู่ กทม. มีพี่เขาคอยห่วงใย แม่ก็คลายห่วง.....ขี้คร้าน รู้สึกจะรักและหลงลูกเขยมาก....ฝากฝั่งลูกสาวซะแบบห้ามเอามาคืนซะอย่างนั้น....อะเล่าต่อ <br> และเมื่อกลับไปเปิดที่บ้านนอก....ก็ได้การอุปถัมภ์จากเขา เพราะเขาบอกว่าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจัดการเอง...(ดีเลย เพราะฉันก็ไม่มีตังค์ด้วย..) ซึ่งรูปแบบร้าน ก็จะรับทำเอกสารต่างๆ ถ่ายเอกสารและงานพิมพ์ทุกชนิด เพราะที่บ้านอยู่ใกล้กับสถานศึกษา จึงทำร้านแนวๆ นี้ได้ <br> แต่ทุกอาทิตย์เขาต้องตีรถจาก ตจว. เพื่อกลับมา กทม. (เพราะเขาบอกทางบ้านเขาว่า ออกงาน ตจว.)........และก็กลับไปเยี่ยมลูกเขาด้วยซึ่งอยู่กับปู่ย่าตั้งแต่เล็กๆ....ฉันก็ไม่ขัดข้องอะไร เพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกว่า....ทำไมสบายจัง เมื่อเขาไม่อยู่......รู้สึกโล่ง....ทำอะไรได้ตามใจ....ออกไปตลาดกับพี่สาว ทำกับข้าวและ.....คิด หรือพูดอะไรกับลูกค้าที่มาติดต่อได้แบบเป็นตัวของตัวเอง.....ซึ่งต่างจากเวลาที่เขาอยู่ด้วย เขาจะต้องคอยสอน คอยบอกตลอดว่าต้องพูดแบบนี้ ทำแบบนี้ <br> "เขา" : นี่...เธอ...มารับลูกค้าหน่อย <br> "ฉัน" : (ล้างถ้วยอยู่ในครัว).....จ้า....เดี่ยวออกไป.... <br> ลูกค้าก็รอ รอ รอ......แล้วฉันก็วิ่งออกมา.... <br> พอวิ่งเข้าประตูมา เจอสายตาพิฆาต... ประมาณว่า ทำอะไรอยู่ช้าจัง..... <br> (แล้วคุยกับลูกค้า....) พอเสร็จแล้ว.... <br> "ฉัน" : กำลังทำกับข้าวอยู่ แล้วทำไมเธอไม่รับงานให้หน่อยละ ลูกค้าก็จะได้ไม่รอนาน <br> "เขา" : ก็เธอต้องหัดทำเองซิ จะได้ทำเป็น แล้วเนี่ย เมื่อกี้ทำมัยคุยแบบนี้ละ....ทำไมไม่คุยแบบนี้ละ...... <br> "ฉัน" : (คิดในใจ...แล้วเมื่อกี้มัยไม่รับเองฟ่ะ)...แต่ก็ตอบเขาไปว่า......อือๆๆๆ อืมๆๆๆๆ <br> "เขา" : แล้วก็ไม่ต้องทำหรอกกับข้าว.... ซื้อเขากินง่ายกว่า เนี่ยร้านข้าวก็มีข้างๆ เอง...เผื่อลูกค้ามาจะได้ไม่ต้องรอ... <br> <br> .......แรกๆ ฉันก็ไม่คิดอะไร ก็ทำตามเขา.... ซึ่งก็มีในบางครั้งที่ขัดแย้งกัน....แต่ฉันก็จะเป็นเหมือนเดิม คือ....ไม่พูด เพราะไม่อยากมีเรื่อง....ยอมๆ ....และก็คิดว่า (เอาอีกละ คิดอีกแล้ว) ก็คิดว่า อีกหน่อยเขาก็คงเชื่อมั่นในตัวเรามากขึ้น และก็คิดว่าเราก็ทำได้เอง เพราะเราก็จะโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น.....(อืม...คิดได้อีก) <br> ผ่านไปสองปี.....อยู่มาวันหนึ่ง หลังจากที่เขาไปเยียมบ้านกลับมา และบอกว่ามีเพื่อนชวนให้ลงทุนทำธุรกิจ เขาก็บอกว่าเราไปทำกับเขาดีมั้ย... <br> "เขา" : เนี่ย...จะได้ไม่ต้องนั่งรถเทียวไปเทียวกลับ ตจว. กับ กทม. งัย แล้วได้เงินเยอะกว่าทำแบบนี้อีก เราต้องมีอนาคตนะ เธอก็ไปช่วยทำเรื่องเอกสาร ติดต่อลูกค้างัย <br> "ฉัน" : อืม...เหรอ...เธอก็ไปทำซิ ส่วนฉันก็ทำอยู่ทางนี้ ช่วยกันงัย......(ในใจไม่อยากไป เพราะเคยได้ยินเขาพูดกันว่า ผัวเมียอย่าทำงานที่เดียวกัน แล้วยิ่งทำงานร่วมกันแบบนี้) <br> "เขา" : อย่าเลย เราเป็นห่วง ที่นี้ก็รายได้ไม่เท่าไหร่เอง พออยู่ในวันๆ ไปทำด้วยกันเหอะ อยู่ห่างกันไม่ดีหรอก <br> "ฉัน" : ......เงียบ....(ในใจพูดฉอดๆๆๆ เลยว่าไม่เอา ไม่เอา) แต่........ก็บอกเขาไปว่า ....อือ...ก็ได้....เอาก็เอา.... <br> วันรุ่งขึ้นก็เริ่มทยอยเคลียร์งานที่ค้าง และก็ทยอยเก็บของ.........(ฉันจะกลับ กทม. อีกแล้ว....กลับไปหาความวุ่ยวาย...).............................. <br> 22 Jul 2010 \| Post by : My_heart

ตอนที่ 1 : 
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่ฉันมีอายุแค่ยี่สิบ...เป็นเด็ก ตจว. มาทำงานใน กทม. ...(ชีวิตช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร)...ประจวบเหมาะ......เพื่อนที่เข้ามาทำงานด้วยกันดันใจร้อนมีแฟนซะก่อน......ฉันเลยต้องโดดเดี่ยว เดียวดาย......เกิดเป็นความอ้างว้าง......จึงตัดสินใจว่า.....ถ้าฉันมีบ้างก็ดีจิ......ฮิ้ววววววว.....โดยไม่รู้หนทางข้างหน้า คิดได้แค่นี้......ฉันจึงได้พบรักกับเธอ....กี๊ดดดดดดด....หาแฟนได้แล้วเฟ้ยยยยย....ไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว.....เพื่อนๆ ก็เพื่อนเหอะ....ไม่ง้อก็ได้...... 
ซึ่งก็ไม่ใช่ผู้ชายในฝันของฉันหรอกนะ.....ก็เป็นที่ทราบว่าผู้หญิงอายุยี่สิบอะ แทบทุกรายตั้งสเป็กผู้ชายตัวเองไว้สูง...........แต่.......มีเหตุผล........ด้วยความที่ฉันชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่.....คิดว่าเขาต้องสามารถดูแล....ปกป้องฉันได้ และเป็นได้ทั้งพี่ และเพื่อน.......ฉันจึงเลือกเธอ.......ผู้ที่ผ่านการมีชีวิตครอบครัวมาแล้วและมีลูกติดอีกหนึ่งหน่อ.....โดยไม่คิดถึงหนทางข้างหน้า......ก็แน่ละ ครายจะปายรู้ฟ่ะ......ซื่อนิ.......อะเล่าต่อ 
และมีอายุห่างกับฉันถึง......เก้าปี.......ฉันจึงตกลงปลงใจร่วมชีวิตกับเขา โดยยังไม่ให้ทางบ้านของเขาและของฉันรู้เรื่อง และด้วยความที่อ่อนต่อโลก.....ใส.....ซื่อ.......ฉันจึงอยู่ในโอวาทของเขา เชื่อฟังเขาทุกอย่าง ยอมให้เขานำทางในทุกเรื่อง.......เขาก็ดีกับฉันทุกอย่าง.........และยังได้ทำงานอยู่ที่เดียวกัน แต่คนละแผนก เลิกงานพร้อมกัน เข้างานพร้อมกัน.....อูย....แรกรัก.....อะไรก็ดี.....แต่มีบ้างที่เขาต้องไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ ซึ่งบางครั้งฉันไม่ค่อยชอบ เพราะฉันต้องอยู่คนเดียว กินข้าวคนเดียว และเวลาเขาไปสังสรรค์ทุกครั้ง เขาจะกลับเข้าบ้านอีกทีก็เช้าวันใหม่ 
และก็เริ่มบ่อยขึ้น.....ชักถี่......ฉันก็ไม่พอใจ....แต่ไม่ถึงกับโวยวายชวนทะเลาะ....เพราะไม่ชอบการมีเรื่อง....จึงแสดงออกให้เขารู้ว่าฉันโกรธ และไม่ชอบการกระทำของเขา โดยการเงียบ......ทำเฉย....ไม่สนใจ....เหมือนเขาไม่ได้อยู่ร่วมห้อง.....คิดว่าเขาไม่มีตัวตน......และไม่คุยด้วย........เช้าก็แต่งตัวไปทำงาน......แต่พอไปเจอเพื่อน ทำงานยุ่งๆ คุยโน้นคุยนี้ ความโกรธที่มีต่อเขาก็เริ่มลดลง........และบวกกับความรักที่มีต่อเขา....พอเลิกงานฉันก็รีบซื้อข้าว ซื้อน้ำหวานมาให้ เพราะเชื่อว่าคนสร่างเหล้าจะปวดหัว.....ต้องกินน้ำหวาน...(ยังใจดีคิดถึงใจคนอื่น นี่แหละฉัน).... และแอบคิดในใจ พร้อมภาวนาว่าอีกหน่อยเขาจะต้องเกรงใจฉันบ้าง ที่ไม่โวยวาย ชวนทะเลาะ และคงจะเพลาๆ ลงไปเอง.....(นี่แหละผู้หญิง คิดซะแบบนี้ ว่าสักวันผู้ชายต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เขารัก....ก็คือเรา...โดยไม่รู้ข้างหน้า.......) 
แต่......... ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม.......เหมือนเดิม.......แล้วฉันก็เริ่มทนไม่ได้......เลยชวนเขาให้กลับไปอยู่บ้านฉันที่บ้านนอก เพราะคิดว่าให้เขาออกจากสังคมแบบนี้ เขาอาจจะดีขึ้น.......ก็ได้ผลนะ เกินคาด.....เขาเห็นด้วย เราทั้งสองจึงออกจากงาน โดยเขาบอกทางบ้านว่างานที่ทำต้องออก หาลูกค้าตาม ตจว. ... ฉันก็ไม่สนใจ เพราะไม่เกี่ยวกับฉัน เขาต้องแก้ตัวกับทางบ้านเอง.....เรื่องของเขา.....ซึ่งฉันก็ไม่เคยขอให้เขาพาเข้าบ้านนะ...(เพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องของคนสองคน) 
แต่สำหรับทางบ้านฉัน ก็รู้เรื่องก่อนหน้านี้ไปบ้างแล้ว จากปากพี่สาวตัวแสบ....(อันนี้ไม่พูดถึงนะ ข้ามไปเลยละกัน).....ซึ่งทางบ้านฉันก็ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะฉันมีแม่คนเดียว ท่านจึงตามใจ และยิ่งได้รู้ว่าตอนที่ลูกทำงานอยู่ กทม. มีพี่เขาคอยห่วงใย แม่ก็คลายห่วง.....ขี้คร้าน รู้สึกจะรักและหลงลูกเขยมาก....ฝากฝั่งลูกสาวซะแบบห้ามเอามาคืนซะอย่างนั้น....อะเล่าต่อ 
และเมื่อกลับไปเปิดที่บ้านนอก....ก็ได้การอุปถัมภ์จากเขา เพราะเขาบอกว่าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจัดการเอง...(ดีเลย เพราะฉันก็ไม่มีตังค์ด้วย..) ซึ่งรูปแบบร้าน ก็จะรับทำเอกสารต่างๆ ถ่ายเอกสารและงานพิมพ์ทุกชนิด เพราะที่บ้านอยู่ใกล้กับสถานศึกษา จึงทำร้านแนวๆ นี้ได้ 
แต่ทุกอาทิตย์เขาต้องตีรถจาก ตจว. เพื่อกลับมา กทม. (เพราะเขาบอกทางบ้านเขาว่า ออกงาน ตจว.)........และก็กลับไปเยี่ยมลูกเขาด้วยซึ่งอยู่กับปู่ย่าตั้งแต่เล็กๆ....ฉันก็ไม่ขัดข้องอะไร เพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกว่า....ทำไมสบายจัง เมื่อเขาไม่อยู่......รู้สึกโล่ง....ทำอะไรได้ตามใจ....ออกไปตลาดกับพี่สาว ทำกับข้าวและ.....คิด หรือพูดอะไรกับลูกค้าที่มาติดต่อได้แบบเป็นตัวของตัวเอง.....ซึ่งต่างจากเวลาที่เขาอยู่ด้วย เขาจะต้องคอยสอน คอยบอกตลอดว่าต้องพูดแบบนี้ ทำแบบนี้ 
"เขา" : นี่...เธอ...มารับลูกค้าหน่อย 
"ฉัน" : (ล้างถ้วยอยู่ในครัว).....จ้า....เดี่ยวออกไป.... 
ลูกค้าก็รอ รอ รอ......แล้วฉันก็วิ่งออกมา.... 
พอวิ่งเข้าประตูมา เจอสายตาพิฆาต... ประมาณว่า ทำอะไรอยู่ช้าจัง..... 
(แล้วคุยกับลูกค้า....) พอเสร็จแล้ว.... 
"ฉัน" : กำลังทำกับข้าวอยู่ แล้วทำไมเธอไม่รับงานให้หน่อยละ ลูกค้าก็จะได้ไม่รอนาน 
"เขา" : ก็เธอต้องหัดทำเองซิ จะได้ทำเป็น แล้วเนี่ย เมื่อกี้ทำมัยคุยแบบนี้ละ....ทำไมไม่คุยแบบนี้ละ...... 
"ฉัน" : (คิดในใจ...แล้วเมื่อกี้มัยไม่รับเองฟ่ะ)...แต่ก็ตอบเขาไปว่า......อือๆๆๆ อืมๆๆๆๆ 
"เขา" : แล้วก็ไม่ต้องทำหรอกกับข้าว.... ซื้อเขากินง่ายกว่า เนี่ยร้านข้าวก็มีข้างๆ เอง...เผื่อลูกค้ามาจะได้ไม่ต้องรอ... 
 
.......แรกๆ ฉันก็ไม่คิดอะไร ก็ทำตามเขา.... ซึ่งก็มีในบางครั้งที่ขัดแย้งกัน....แต่ฉันก็จะเป็นเหมือนเดิม คือ....ไม่พูด เพราะไม่อยากมีเรื่อง....ยอมๆ ....และก็คิดว่า (เอาอีกละ คิดอีกแล้ว) ก็คิดว่า อีกหน่อยเขาก็คงเชื่อมั่นในตัวเรามากขึ้น และก็คิดว่าเราก็ทำได้เอง เพราะเราก็จะโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น.....(อืม...คิดได้อีก) 
ผ่านไปสองปี.....อยู่มาวันหนึ่ง หลังจากที่เขาไปเยียมบ้านกลับมา และบอกว่ามีเพื่อนชวนให้ลงทุนทำธุรกิจ เขาก็บอกว่าเราไปทำกับเขาดีมั้ย... 
"เขา" : เนี่ย...จะได้ไม่ต้องนั่งรถเทียวไปเทียวกลับ ตจว. กับ กทม. งัย แล้วได้เงินเยอะกว่าทำแบบนี้อีก เราต้องมีอนาคตนะ เธอก็ไปช่วยทำเรื่องเอกสาร ติดต่อลูกค้างัย 
"ฉัน" : อืม...เหรอ...เธอก็ไปทำซิ ส่วนฉันก็ทำอยู่ทางนี้ ช่วยกันงัย......(ในใจไม่อยากไป เพราะเคยได้ยินเขาพูดกันว่า ผัวเมียอย่าทำงานที่เดียวกัน แล้วยิ่งทำงานร่วมกันแบบนี้) 
"เขา" : อย่าเลย เราเป็นห่วง ที่นี้ก็รายได้ไม่เท่าไหร่เอง พออยู่ในวันๆ ไปทำด้วยกันเหอะ อยู่ห่างกันไม่ดีหรอก 
"ฉัน" : ......เงียบ....(ในใจพูดฉอดๆๆๆ เลยว่าไม่เอา ไม่เอา) แต่........ก็บอกเขาไปว่า ....อือ...ก็ได้....เอาก็เอา.... 
วันรุ่งขึ้นก็เริ่มทยอยเคลียร์งานที่ค้าง และก็ทยอยเก็บของ.........(ฉันจะกลับ กทม. อีกแล้ว....กลับไปหาความวุ่ยวาย...)..............................

22 Jul 2010 | Post by : My_heart

Comment 2
ตอนที่ 2 <br> เมื่อติดสินใจกลับมายัง กทม. ทั้งๆ ที่ฉันก็รู้อยู่ในใจว่า จะเป็นอย่างไร ก็ยังดันทุรัง....กลับมา <br> ...เริ่มต้นธุรกิจ ก็ยังติดๆ ขัดๆ ทุกอย่างก็ต้องเริ่มนับตั้งแต่ศูนย์ รวมถึงตัวฉัน....... <br> "เขา" : เวลาพูดกับลูกค้าให้พูดแบบนี้นะ "......ค่ะ.....นะค่ะ......ค่ะ................................." <br> "ฉัน" : อือหือ...เหรอ...อืม...แบบนี้เหรอ........(แต่สิ่งที่ฉันต้องเจอเมื่อตอนพูดกับลูกค้า ไม่ใช่แบบที่เขาสอนเสมอไป......แต่ถ้ามองกลับไป มันก็ดีนะ ดีมากๆ ด้วย เขาสอนให้ฉันเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ให้คิดเป็น ทำเป็น แต่ไม่มีสิทธิ์ทำเกินขอบเขตที่เขากำหนดไว้......) <br> ......ซึ่งในช่วงเวลานั้นเพื่อนที่แสนดีที่รับฟังฉันเสมอ ก็คือเจ้าสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ที่ฉันหวังไว้เสมอว่า ให้เขาเปิดอ่านบ้างก็ดี.....แต่.....ก็ไม่มีวี่แวว...........แม้จะวางในที่ที่เห็นชัดที่สุดคือ..........บนหลังทีวี?????..........ฉันก็เลยตัดสินใจ (ก็ได้ความคิดเห็นจากเขาอีกแหละ ที่บอกว่า เขาไม่ถนัดเรื่องเรียน ให้เราไปเรียนเหอะ จะได้มาเป็นสมองให้กับเขา..........ป้าดดดดดดดดดดดดดดด...........????? อึ้งเลยฉัน.....) ก็ไปลงเรียนต่อ 4 ปี ที่ วค. เรียนเฉพาะวันเสาร์กับอาทิตย์ เพื่อให้ตรงกับสายงานที่ทำ อีกอย่างก็เพื่อจะได้พบเจอกับสิ่งใหม่ๆ ให้กับชีวิตบ้าง ปรับเปลี่ยนสังคมบ้าง......มันได้ผล........ฉันได้เจอกับสิ่งใหม่ๆ เจอเพื่อนอีกหลากหลายอาชีพ.....ได้พัฒนาสมองจากสิ่งที่ได้เรียนรู้มา.......และดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น.....และเป็นสิ่งที่ฉันชอบ.....ฉันจึงทุ่มเทให้กับเรื่องเรียนมาก มาก ถึงมากที่สุด เพราะฉันคิดว่าเสียตังค์แล้ว เราต้องได้อะไรมากกว่าเกรด A........แต่มักจะขัดกับสิ่งที่ฉันต้องทำ....อย่างเช่น....ต้องมีกิจกรรมที่ต้องทำในขณะเรียน.....ซึ่งส่วนมากกิจกรรมที่ต้องออก ตจว. หรือต้องไปค้างคืน.....ฉันจะไม่มีสิทธิ์ได้ไป........เพราะทุกครั้งที่ขออนุญาต เขาจะบอกว่า <br> "เขา" : จะไปอะไรกันนักกันหนากับการเรียนแบบนี้ ไม่ไปก็ไม่ใช่ว่าจะไม่จบซะเมื่อไหร่ ของานอาจารย์ทำก็ได้ ยังไม่เคยเห็นใครเรียนที่ วค.แล้วจะไม่จบเลย <br> "ฉัน" : ????????????? (หืม.....คิดได้งัยเนี่ย..(คิดในใจ).....เคๆๆ ไม่ไปก็ได้ แค่นี้ฉันก็เครียดพอแล้ว....แต่ก็พูดซะหน่อย) <br> ........จนมาถึงกิจกรรมที่ต้องทำเพื่อขอจบของห้อง................. <br> "ฉัน" : เนี่ย เดี๋ยวต้องไปทำกิจกรรมกันที่โรงเรียนแถวแถบชายแดน อาจจะต้องไปค้างสักสองคืนนะ ได้มั้ย <br> "เขา" : กิจกรรมอะไรอีกละ ทำไมต้องไปค้างด้วย <br> "ฉัน" : ก็มันเป็นกิจกรรมจบนะพี่ ไม่ทำ ก็เหมือนกินแรงเพื่อน และอีกอย่างเค้าต้องนำกลุ่มด้วยนะ <br> "เขา" : แล้วทำไมต้องไปค้างด้วยละ ทำไมไม่หาที่ใกล้ๆ กันละ อยากหาเรื่องเที่ยวกันมากกว่า <br> "ฉัน" : เปล่าหรอก คือยังโหวตกันไม่ได้ คือพูดไว้ก่อนงัย หากโหวตไป ตจว. แต่ถ้าได้ใกล้ๆ ก็ไม่ต้องค้าง <br> "เขา" : ก็พูดไปซิว่าไปไม่ได้ ให้หาทำใกล้ๆ นี่แหละ เชื่อซิ มีอีกหลายคนที่ไปไม่ได้ ลองพูดให้หาที่ใกล้ๆ ซิ <br> "ฉัน" : ????????????? ..... <br> .............และเป็นบุญฉันจริงๆ ได้ที่ใกล้ๆ ทำ (แต่ฉันอยากปายยยยยยย ไกลๆๆๆ นี่).............เอา ก็เอาฟ่ะ..... <br> <br> ..........................วันแล้ว วันเล่า ผ่านไป ผ่านไป (ไม่น่าเชื่อเลยใช่มั้ย.....ว่าผ่านไป เกือบสี่ปี.....)........ธุรกิจก็ยังเดินไปตามทางของมันเอง................แต่กับคนทำงาน........เกิดเป็นความเครียดสะสม.....................มีระหองระแหงเป็นระยะๆ เรื่อยๆ .................จนเมื่อ......วันหนึ่ง...................เมื่อความอดทนขาดสะบั้นลง..... <br> "ฉัน" : พี่เค้าไม่ไหวแล้ว ปล่อยเค้าไปตามทางได้มั้ย เค้าเหนื่อยจังเลย เค้าไม่ไหวจะเป็นสมองให้แล้วละ เค้าทำตามคำสั่งไม่ไหวแล้ว เค้าเป็นคนนะ มีชีวิต มีจิตใจ คิดเองเป็น ทำเองได้ ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมา เค้าพยายามแล้ว แต่มันเหมือนเค้าปรับอยู่ฝ่ายเดียว ชีวิตคู่นะ ไม่ต้องจำกัดว่าใครแก่กว่ากัน สามีภรรยา ต้องเป็นได้ทั้งเพื่อน พี่และน้อง ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่า จะต้องมีคนเป็นแบบนั้นอยู่ฝ่ายเดียว มันต้องเป็นได้ทั้งสองคน สลับกันบ้าง อีกคนเป็นไฟ อีกคนต้องเป็นน้ำ นั่นมันก็ต้องเป็นได้ทั้งสองคน ไม่ใช่เป็นแต่น้ำอยู่คนเดียว และไม่ใช่ว่าไม้แก่ดัดยากหรอก พี่ไม่คิดอยากจะดัดเองต่างหาก <br> "เขา" : ทำไมเหรอ ใครพูดอะไรให้ฟังเหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ มีคนอื่นใช่มั้ย? <br> "ฉัน" : ไม่มีหรอก และไม่ต้องมีใครมาสั่งมาสอนด้วย เค้าโตแล้วนะ เค้าคิดเองเป็น เพราะมันมาถึงจุดที่ว่า จิตใจมันรับไม่ได้แล้ว ทำอะไรไป ไม่เคยได้ตอบกลับมา แล้วคำที่ว่า "ความรัก ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน" ไม่มีหรอก คนเราเมื่อรักไปแล้ว ทำทุกอย่างแล้ว แต่ไม่เคยได้รับกับมาเลย มันท้อนะพี่ คนสองคนมาใช้ชีวิตร่วมกัน มาจากคนละพ่อคนละแม่ ถ้าไม่เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง มันก็มีแต่ปัญหาอย่างนี้งัย..........(ฉันไม่ไหวจริงๆ ฉันเก็บเสื้อผ้า คิดอย่างเดียวว่าไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่กับคนแบบนี้แล้ว สั่งงานให้น้องที่ทำงานทุกอย่างแล้ว เคลียร์งานทุกชิ้นจนหมด...แม..ยกเว้นเรื่องเรียน ที่ฉันคิดจะทิ้ง แม้ว่าเหลือแค่สอบ final ก็จะจบสองปีแรก)..............................แล้วเขาก็ร้องให้........... <br> "เขา" : อย่าไปเลยนะ เราไม่มีใครแล้ว เราไม่เหลือใครจริงๆ แล้วสิ่งที่สร้างร่วมกันมาละ เราจะไปต่อยังไงคนเดียว เรารักตัวนะ เราขอโทษ เรายอมทุกอย่างแล้ว เรามาปรับกันใหม่นะ คราวนี้มีอะไรก็บอกกัน ตกลงมั้ย.......... <br> "ฉัน" : เป็นไปไม่ได้หรอก เราเคยปรับกันกี่ครั้ง ทะเลาะกันมากี่หน แล้วทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม เค้าเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า ให้เราเจอกันครึ่งทาง พี่ห้าสิบ เค้าห้าสิบ เรามาอยู่รวมกันให้เป็นร้อย เพราะเมื่อไม่มีใครคนใดคนหนึ่ง อีกคนก็ยังอยู่ได้ ต่อไปนี้เค้าจะรักตัวเองแล้ว จากที่ผ่านมา เค้าไม่เคยคิดถึงใจของตัวเค้าเองเลย คนเราเมื่อมันถอดใจแล้วนะ มันจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมอีก แก้วที่มันร้าว จนวันนี้มันแตกสลายลงแล้ว ไม่เหมือนเดิมหรอก ปล่อยเค้าไปเถอะ... (เชื่อมั้ย...ฉันไม่มีน้ำตาเลย ไม่รู้มันหายไปไหนหมด หรือที่ผ่านมา ฉันได้ร้องให้จนไม่เหลือแล้ว...) <br> ..........ช่วงเวลานั้น ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงบ.........ฉันนั่่งอยู่บนโซฟาตัวยาว ส่วนเขานั่งอยู่บนพื้นข้างๆ ....นั่งกอดเข่าก้มหน้า....ฉันนั่งมองแผ่นหลังที่สั่นสะท้าน เพราะการสะอื้น....ฉันรู้สึกสงสาร แต่เหมือนมือที่กุมเข้าหากันทั้งสองข้างมันถูกสะกดให้แข็งทื่อ....แล้วฉันก็ลุกเดินไปหยิบสมุดบันทึก ที่ฉันได้ระบายทุกสิ่งทุกอย่างไว้ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเดินทางมาถึง....... <br> "ฉัน" : สิ่งที่เค้าทำ ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเค้าไปเรียนแล้วทำให้เปลี่ยนไปเหมือนที่พี่คิด แต่ทุกสิ่งมันสะสมในใจเค้ามานานมากแล้ว เค้าพยายามให้พี่อ่าน เพื่อให้เข้าใจเค้าบ้าง แต่พี่ไม่เคยจะมองมันเลย แล้วเค้าจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว . <br> .............แล้วฉันก็ยื่นสมุดบันทึกให้เขาอ่าน............ซึ่งเขาก็ยื่นมือที่สั่นๆ มารับไปอ่าน............. 28 Jul 2010 \| Comment by : My_heart

Comment 2

ตอนที่ 2 
เมื่อติดสินใจกลับมายัง กทม. ทั้งๆ ที่ฉันก็รู้อยู่ในใจว่า จะเป็นอย่างไร ก็ยังดันทุรัง....กลับมา 
...เริ่มต้นธุรกิจ ก็ยังติดๆ ขัดๆ ทุกอย่างก็ต้องเริ่มนับตั้งแต่ศูนย์ รวมถึงตัวฉัน....... 
"เขา" : เวลาพูดกับลูกค้าให้พูดแบบนี้นะ "......ค่ะ.....นะค่ะ......ค่ะ................................." 
"ฉัน" : อือหือ...เหรอ...อืม...แบบนี้เหรอ........(แต่สิ่งที่ฉันต้องเจอเมื่อตอนพูดกับลูกค้า ไม่ใช่แบบที่เขาสอนเสมอไป......แต่ถ้ามองกลับไป มันก็ดีนะ ดีมากๆ ด้วย เขาสอนให้ฉันเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ให้คิดเป็น ทำเป็น แต่ไม่มีสิทธิ์ทำเกินขอบเขตที่เขากำหนดไว้......) 
......ซึ่งในช่วงเวลานั้นเพื่อนที่แสนดีที่รับฟังฉันเสมอ ก็คือเจ้าสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ที่ฉันหวังไว้เสมอว่า ให้เขาเปิดอ่านบ้างก็ดี.....แต่.....ก็ไม่มีวี่แวว...........แม้จะวางในที่ที่เห็นชัดที่สุดคือ..........บนหลังทีวี?????..........ฉันก็เลยตัดสินใจ (ก็ได้ความคิดเห็นจากเขาอีกแหละ ที่บอกว่า เขาไม่ถนัดเรื่องเรียน ให้เราไปเรียนเหอะ จะได้มาเป็นสมองให้กับเขา..........ป้าดดดดดดดดดดดดดดด...........????? อึ้งเลยฉัน.....) ก็ไปลงเรียนต่อ 4 ปี ที่ วค. เรียนเฉพาะวันเสาร์กับอาทิตย์ เพื่อให้ตรงกับสายงานที่ทำ อีกอย่างก็เพื่อจะได้พบเจอกับสิ่งใหม่ๆ ให้กับชีวิตบ้าง ปรับเปลี่ยนสังคมบ้าง......มันได้ผล........ฉันได้เจอกับสิ่งใหม่ๆ เจอเพื่อนอีกหลากหลายอาชีพ.....ได้พัฒนาสมองจากสิ่งที่ได้เรียนรู้มา.......และดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น.....และเป็นสิ่งที่ฉันชอบ.....ฉันจึงทุ่มเทให้กับเรื่องเรียนมาก มาก ถึงมากที่สุด เพราะฉันคิดว่าเสียตังค์แล้ว เราต้องได้อะไรมากกว่าเกรด A........แต่มักจะขัดกับสิ่งที่ฉันต้องทำ....อย่างเช่น....ต้องมีกิจกรรมที่ต้องทำในขณะเรียน.....ซึ่งส่วนมากกิจกรรมที่ต้องออก ตจว. หรือต้องไปค้างคืน.....ฉันจะไม่มีสิทธิ์ได้ไป........เพราะทุกครั้งที่ขออนุญาต เขาจะบอกว่า 
"เขา" : จะไปอะไรกันนักกันหนากับการเรียนแบบนี้ ไม่ไปก็ไม่ใช่ว่าจะไม่จบซะเมื่อไหร่ ของานอาจารย์ทำก็ได้ ยังไม่เคยเห็นใครเรียนที่ วค.แล้วจะไม่จบเลย 
"ฉัน" : ????????????? (หืม.....คิดได้งัยเนี่ย..(คิดในใจ).....เคๆๆ ไม่ไปก็ได้ แค่นี้ฉันก็เครียดพอแล้ว....แต่ก็พูดซะหน่อย) 
........จนมาถึงกิจกรรมที่ต้องทำเพื่อขอจบของห้อง................. 
"ฉัน" : เนี่ย เดี๋ยวต้องไปทำกิจกรรมกันที่โรงเรียนแถวแถบชายแดน อาจจะต้องไปค้างสักสองคืนนะ ได้มั้ย 
"เขา" : กิจกรรมอะไรอีกละ ทำไมต้องไปค้างด้วย 
"ฉัน" : ก็มันเป็นกิจกรรมจบนะพี่ ไม่ทำ ก็เหมือนกินแรงเพื่อน และอีกอย่างเค้าต้องนำกลุ่มด้วยนะ 
"เขา" : แล้วทำไมต้องไปค้างด้วยละ ทำไมไม่หาที่ใกล้ๆ กันละ อยากหาเรื่องเที่ยวกันมากกว่า 
"ฉัน" : เปล่าหรอก คือยังโหวตกันไม่ได้ คือพูดไว้ก่อนงัย หากโหวตไป ตจว. แต่ถ้าได้ใกล้ๆ ก็ไม่ต้องค้าง 
"เขา" : ก็พูดไปซิว่าไปไม่ได้ ให้หาทำใกล้ๆ นี่แหละ เชื่อซิ มีอีกหลายคนที่ไปไม่ได้ ลองพูดให้หาที่ใกล้ๆ ซิ 
"ฉัน" : ????????????? ..... 
.............และเป็นบุญฉันจริงๆ ได้ที่ใกล้ๆ ทำ (แต่ฉันอยากปายยยยยยย ไกลๆๆๆ นี่).............เอา ก็เอาฟ่ะ..... 
 
..........................วันแล้ว วันเล่า ผ่านไป ผ่านไป (ไม่น่าเชื่อเลยใช่มั้ย.....ว่าผ่านไป เกือบสี่ปี.....)........ธุรกิจก็ยังเดินไปตามทางของมันเอง................แต่กับคนทำงาน........เกิดเป็นความเครียดสะสม.....................มีระหองระแหงเป็นระยะๆ เรื่อยๆ .................จนเมื่อ......วันหนึ่ง...................เมื่อความอดทนขาดสะบั้นลง..... 
"ฉัน" : พี่เค้าไม่ไหวแล้ว ปล่อยเค้าไปตามทางได้มั้ย เค้าเหนื่อยจังเลย เค้าไม่ไหวจะเป็นสมองให้แล้วละ เค้าทำตามคำสั่งไม่ไหวแล้ว เค้าเป็นคนนะ มีชีวิต มีจิตใจ คิดเองเป็น ทำเองได้ ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมา เค้าพยายามแล้ว แต่มันเหมือนเค้าปรับอยู่ฝ่ายเดียว ชีวิตคู่นะ ไม่ต้องจำกัดว่าใครแก่กว่ากัน สามีภรรยา ต้องเป็นได้ทั้งเพื่อน พี่และน้อง ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่า จะต้องมีคนเป็นแบบนั้นอยู่ฝ่ายเดียว มันต้องเป็นได้ทั้งสองคน สลับกันบ้าง อีกคนเป็นไฟ อีกคนต้องเป็นน้ำ นั่นมันก็ต้องเป็นได้ทั้งสองคน ไม่ใช่เป็นแต่น้ำอยู่คนเดียว และไม่ใช่ว่าไม้แก่ดัดยากหรอก พี่ไม่คิดอยากจะดัดเองต่างหาก 
"เขา" : ทำไมเหรอ ใครพูดอะไรให้ฟังเหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละ มีคนอื่นใช่มั้ย? 
"ฉัน" : ไม่มีหรอก และไม่ต้องมีใครมาสั่งมาสอนด้วย เค้าโตแล้วนะ เค้าคิดเองเป็น เพราะมันมาถึงจุดที่ว่า จิตใจมันรับไม่ได้แล้ว ทำอะไรไป ไม่เคยได้ตอบกลับมา แล้วคำที่ว่า "ความรัก ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน" ไม่มีหรอก คนเราเมื่อรักไปแล้ว ทำทุกอย่างแล้ว แต่ไม่เคยได้รับกับมาเลย มันท้อนะพี่ คนสองคนมาใช้ชีวิตร่วมกัน มาจากคนละพ่อคนละแม่ ถ้าไม่เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง มันก็มีแต่ปัญหาอย่างนี้งัย..........(ฉันไม่ไหวจริงๆ ฉันเก็บเสื้อผ้า คิดอย่างเดียวว่าไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่กับคนแบบนี้แล้ว สั่งงานให้น้องที่ทำงานทุกอย่างแล้ว เคลียร์งานทุกชิ้นจนหมด...แม..ยกเว้นเรื่องเรียน ที่ฉันคิดจะทิ้ง แม้ว่าเหลือแค่สอบ final ก็จะจบสองปีแรก)..............................แล้วเขาก็ร้องให้........... 
"เขา" : อย่าไปเลยนะ เราไม่มีใครแล้ว เราไม่เหลือใครจริงๆ แล้วสิ่งที่สร้างร่วมกันมาละ เราจะไปต่อยังไงคนเดียว เรารักตัวนะ เราขอโทษ เรายอมทุกอย่างแล้ว เรามาปรับกันใหม่นะ คราวนี้มีอะไรก็บอกกัน ตกลงมั้ย.......... 
"ฉัน" : เป็นไปไม่ได้หรอก เราเคยปรับกันกี่ครั้ง ทะเลาะกันมากี่หน แล้วทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม เค้าเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่า ให้เราเจอกันครึ่งทาง พี่ห้าสิบ เค้าห้าสิบ เรามาอยู่รวมกันให้เป็นร้อย เพราะเมื่อไม่มีใครคนใดคนหนึ่ง อีกคนก็ยังอยู่ได้ ต่อไปนี้เค้าจะรักตัวเองแล้ว จากที่ผ่านมา เค้าไม่เคยคิดถึงใจของตัวเค้าเองเลย คนเราเมื่อมันถอดใจแล้วนะ มันจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมอีก แก้วที่มันร้าว จนวันนี้มันแตกสลายลงแล้ว ไม่เหมือนเดิมหรอก ปล่อยเค้าไปเถอะ... (เชื่อมั้ย...ฉันไม่มีน้ำตาเลย ไม่รู้มันหายไปไหนหมด หรือที่ผ่านมา ฉันได้ร้องให้จนไม่เหลือแล้ว...) 
..........ช่วงเวลานั้น ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงบ.........ฉันนั่่งอยู่บนโซฟาตัวยาว ส่วนเขานั่งอยู่บนพื้นข้างๆ ....นั่งกอดเข่าก้มหน้า....ฉันนั่งมองแผ่นหลังที่สั่นสะท้าน เพราะการสะอื้น....ฉันรู้สึกสงสาร แต่เหมือนมือที่กุมเข้าหากันทั้งสองข้างมันถูกสะกดให้แข็งทื่อ....แล้วฉันก็ลุกเดินไปหยิบสมุดบันทึก ที่ฉันได้ระบายทุกสิ่งทุกอย่างไว้ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเดินทางมาถึง....... 
"ฉัน" : สิ่งที่เค้าทำ ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเค้าไปเรียนแล้วทำให้เปลี่ยนไปเหมือนที่พี่คิด แต่ทุกสิ่งมันสะสมในใจเค้ามานานมากแล้ว เค้าพยายามให้พี่อ่าน เพื่อให้เข้าใจเค้าบ้าง แต่พี่ไม่เคยจะมองมันเลย แล้วเค้าจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว . 
.............แล้วฉันก็ยื่นสมุดบันทึกให้เขาอ่าน............ซึ่งเขาก็ยื่นมือที่สั่นๆ มารับไปอ่าน.............

28 Jul 2010 | Comment by : My_heart

Comment 1
................................................................................................................................................... <br> ...จากที่รักเขามาก มาก ถึงมากที่สุด (ณ เวลานั้น) ทำให้ทุกอย่าง อันไหนเขาไม่ชอบ ก็จะไม่ทำ เพราะกลัวเขาไม่รักเรา.......ยอมห่างเพื่อน เรียกได้ว่าทิ้งเพื่อนเลยก็ว่าได้ (ซึ่งปกติเป็นคนคบเพื่อนไม่เยอะอยู่แล้ว ก็ยิ่งไม่เหลือใครเลย)...คนนี้เขาไม่ชอบ เราก็จะห่างๆ เพื่อเอาใจเขา...คนนั้นไม่ดีเลย ชวนเอาแต่เที่ยว ไร้สาระ....ก็ห่างๆ เพือน เพื่อเอาใจเขา....เพื่อนร่วมงาน ก็คบเฉพาะเวลาทำงาน นอกเวลางานเขาไปเดินห้าง กินข้าวกัน เราก็ไปด้วยไม่ได้ เพราะกลัวว่าแฟนจะโกรธ เพราะต่อให้ขออนุญาต เขาก็ไม่ให้ไปอยู่ดี พูดโน้มน้าวทุกอย่าง (เรามันผิดเอง ใจอ่อน)....ชีวิตเราจึงมีแต่เขาคนเดียว ทุ่มเทให้ทุกอย่าง....แต่.....เขา....ทุกครั้งที่ต้องไปสังสรรค์ ต้องมีเหตุผลมาพูดเสมอ ซึ่งแทบไม่ต้องพูดเหตุผลให้เราฟังหรอก เราอะ...ให้ไปอยู่แล้ว...เพราะเราเข้าใจว่าคนทำงาน...เหนื่อย...ต้องมีผ่อนคลาย สังสรรค์บ้าง.... มีสังคมบ้าง....เราจึงไม่เคยขัดที่เขาจะออกไปไหนกับเพื่อน.....และก็หวังในใจเสมอว่า....เขาน่าจะเข้าใจเรา เหมือนที่เราเข้าใจเขาบ้าง....แต่....ความดีที่ทำ ไม่เคยได้ตอบกลับมา......เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม....เหมือนเดิม.......แต่ฉันก็ยังดันทุรัง.....อดทน....อดทน....เพราะคิดว่า สักวัน.....เขาต้องเห็นใจเราบ้าง.......เปลี่ยนเพื่อเราบ้าง................บางครั้งทนไม่ไหวมากๆ.....ก็พยายามหาทางพูดคุยให้เขาเข้าใจ.....ว่าเราทั้งสองควรจะปรับตัวคนละครึ่งทางนะ.....ไม่ใช่.....อีกคนจะต้องยอมให้เสมอ.......แต่ประโยคที่เขาชอบพูดเสมอคือ..... <br> "เขา" : ก็เธอยังเด็ก ก็ต้องปรับตัวเข้าหาผู้ใหญ่ซิ เราเป็นผู้ใหญ่ จะให้ปรับตัวไปหาเด็กได้ยังไงละ? <br> .............................และแล้ว เมื่อความอดทนมาถึงขีดสุด......................................................................... 28 Jul 2010 \| Comment by : My_heart

Comment 1

................................................................................................................................................... 
...จากที่รักเขามาก มาก ถึงมากที่สุด (ณ เวลานั้น) ทำให้ทุกอย่าง อันไหนเขาไม่ชอบ ก็จะไม่ทำ เพราะกลัวเขาไม่รักเรา.......ยอมห่างเพื่อน เรียกได้ว่าทิ้งเพื่อนเลยก็ว่าได้ (ซึ่งปกติเป็นคนคบเพื่อนไม่เยอะอยู่แล้ว ก็ยิ่งไม่เหลือใครเลย)...คนนี้เขาไม่ชอบ เราก็จะห่างๆ เพื่อเอาใจเขา...คนนั้นไม่ดีเลย ชวนเอาแต่เที่ยว ไร้สาระ....ก็ห่างๆ เพือน เพื่อเอาใจเขา....เพื่อนร่วมงาน ก็คบเฉพาะเวลาทำงาน นอกเวลางานเขาไปเดินห้าง กินข้าวกัน เราก็ไปด้วยไม่ได้ เพราะกลัวว่าแฟนจะโกรธ เพราะต่อให้ขออนุญาต เขาก็ไม่ให้ไปอยู่ดี พูดโน้มน้าวทุกอย่าง (เรามันผิดเอง ใจอ่อน)....ชีวิตเราจึงมีแต่เขาคนเดียว ทุ่มเทให้ทุกอย่าง....แต่.....เขา....ทุกครั้งที่ต้องไปสังสรรค์ ต้องมีเหตุผลมาพูดเสมอ ซึ่งแทบไม่ต้องพูดเหตุผลให้เราฟังหรอก เราอะ...ให้ไปอยู่แล้ว...เพราะเราเข้าใจว่าคนทำงาน...เหนื่อย...ต้องมีผ่อนคลาย สังสรรค์บ้าง.... มีสังคมบ้าง....เราจึงไม่เคยขัดที่เขาจะออกไปไหนกับเพื่อน.....และก็หวังในใจเสมอว่า....เขาน่าจะเข้าใจเรา เหมือนที่เราเข้าใจเขาบ้าง....แต่....ความดีที่ทำ ไม่เคยได้ตอบกลับมา......เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม....เหมือนเดิม.......แต่ฉันก็ยังดันทุรัง.....อดทน....อดทน....เพราะคิดว่า สักวัน.....เขาต้องเห็นใจเราบ้าง.......เปลี่ยนเพื่อเราบ้าง................บางครั้งทนไม่ไหวมากๆ.....ก็พยายามหาทางพูดคุยให้เขาเข้าใจ.....ว่าเราทั้งสองควรจะปรับตัวคนละครึ่งทางนะ.....ไม่ใช่.....อีกคนจะต้องยอมให้เสมอ.......แต่ประโยคที่เขาชอบพูดเสมอคือ..... 
"เขา" : ก็เธอยังเด็ก ก็ต้องปรับตัวเข้าหาผู้ใหญ่ซิ เราเป็นผู้ใหญ่ จะให้ปรับตัวไปหาเด็กได้ยังไงละ? 
.............................และแล้ว เมื่อความอดทนมาถึงขีดสุด.........................................................................

28 Jul 2010 | Comment by : My_heart

Beauty Clinic

เมโกะ คลินิก Meko Clinic

View Details

Webboard
5 ภาพยนต์ฉลามที่ดีที่สุด 1 Jan 1970 โพสต์โดย: Mamasummer 0
แฟนไล่ออกจากบ้านเพราะเถียงเขาเรื่องลูกเขาไม่ทำงานจะทนอยู่ต่อดีไหม 1 Jan 1970 โพสต์โดย: Rungtiwapapon 1
ชวาร์สคอฟ โปรเฟสชั่นแนล(ประเทศไทย) เผยเทรนด์ผมใหม่ Essential Looks Spring/Summer 2020 : The Spirit Collection สีสันแห่งฤดูกาล ผสานเทคนิคใหม่ๆ ในสไตล์ที่เป็นคุณ 1 Jan 1970 โพสต์โดย: DSK4277 0
หนุ่มที่คุณควรระวัง 25 Dec 2914 โพสต์โดย: PrincessAngel 0
พี่มีน นางเอกโหมโรง 1 Jan 1970 โพสต์โดย: nongueng 4
ผู้หญิงส่วนใหญ่ อยากมีรูปร่างดี แบบ จวนจีฮุน กันไหม 1 Jan 1970 โพสต์โดย: film108 11
อกหัก..เหงา..อยากมีแฟน 1 Jan 1970 โพสต์โดย: orlawong 2
เพียงแค่เงา... 1 Jan 1970 โพสต์โดย: Invisible 0

Webboard