Talk About Women
| กรูไม่ช่ายเกย์...ติดอันดับ 2 ในพันธุ์ทิพย์ (Part23-24) |
|---|
|
Part23 <br> "ก่อนที่กรูมาอยู่ที่วัด ใจกรูทุรนทุราน หาที่ที่จะไป กรูอยากไปให้พ้นจากที่ที่กรูเคยอยู่ แต่กรูไม่รู้ว่าจะไปไหน กรูเลยมาที่วัด พอกรูมาถึง มันก็ดีขึ้นว่ะ กรูนั่งคิดหลายวันว่าที่ที่กรูอยู่จะสบายใจที่สุดคือที่นี่ ที่วัด เพราะฉะนั้นกรูจะบวชที่นี่.." <br> "แล้วหลังจากศึกหล่ะ เมิงจะทำอะไร" ผมใจหายวาบ บอกตรงๆตอนนั้นใจคิดอกุศล คือไม่อยากให้มันบวช เพราะถ้ามันบวช ความเป็นเพื่อนหรือมากกว่านั้นของเราจะต้องเปลี่ยนไปแน่นอน <br> "กรูยังไม่อยากคิดเรื่องสึกหรอก สึกไม่สึกมันก็มีค่าเท่ากันสำหรับกรู" <br> "เมิงจะไม่สึกเหรอ" ผมเริ่มลน ใจเริ่มแกว่งๆ บอกไม่ถูก ไม่อยากให้มันเปลี่ยนสถานะไป <br> มันไม่พูดอะไร ผมจอดรถเลยครับถนนมันแคบ ผมแมร่งไม่สนใจแล้ว ลงไปจอดเกือบตกคลอง <br> "กรูไม่ไปแล้ว ไอ่อ้อย กรูไม่ไปทำงานก็ได้ เมิงกลับมาเหมือนเดิมนะ" ผมหันไปเขย่าแขนมัน น้ำเสียงสั่นๆอ่ะ ยอมรับว่าตอนนั้นช๊อค เพราะตอนแรกที่เห็นพระหน้าเหมือนมันแล้วคิดว่ามันจะบวชก็ช๊อคเกือบแย่ นี่มารู้ว่ามันจะบวชเลยไปกันใหญ่ <br> "ไอ่บร้า" มันหัวเราะ แต่เสียงสั่นๆ " เมิงไปเหอะ อนาคตเมิง เมิงมีแม่มีน้องอีกนะเว้ย กรูไม่เป็นไรจริงๆ " มันเอามือมาจับมือผมที่กุมแขนมันไว้ <br> "แล้วทำไมเมิงต้องทำอย่างงี้ว่ะ ไอ่สาดดด กรูขอโทษก็ได้ เมิงจะปล้ำกรูก็ได้กรูยอมเมิงแล้ว ฮือๆๆ เมิงอย่าทำอย่างนั้นเลยนะกรูขอร้อง " อายจังถ้าจะบอกว่าตอนนั้นร้องไห้อีกแล้ว ความรู้สึกเหมือนตอน รร จัดงานเลี้ยงส่งตอน ป.6 หรือ ม.6 ประมาณนั้น เหมือนว่าจะไม่ได้เจอกันอีก แต่ความรู้สึกนี้มันแรงกว่า <br> "นะ เมิง เรากลับไปเหมือนเดิมก็ได้นะ กรูไปทำงานที่เดิมกับเมิงก็ได้นะเว้ย ฮือๆ" สะอื้นแหะๆ อายว่ะ <br> "ไอ่เอี๊ย ทำอย่างนั้นไม่ได้นะเว้ย แมร่ง " มันโผกอดผมแน่น ผมเลยปล่อยโฮซะเต็มที <br> "กรูให้เมิงบวชได้ 3เดือนเท่านั้นนะเว้ย" ผมยังคงเพ้อเจ้อ <br> "เฮ้ยย เมิงหยุดร้องก่อน แล้วฟังกรู" <br> "มันไม่ใช่อย่างที่เมิงคิด ไม่ใช่เพราะเมิงที่ทำให้กรูตัดสินใจอย่างนี้ กรูเลือกมันเอง ฟังกรูนะ ไอ่เป็ด ไอ่เอี๊ย เมิงดีใจมั๊ยตอนที่เมิงรู้ว่าได้เป็นสจ๊วต" ผมพยักหน้า ผละจากอ้อมกอดมัน ปาดน้ำตา สายตาทอดยาวออกไป แสงอาทิตย์กำลังหายไป <br> "มันเป็นสิ่งที่เมิงรอคอย กรูรู้ กรูก็เหมือนกัน กรูมีความสุขที่ได้ตัดสินใจไปแบบนี้ เมิงจะมาทำลายความสุขอันน้อยนิดกรูได้ลงคอเหรอ" ผมหลับตาแค้นให้น้ำตาหยดสุดท้ายออกมาให้หมด <br> "เมิงเชื่อกรูนะว่า ต่อให้กรูจะต้องไปอยู่ที่ไหน ไกลกว่านี้สักเท่าไหร่ กรูก็จะคิดถึงเมิง" มันเอื้อมมือจับบ่าผมบีบแน่น <br> "หมายความว่าไง เมิงจะไปอยู่ไหน".......................... <br> กรูไม่ช่ายเกย์....ตอนที่ 8 แล้วเหรอ..ทำไมมันยาวจัง.... (ต่อกระทู้ใหม่ฮับ กระทู้เก่าด๋อยไปแว้ว) <br> ผมเข้าใจทุกอย่างแล้วครับ ตอนนี้ มันคงมาถึงทางตันสำหรับเราทั้งคู่แล้ว คงไม่มีอะไรไปมากกว่านี้แล้ว บางที มนุษย์ก็มักไม่เลือกที่จะเดินทางที่สุขสมหวังเสมอไป ผมตัดสินใจตอนนั้นว่า ผมจะไปแน่นอน มันก็ตัดสินใจว่ามันคงจะบวชแน่นอน ผมได้ร้องไห้ไปแล้ว ความรู้สึกโล่งขึ้น ยิ่งได้ฟังที่มันพูดว่า "กรูมีความสุขที่ได้ตัดสินใจไปแบบนี้ เมิงจะมาทำลายความสุขอันน้อยนิดกรูได้ลงคอเหรอ" ผมยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่า สิ่งที่มันตัดสินใจลงไปนั้น มันคิดดีแล้ว ต่อไปมันจะเข้มแข็งขึ้น ผมคิดอีกที มันดีกว่าไม่ใช่เหรอกับการที่คนที่เรารักเลือกจะอยู่ในที่ที่เค้าคิดว่ามีความสุขโดยการตัดสินใจของเค้าเอง แทนที่เราจะผลักไสคนที่เรารักไปให้คนอื่น น้ำตาผมแห้งไปแล้วหล่ะ ผมถอยรถขึ้นมาจากขอบถนน มุ่งตรงไปยังวัดทันที ผมจอดรถไว้หน้าวัดเพราะข้างในกลับรถยาก <br> "กรูกลับก่อนนะ" ผมเอ่ยคำร่ำลา <br> "อืม" <br> เราทั้งคู่นั่งนิ่ง ผมไม่อยากให้มันก้าวเท้าออกไปจากรถเลย มันก็คงเช่นกัน <br> "กรูขอกอดเมิงอีกสักครั้งได้มั๊ย.............ครั้งสุดท้าย" มันขอ <br> ผมมองไม่เห็นใบหน้าของมันอีก เพราะความมืด แต่ผมก็รู้ดีว่าเราทั้งคู่ต่างรู้สึกยังไง รู้ได้ยังไงนะเหรอ ก็จากอ้อมกอดไง <br> มันโน้มตัวช้าๆ ลมหายใจปะทะใบหน้าผมอยุ่เบา แล้วอ้อมกอดจากมิตรภาพของมันก็สวมกอดผมไม่แน่นไม่เบา แต่รับรู้ได้ถึงความรักที่มันมีให้ ผมสนองความรักของมันด้วยกันโอบมันกลับอย่างแผ่วเบา มือของผมลูบหัวมันเบาๆ <br> "ผมเมิงก็สวยเหมือนกันนะ" ผมพูด........... <br> <br> ผมจะไม่ปล่อยอ้อมกอดผมจากมันก่อนเป็นอันขาด ผมคิดในใจ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ผมก็จะรอจนกว่ามันจะคลายมืออก ผมถึงจะปล่อย ผมจะไม่ทิ้งมันก่อนอีกแล้ว <br> มันค่อยๆคลายมืออกจากผม ลมหายใจแรงกว่าครั้งไหนๆ ผมรับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นตุ๊บๆของหัวใจ การกล่าวลามันลำบากอย่างงี้นี่เอง แต่อย่างน้อยกรูก็ไม่ได้จากไปโดยไม่ร่ำลา...................................... <br> มันเปิดประตูออกไปจากรถ ผมได้เห็นหน้ามันชัดๆอีกครั้ง ก่อนที่มันจะปิดประตู <br> "รอกรูเดี๋ยวนะ" แล้วมันก็วิ่งหายไป <br> ผมว้าวุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ความขัดแย้งต่างๆกรูเข้ามาในหัว ตกลงผมอยากไปจากมันหรือปล่าว ตกลงผมควรจะดีใจหรือเสียใจ แล้วตกลงผมรักมันแบบไหนกันแน่ มันวิ่งวนเวียนสลับกันไปสลับกันมา <br> "ก๊อกๆๆ" มันเคาะกระจก <br> "อ่ะ กรูให้เมิง ต่อไปเขียนเรื่องราวของเมิงแทนกรูด้วยนะ ถึงกรูจะเขียนสู้เมิงไม่ได้ แต่กรูอยากให้เมิงเก็บไว้" ผมรับสิ่งที่มันยื่นให้ สมุดบันทึกรูปเด็กผู้ชายนั่งสูบบุหรี่ เหมือนเมิงจริงๆ <br> "หมดเล่มเมื่อไหร่ฝากไว้ที่แม่เมิงนะ กรูมีโอกาสจะกลับไปเอา" มันว่า <br> "งั้นกรูส่งอีเมล หรือไม่ก็จดหมายหาเมิงได้มั๊ย" ผมถาม <br> "อย่าเลย เป็ด ขอเวลาให้กรูเถอะนะ กรูพร้อมเมื่อไหร่ เมื่อนั้น เมิงจะเห็นกรูคนเดิมเอง" ผมไม่เข้ามันจริงๆ แต่ตอนนั้นผมไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรอีกแล้ว <br> "โชคดีนะ.......ที่รัก" มันอมยิ้ม ผมจะจำรอยยิ้มครั้งนี้ไปตลอดชีวิต <br> "อืมมม" ผมถอยรถออกมา มองผ่านกระจกหลัง มันยังคงยืนอยู่ตรงนั้น โบกมือให้ ผมใจหาย คิดในใจ ต่อไปเราจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วเหรอ จะไม่มีใครมากวนส้นทีน ไม่มีใครมาคอยแทะโลม ไม่มีใครมาคอยอยู่เป็นเพื่นให่อุ่นใจ ไม่มีใครวิ่งไล่ปล้ำ ไม่มีใครเอาหนวดมาถูที่คอ ไม่มีใครให้ด่า และที่สำคัญ ไม่มีใครกอดผมด้วยความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว คิดแล้ว น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ภาพของมันค่อนๆจางหายไปกับความมืดดดดดดดดด........................................... <br> <br> ผมกลับรถมาถึงบ้านเล่าให้แม่ฟังเรื่องที่อ้อยจะบวช <br> "แม่รู้นะว่าอ้อยคิดยังไงกับลูกน่ะ แล้วลูกหล่ะ" แม่ถาม แปลกใจที่ผมไม่ตกใจเลย <br> "หนูไม่รู้เหมือนกันแม่ หนูรู้ว่าหนูห่วงมัน แต่หนูไม่รู้ว่าหนูรักแบบไหน เพราะหนูไม่เคยรักผู้ชาย หนูเลยไม่เข้าใจว่าที่หนูรู้สึกอยู่ตอนนี้ คือรักรึป่าว" แม่พยักหน้า <br> "แม่สงสารอ้อยนะลูก" แม่พูดมาคำเดียว ทำให้ผมเข้าใจอะไรได้มากมาย ถ้าผมจะรักกับอ้อยจริงๆแม่ก็คงไม่ว่า....แต่มันเป็นไปไม่ได้ <br> "อ้อยมันจะบวชวัน.....นี้นะแม่ หนูเลยขอให้แม่เป็นเจ้าภาพ มันไม่มีใคร เราคงต้องไปกันแค่นี้แหละ แต่เดี๋ยวหนูว่าจะลองไปบอกบุญกับพ่อมันก่อน ยังไงแม่ช่วยเตรียมของให้ด้วยนะ บวชเสร็จเห็นมันว่าจะย้ายไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง หนูก็ไม่รู้ แต่มันสัญญาว่ามันจะมาเยี่ยมแม่นะ" ผมเล่าให้แม่ฟัง <br> "แล้วลูกว่าไงหล่ะ" <br> "หนูจะว่าไงได้แม่ หนูก็อนุโมธนาสาธุกับมัน หนูห่วงมัน ห่วงมันมาก แต่ถ้ามันได้ครองผ้าเหลืองแล้ว หนูก็คงไม่ต้องห่วงมันอีกแล้ว" แม่ยิ้ม ผมก้มหน้าหลบสายตาแม่ <br> "ลูกไม่เป็นไรนะ" แม่จับมือผม แม่รู้เสมอว่าผมรู้สึกยังไง เพราะแม่คือแม่ของผม... <br> .......................................................................... <br> เมื่อวานที่ผมบอกว่าจะคุยกับแม่เรื่องอ้อย ก็เป็นเรื่องเตรียมงานบวชให้มัน แล้วที่จะหายไป 3-4 วันเป็นงานบวชมันเหมือนกัน <br> .......................................................................... <br> มาถึงตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกมันมากขึ้น จากไดอารี่ของมัน ทำให้ผมได้คิดว่า ความรักมันเกิดขึ้นได้เสมอ ความรักไม่มีเพศ คนเราต่างหากที่ไปกำหนดเพศให้มัน ทุกคนมีสิทธิ์รัก แต่ไม่ใช่ทุกคนจะได้รักไว้ครอบครอง(เอามาจากส่วนนึงของไดอารี่เด็กขี้ยา) ผมยังคงอ่านไดอารี่ของมันวันละตอนได้เห็นภาพครั้งแรกที่มันเจอผม ได้คุยกับผม ได้ไปทำไฟล์ด้วยกัน ทุกอย่างที่มันเขียนผมเพิ่งรับรู้เมื่อวัน 2 วันนี่เอง อ่านไปก็รู้ว่าตัวเองมีค่าขนาดนี้เลยเหรอ ผมอ่านมันอย่างช้าๆ ด้วยไม่อยากให้มันจบเร็ว อย่างน้อย ผมจะได้รู้สึกว่ามันอยู่ข้างๆ คอยส่งน้ำเต้าหู้ให้เสมอ <br> ต่อจากนี้ไปอีกเดือนกว่าๆ ผมจะใช้ชีวิตกับแม่กับน้องให้คุ้มค่าที่สุด ผมไปถึงที่นั่นเมื่อไหร่ ผมจะเขียนไดอารี่เล่มนี้ทันที กรูสัญญา เมิงจะรู้ทุกเรื่องราวที่กรูเป็น และกรูจะรอวันที่ไอ่อ้อยคนเดิมกลับมา กรูจะรอ <br> แวะมาทักทายครับ.....(เพราะคิดถึง+เหงา) <br> <br> ตอนนี้กำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมงานบวชไอ่อ้อย ฟังดูงานใหญ่ แต่จริงๆแล้ว มีแต่ครอบครัวผมเท่านั้นแหละที่เป็นเจ้าภาพ เรื่องคนถือหมอน ตอนนี้รู้แล้วว่าเป็นใครแต่ยังไม่อยากเฉลย ว้าฮ่าๆ เดี๋ยวกลับมาจะมาเล่าให้ฟังนะครับ มีโอกาสจะเอารูปมาฝากด้วย <br> อารมณ์ตอนนี้เหงาครับ มากถึงมากที่สุด ชีวิตจืดสนิท ยิ่งใกล้วันบินยิ่งอยากย้อนเวลากลับ ต้องแอบกลับมาอ่านกระทู้ ความเห็นเพื่อนที่นี่แก้เหงาถ้าว่างทุกครั้ง(ครั้งนี้ด้วย) ขอขอบคุณจากใจจริงครับ สำหรับทุกคำแนะนำและกำลังใจ ผมอ่านทุกๆความคิดเห็นนะ ดีใจที่ยังมีเพื่อน พี่ น้อง ที่รอฟังข่าวอยู่มากมาย(ยิ่งทำให้ไม่อยากไปทำงาน ฮือๆ) และไม่อยากให้คิดว่าพวกคุณเป็นเพื่อนผมแค่ฝ่ายเดียว ผมรับรู้ทุกความหวังดีครับ และอยากจะตอบแทนความหวังดีนั้น(แต่ไม่รู้จะทำยังไง) ยังไงซะช่วงที่ว่างผมจะแวะเข้ามาทักทายนะครับก่อนไป วันพุธนี้ผมจะไปนอนค้างที่วัดกับไอ่อ้อย เป็นคืนสุดท้าย วันรุ่งขึ้นถึงจะมีงาน ยังไงจะลองกล่อมมันดูเรื่อง ไดอารี่เด็กขี้ยาของมัน เพราะผมอ่านแล้วก็นะ ชวนอ๊วกไม่น้อย <br> ไม่ว่าจะยังไงนะครับ ผมก็ขอบคุณทุกกระทู้ทุกความคิดเห็นนะครับ แล้วผมจะนำความหวังดีทั้งหมดนี้ไปฝากไอ่อ้อยมัน ขอบคุณจากใจครับ <br> เป็ด(นัท)+อ้อย(โด่ง) <br> Part24 <br> กลับมาจากงานเมื่อวาน ความปลื้มใจมาพร้อมด้วยความรู้สึกสูญเสียอะไรไปในชีวิตสักอย่าง คนที่คุ้นเคย คนเดียวที่ผมให้นอนในห้อง คนเดียวที่ผมให้สระผมให้ คนเดียวที่ผมให้กอด คนเดียวจริงๆ มันเหมือนต่อไปนี่ในทุกๆวันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ตื่นมาจะไม่ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนคนนั้นอีก(เรียกมันไม่ได้อีกแล้ว) จะไม่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย จะไม่ได้เห็นแววตาที่สลึมสลือเหมือนคนง่วงนอนอยู่ตลอดเวลาอีก จะไม่ได้กอดคอ จูงมือ ตบหัว แตะบ่าอย่างอ่อนโยน แม้แต่ชื่อก็ไม่สามารถจะเรียกเหมือนเดิมได้อีก.......ผมเหมือนคนไม่เต็มคนยังไงไม่รู้ เมื่อไม่มีเพื่อนอย่างมัน............T-T <br> <br> <br> ผมขับรถกลับมาจากวัด มีแม่ มีน้องสาว มีป้าแอ๊ด(ป้าข้างบ้านไปด้วย) ทุกคนดูมีความสุข แม่พูดแต่เรื่องการบวชครั้งนี้ แล้วก็ย้อนถามผมเป็นระยะๆ <br> "ลูกแม่บวชไปคนนึงแล้ว แล้วลูกคนนี้หล่ะ เมื่อไหร่จะบวช" แม่เอามือลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ <br> "แม่.......แม่เอาไอ่อ้อยเป็นลูกตั้งแต่เมื่อไหร่" สิ้นเสียงยังไม่ทันขาดคำ แม่ฟาดฝ่ามือลงมาที่หน้าขาผมดังเผี๊ยะ <br> "เรียกยังงั้นไม่ได้นะลูก ท่านอยู่ในเพศบรรพชิตแล้ว ไม่ได้อยู่เพศเดียวกับเราเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ" คำพูดแม่นี่เองที่ทำให้ผมฉุกคิดว่า เออ จริงๆด้วย เราไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่หว่า <br> ทุกคนยังคงสนุกสนานกับภารกิจที่ลุลล่วงวันนี้ <br> "เฮียเป็ด ทำไมฟังแต่เพลงนี้หล่ะมันเศร้า เปิดวิทยุเหอะนะ นุ่นอยากฟังเพลงอื่นมั่ง" <br> "ไม่อาววว เฮียจะฟังเพลงนี้แหละ หลับไปเลยนะแก" ผมยังยืนกรานไม่ยอมเปิดวิทยุ ไม่รู้เป็นไง ผมถึงอยากฟังแต่เพลงๆนี้เพลงเดียว <br> <br> เย็นวันอังคาร ผมนั่งเล่นเกมส์เพลย์อย่างเมามันกับน้อง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา แต่ไม่มีทีท่าว่าผมหรือน้องจะรับ <br> "เฮ้ย ไอ่นุ่น ไปรับโทรศัพท์ป่ะ" ผมสะกิด <br> "เฮียดิ เดี๋ยวนุ่น พอสรอ" อืม น้องมันไม่ค่อยเชื่อง มันเชื่องกับแม่คนเดียว <br> "นุ่น ขยับตูดไปรับโทรศัพท์ป่ะ อย่าให้พูดหลายครั้ง" <br> "เฮียอ่ะ อยู่ใกล้เฮีย ก็ลุกไปดิป่ะ เดี๋ยวนุ่นรอ" <br> " ไอ่นุ่น จะไปไม่ไป" ผมยกขาขา ชูลำแข้งที่มีขนหน้าแข้งรำไรพองามให้น้องเห็นอย่างชึดเจน ว่าถ้าท่อนนั้ไปพาดบนคอมัน อาจทำให้ถึงตายได้(ดุไปป่าวฟะ) <br> "โฮ่ เฮียอ่ะ ทุกที" อ่าวก็ต้องทุกทีดิ อยากเกิดมาเป็นน้องผมทำไม อิๆ <br> ........................................................................... <br> "เฮีย พี่อ้อยโทรมา" น้องตะโกนมาทำเอาผมสะดุ้ง <br> มันโทรมาทำไมตอนนี้วะ วันพฤหัสก็จะบวชอยู่แล้ว หรือไม่สงบ หรือเปลี่ยนใจ ผมกระโดดลุกอย่างรวดเร็ว พรวด ยืนได้ไม่เท่าไหรด้วยความที่นั่งนาน หน้ามืดครับ แต่สุดท้ายก็ไปถึงโทรศัพท์ได้สำเร็จ <br> <br> "อะไรของเมิง โทรมาทำเอี๊ยไรป่านนี้" ผมทักทาย <br> "เฮ่อๆ ๆ ๆ ๆ" มันพ่นลมหายใจอย่างรุนแรงใส่โทรศัพท์ <br> "เป็อะไร หายใจซธยังกะแย่งอ๊อกซิเจนกับใคร" <br> "กรูดหนื่อย วิ่งมาโทรที่กุฏิเจ้าอาวาส แป๊บนะ" ผมยืนรอให้มันหายใจให้เสร็จก่อน <br> "หายเหนื่อยยัง" ผมถามเนื่องรอนานแล้ว ไม่ไหว <br> "อืม หายแล้ว" มันถอนหายใจ <br> "มีอะไร จะไม่บวชแล้วเหรอ" เผลอปากหมาถามไป แต่ใจหวังให้มันบอกว่า อืม เลวจริงๆกรู <br> "ปล่าว กรูอยากเจอหน้าเมิงก่อนบวช" อืม ผมเงียบบ <br> พูดอะไรไม่ถูกเหมือนกัน <br> "วันพุธเมิงมาหากรูก่อนได้ป่าว มานอนกับกรูก็ได้" มันหายใจแรงๆอีกแล้ว <br> ผมนั่งคิดอยู่สักครู่ ใจนึงก็อยากไป อีกใจนึงก็อยากตัดใจให้ได้ ไปเจอมันวันเดียวตอนบวชเลยดีกว่าแต่แล้วก็........ <br> "อืมก็ได้ นอนวัดกับเมิงิ่นะ" ผมถาม <br> "บร้า นอนวัดได้ที่ไหน เค้าห้ามคนที่จะบวชนอนวัดก่อนวันบวช" ผมเชื่อ เออ อยากถามผู้รู้หน่อยนะครับว่า มันมีความเชื่อแบบนี้ด้วยเหรอครับว่าห้ามคนที่จะบวชนอนวัดก่อนบวช สงสัย กลัวมันหลอก <br> "แล้วเมิงจะนอนที่ไหน" ผมถาม <br> "เออ น่า"............................... <br> <br> สรุปผมก็ตกร่องปล่องชิ้นไปกับมัน ต้องไปนอนกับมันก่อน แล้วแม่กับน้องจะตามไปทีหลัง ผมถามแม่เรื่องที่เค้าไม่ให้นอนที่วัดก่อนบวช แม่บอกก็ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน ตอนนี้เลยไม่รู้เลยว่าโดนพระหลอกรึปล่าว.............วันอังคารผมแวะมาทักทายเพื่อนๆในนี้ ก่อนจะออกไปซื้อของกับแม่ แม่เห่อมาก มากกว่าตอนผมได้เป็นสจ๊วตอีกชักน้อยใจ <br> "แม่ ไม่ต้องเลือกมากก็ได้ มันก็เหมือนๆกันแหละ" <br> "ไม่ได้ลูก บวชครั้งเดียวในชีวิต ลูกอ้อยไม่มีใครนิ" แม่นะแม่ แต่ก็ดีครับ ที่แม่เอ็นดูมัน อย่างน้อยมันจะได้รู้สึกว่ามีคนที่ยังรักมันอยู่ <br> หลังจากที่เตรียมของเสร็จ วันพุธ ผมเตรียมตัวขับรถออกจากบ้าน <br> "แม่ ไปถึงคิวรถแล้วโทรมานะ ตอนเช้าหนูขับรถมารับ" <br> "เป็ด ป้าแอ๊ดเค้าอยากไปด้วยนะลูก" ผมพยักหน้า ตอนนี้มีแขกกิตติมศักดิ์แล้วคือ แม่ ป้าแอ๊ด พี่เต้ย นุ่น แล้วก็ผม ขาดแต่ที่บ้านอ้อย ผมจะพามันไปไหว้พ่อให้ได้ <br> <br> อืม เห็นเพื่อนๆอยากดูรูปแล้วรู้สึกผิดมหันต์ที่ไปรับปาก พระอ้อย ขอไว้น่ะครับ ท่านบอกว่า" กรูไม่อยากดังไปมากกว่านี้แล้วอ่ะ กรูอาย นะอย่าเลยเดี๋ยวเค้ารู้กันทั้งประเทศ" ผมเลยไม่สามารถให้ดูได้จริงๆ ขอเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับให้เพื่อนๆได้จินตนาการกันต่อไปดีกว่า เพราะผมเองตอนนี้ก็มีเพื่อนบางคนโทรมาถามกันบ้างแล้วว่า "กรูว่าชีวิตเมิงนะ ไมมันคุ้นๆ" <br> ผมขับรถมุ่งตรงไปวัดเป้าหมาย คราวนี้ไปได้ถูกทางเพราะครั้งที่แล้วขับเข้าออกหลายรอบเลยจำได้ <br> ฝนตกทำให้ทางแฉะ แต่ไม่ได้เป็นอุปสสรเพราะรถคันนี้อึดพอๆกับเจ้าของ <br> ผมจอดรถไว้หน่ากุฏิใต้ต้นมะขาม จัดแจงหยิบกระเป๋าสตางค์ มือถือใส่กระเป๋า ก่อนเปิดประตูก้าวเท้าลงไป <br> "แฮ่ๆ " ไอ่กล้วยยืนยิ้มแหะๆ เอ้ยฟันเมิงหักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ <br> "ไอ่กล้วย มาทำอะไร" มันไม่ฟังตรงดิ่งเข้ามาลูบรถรอบคัน ผมหล่ะกลัวใจมันจริงๆ กลัวจะเอาไม้เอาเหล็กมาขูดรถ <br> "กล้วยครับ"พูดเพราะขึ้นมาทันที <br> "กล้วยออกมาจากตรงนั้นดีกว่า ไปหาพี่อ้อยกับพี่ป่ะ" ผมผายมือเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร แสดงความเอ็นดูเด็กสุดชีวิต แต่เหมือนไอ่กล้วยจะมาเรดาห์รับรู้คลื่นรังสีอำมหิตที่ออกมาจากตัวผม มันส่ายหน้า แล้ววิ่งไปรอบรถอย่างมีความสุข <br> ผมทนไม่ไหวกับไอ่กล้วยอีกแล้ว เด็กอะไร ทำไมช่างกวนประสาทเช่นนี้ ผมจะต้องทำอะไรสักอย่าง ตาผมเหลือบไปเห็นเชือกในลอนที่แขวนอยู่ที่ต้นมะขาม ผมปรี่ไปคว้าเชือกเส้นนั้นตรงดิ่งไปหาไอ่กล้วยทันที ไอ่กล้วยยืนมองอย่างสงสัยว่าผมทำอะไร ผมตรงไปจับคอไอ่กล้วย กดจนมันล้มลง มันดิ้นไม่ยอมท่าเดียว ขาถีบผมพัลวัน ผมทนไม่ไหว ฝาดมันไป2-3 ครั้งจนขามันเป็นจ้ำ ผมรวบขามันได้เชือกที่อยู่ในมือตรึงรัดแน่นจนมันดิ้นไม่หลุด ผมลากมันมา จากนั้นจับเชือกอีกด้านเขวี้ยงขึ้นไปบนกิ่งมะขาม ผมดึงเชือกที่มีไอ่กล้วยอยู่ปลายอีกด้าน จนตัวไอ่กล้วยลอยขึ้น ห้อยหัวต่องแต่งๆ มันร้องให้ ขอให้ผมปล่อยมัน มันจะไม่ทำซ่าส์อีกแล้ว ผมหัวเราะอย่างสะใจ ว้าฮ่าๆๆ <br> "ไอ่เป็ด " เสียงไอ่อ้อยทำผมหลุดจากจินตนาการที่กำลังทารุณเด็กนรกคนนี้อยู่ <br> "เออ เฮ้กรูไม่กล้าทิ้งรถไว้ว่ะกรูกลัวไอ่กล้วยมันขีดรถกรู" ผมชี้ไปที่ไอ่กล้วยขณะที่มันขึ้นไปขย่มบนล้อรถผมอย่างเมามัน <br> "ไอ่กล้วย มานี่ดิ" ไอ่อ้อยกวักมือ มันเดินคอตกมาอย่างมาง่าย <br> " เมิงไปเล่นตรงอื่นป่ะ อย่ามาเล่นแถวนี้ ถ้าไม่เชื่อฟังนะ กรูจะไปตามลุงกลิ้มมากินตับ(ลุงกลิ้มคือคนไม่ค่อยเต็มที่เป็นคู่อริกับไอ่กล้วย)" แค่พูดชื่อลุงกริ้มเท่านั้นครับพี่น้อง ไอ่อ้อยร้องไห้ โฮ ผมแมร่งสงสารเลย <br> "อ่ะไอ่กล้วย เอาตังส์ไปซื้อไอติมไป"ผมยื่นตังส์ให้มัน 20 บาท มันสะอื้น ๆ แต่มือก็รับเงินแล้ววิ่งปรู๊ดหายไปอย่างรวดเร็ว <br> "เมิงนี่เก่งจริงๆ ไอ่อ้อย กรูเกือบวิสามัญเด็กไปแล้วมั๊ยหล่ะ" ผมว่า <br> "เมิงรออยู่นี่นะ กรูไปเอากระเป๋าก่อน" มันหันหลังไป <br> "เมิงจะไปนอนไหน หา ไอ่อ้อย ไอ่อ้อย เอี๊ย" มันไม่ยอมตอบ เดินหันหลังไปอย่างรวดเร็ว <br> <br> เมื่อผมเห็นว่ารถผมปลอดภัยจากเงื้อมมือไอ่กล้วยแล้ว ผมเลยถือวิสาสะเดิน รอบวัด เพราะครั้งที่แล้วยังไม่เห็นเลย ผมไปสะดุดอยู่ที่รูปพุทธประวัติของพระพุทธเจ้า 10 ชาตินะครับ ภาพสวยมากกกกกกกกกก มันเป็นภาพสไตล์อินเดียๆ สีสรร ลายเส้นอ่อนช้อยมากกกกก สายตาเหลือบไปเห็นกุฏิที่อ้อยอยู่ตอนเด็กๆ เห็นบันไดที่มันเคยกอดร้องไห้ เห็นนอกชาน เห็นข้างใน อืม มันโตมาจากที่นี่เหรอ ขอบคุณนะครับที่ทำให้ไอ่อ้อยเป็นไอ่อ้ยได้จนถึงวันนี้........................................................ <br>
20 Oct 2006 | Post by :
PangRum
|
| Comment 1 |
|---|
|
ถ้าคุณเลือกทางเดินที่หอมหวาน <br> ก็ไม่มีวันที่คุณจะไปถึงเป้าหมายที่หอมหวานแต่ถ้าคุณเลือก จะถึงเป้าหมายที่หอมหวาน <br> เส้นทางเริ่มต้นของคุณอาจจะไม่หอมหวาน <br> คุณต้องพิสูจน์คุณค่าของตัวคุณเองให้โลกเห็นครับว่าคุณคู่ควรกับเป้าหมาย <br> "ชีวิตเป็นของคุณ คุณสามารถเลือกมันได้" <br> ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทางไหน <br> <br> 1.ทำงานอย่างที่ทำทุกวันนี้ ไม่ลำบากเกินกว่าที่จะทน <br> แต่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้ไปตลอดชีวิต หรือ <br> 2.ทำงานอย่างหนัก ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง อดทน เหนื่อยสัก 3 ปี <br> แล้วผลงานที่ได้สร้างไว้ทำให้คุณสบายไปตลอดชีวิต <br> ถ้าเลือกอย่างที่ 1 <br> ดีใจด้วยครับเพราะคุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ลบอีเมล์ฉบับนี้ได้เลยครับ <br> แต่ถ้าเลือกอย่างที่ 2 click เข้ามาเลยครับ แล้วมาคุยกันว่า <br> คุณจะต้องทำอะไรบ้างในอีก 3 ปี นับต่อจากนี้ <br> <a href="http://twyeng" target="_blank">http://twyeng</a>we.no tlo ng.com พิมพ์ติดกันนะ
29 Oct 2006 | Comment by :
aa
|
Comment
| Webboard |
|---|
พาเลทอายแชโดว์ 25สี แมท ประกายชิมเมอร์ สีสวย ติดทน กันน้ำ อายแชโดว์
สั่งซื้อ https://shope.ee/6pbPI61YuLราคา 48 บาท
กล่องเก็บข้าวสาร01 กดใช้ง่าย ใช้งานสะดวก ถังเก็บข้าวสารมินิมอล ไซซ์ L
สั่งซื้อ https://shope.ee/30Oqg59wYOราคา 369 บาท
กระถางต้นไม้พลาสติก รูปสัตว์ ขนาด 24x18 ซม. สําหรับตกแต่งบ้าน และสวน
สั่งซื้อ https://shope.ee/1AxvEQYkW3ราคา 172 บาท
โคมไฟโปรเจคเตอร์ รูปแมงกะพรุนโรแมนติก แบบสร้างสรรค์ สําหรับตกแต่งบ้าน
สั่งซื้อ https://shope.ee/7fAd28sULaราคา 47 บาท
ไมโครโฟนคู่ ลำโพงบลูทูธ YS-203 Blutooth Speaker รองรับ USB/TF/AUX ลำโพงบลูทูธแบบพกพา
สั่งซื้อ https://s.shopee.co.th/5VBCmZ1Mnoราคา 868 บาท
Xiaomi Mijia กรรไกรตัดเล็บสเตนเลส ขนาดเล็ก พกพาสะดวก เก็บเศษเล็บเวลาตัดได้ด้วย
สั่งซื้อ https://shope.ee/4Kux0vACFnราคา 79 บาท
Neoflam FIKA กระทะ หม้อ จากเกาหลี มีให้เลือก 15 แบบ ใช้ได้กับเตาทุกประเภท ของแท้ผลิตจากเกาหลี
สั่งซื้อ https://s.shopee.co.th/20bKkqh55Oราคา 889 บาท
น้ำพริกหมูกระจก หลากหลายรสชาติ
สั่งซื้อ https://shope.ee/lDXBnHjeราคา 135 บาท
Dr.PONG Timeless Bakuchiol anti-aging lip mask ลิป มาสก์ ชะลอริมฝีปากเหี่ยวย่น ผิวกระชับ ปากอวบอิ่ม
สั่งซื้อ https://shope.ee/9pFXBUZ9BKราคา 199 บาท
เสื้อเชิ้ต แขนสั้น รุ่นยอดฮิต มินิมอล วัสดุผ้าไหมอิตาลี
สั่งซื้อ https://shope.ee/6fHTEBAQ56ราคา 389 บาท
Greenforst ชั้นเก็บหนังสือบนโต๊ะ จัดระเบียบบนโต๊ะทำงาน ประหยัดพื้นที่
สั่งซื้อ https://shope.ee/2ApaFLMwzPราคา 175 บาท
ผ้าม่านตีนตุ๊กแก ผ้ากั้นห้อง ลายการ์ตูน สไตล์มินิมอล ไม่ต้องเจาะผนัง
สั่งซื้อ https://shope.ee/9UcGonsnQ3ราคา 89 บาท