ความรัก..อินเตอร์เน็ต..หรือง่ายเกินไป

ความรัก..อินเตอร์เน็ต..หรือง่ายเกินไป
คู่สร้างคู่สม ปีที่ 25 ฉบับที่ 459 ประจำเดือน กุมภาพันธ์ ปักษ์แรก 2547 ดิฉันชื่อ ริน เรียนหนังสืออยู่ที่เพชรบุรี และชอบเล่นอินเตอร์เน็ตมาก มาวันหนึ่งดิฉันเข้าไปเล่นใน puntip จนได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง เราแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กับเพจกัน เขาชื่อ ปุ๊ก เรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งมีวิทยาเขตอยู่ที่นครนายก แล้วหลังจากนั้นเราก็โทรคุยกันเรื่อย ๆ จนเกิดความรู้สึกผูกพันจนบอกไม่ถูกเหมือนกับคนเป็นคู่รักกันทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันเลยว่าอีกคนจะเป็นอย่างไร เราโทรคุยและเพจหากันทุกวันทุกเวลา ดิฉันมีความสุขมาก เราคุยกันทุกเรื่อง แล้ววันนั้นก็มาถึง ปุ๊กมาหาดิฉันที่เพชรบุรี ดิฉันก็ไปรับปุ๊กมาที่หอของดิฉัน ปุ๊กเป็นผู้ชายตัวใหญ่ หน้าตาหล่อทีเดียว พอเขาลงมาจากรถทัวร์ และดิฉันดูในรูปว่าเป็นคนๆเดียวกัน ก็เดินไปหาเขา แล้วขับรถกลับมาที่หอ แล้วเราก็เข้ามาที่ห้อง ปุ๊กมองหน้าดิฉัน แล้วจับหน้าดิฉันเงยขึ้นมา พูดว่า ริน ไม่ต้องแต่งหน้านะ น่ารักกว่าเยอะเลย แล้วเขาก็ยิ้ม ดิฉันก็ให้เขาไปอาบน้ำ แล้วดิฉันก็ทำอาหารเย็น แต่ทำไข่เจียวไหม้ ปุ๊กหันมามองดิฉันแล้วอมยิ้ม ไม่เป็นไรหรอก ถึงไข่มันจะไหม้แต่มันก็อร่อยเพราะรินใส่ความตั้งใจในการทอด แค่นี้ก็พอ ดิฉันได้ยินคำพูดคำนี้แล้วรู้สึกประทับใจมาจนถึงทุกวันนี้ ดิฉันรักเขาเข้าแล้วสิ แล้วคืนนั้นดิฉันก็เป็นของเขาโดยที่ดิฉันไม่นึกถึงอะไรเลย ไม่นึกถึงว่าเรากำลังเรียนทั้งคู่ ไม่นึกถึงว่าเหตุการณ์อะไรมันจะเกิดขึ้นในอนาคต ปุ๊กอยู่กับดิฉันหลายวัน ดิฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้เขา แล้วเขาก็กลับไปเรียน เราก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม ดิฉันหลงรักเขาจนบ้าทีเดียว เวลาเรียนก็นึกถึงหน้าเขาตลอดเลย เวลานอนก็ต้องโทรคุยกันก่อนนอนถึงจะนอนหลับ แล้ววันที่ 5 ธันวาคม 2541 ปุ๊กก็มาหาดิฉันอีก คราวนี้ปุ๊กเอาเสื้อสีขาวและเทปเพลงสากลมาให้ดิฉัน ดิฉันดีใจมากเลย แล้วเราก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เราทะเลาะกัน ดิฉันจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไรแล้วดิฉันก็ส่งปุ๊กกลับบ้าน ปุ๊กขึ้นรถไปแล้วไม่พูดกับดิฉันสักคำ เขาคงโกรธดิฉัน ทำไมดิฉันปากหนักไม่ขอโทษเขา และดิฉันก็จำไม่ได้ว่า ดิฉันทำอะไรให้เขาโกรธหรือเกลียด พอดิฉันกลับมาถึงหอ ดิฉันก็นั่งร้องไห้กอดเสื้อที่เขาให้มา และเขาก็ไม่โทรมาหาดิฉัน ดิฉันก็ไม่ติดต่อหาเขาเพราะเขากลับบ้าน ดิฉํนไม่รู้ว่าโทรศัพท์ที่บ้านเขาเบอร์อะไร เพราะที่เราคุยกันนั้นเป็นโทรศัพท์ของเพื่อนเขา เขาไม่เคยติดต่อกลับมา ดิฉันนอนกอดเสื้อเขาร้องไห้ทุกคืน เป็นเวลา 3 เดือน ดิฉันก็ไปฝึกงาน มันเป็นอะไรที่แย่มาก เมื่อมารู้ว่าตัวเองกำลังท้อง ดิฉันสับสนเสียใจ ไม่รู้ว่าอะไรมันเกิดขึ้นกับดิฉัน ดิฉันอยากฆ่าตัวตาย แต่ก็ทำไม่ลง เพราะสงสารพ่อแม่และลูกของดิฉัน ดิฉันเคยคิดจะเอาเด็กออก แต่ทำไม่ลง เพราะเขาเป็นสายเลือดของดิฉันกับคนที่ดิฉันรัก เมื่อดิฉันฝึกงานจบ ดิฉันก็จบอนุปริญญา ก่อนหน้านั้นดิฉันตั้งใจว่าจะเรียนต่อให้จบปริญญาตรี แต่เกิดมีเรื่องท้องเข้ามาก่อนประจวบกับพ่อแม่เลิกกันพอดี มันเป็นเวรหรือกรรมซ้ำ ดิฉันก็ไม่รู้ ดิฉันไปอยู่ที่บ้านเพื่อน...เพื่อนและพ่อแม่เขาดีกับดิฉันมาก จนดิฉันคลอดลูกออกมาเป็นผู้ชาย หน้าตาน่ารักมากทีเดียว เขาหน้าตาเหมือนพ่อเขามาก แต่คนเป็นพ่อจะได้รู้ไหมว่าเขามีลูก ดิฉันสงสารลูกและเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความทรมานและความชอกช้ำสำหรับดิฉัน เมื่อก่อนดิฉันพยายามเขียนจดหมายไปที่มหาวิทยาลัยของเขา แต่เขาไม่เคยติดต่อกลับมา ดิฉันอยากบอกให้เขารู้ว่าเรากำลังมีลูก แต่ดิฉันไม่ต้องการเรียกร้องอะไรจากเขาเพราะเขายังเรียนไม่จบ แต่เขียนไปหาเขาเท่าไหร่ ก็มีแต่ความว่างเปล่ากลับมาทุกที ทุกวันนี้ดิฉันพยายามลืมเขา แต่ก็ลืมไม่ลงเขาเป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากที่สุด เวลาผ่านมาหลายปี เขาคงมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบทุกอย่าง แต่อยากให้เขารู้ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งต้องทนทุกข์ทรมานใจมาเกือบ 5 ปีแล้ว ต้องต่อสู้ชีวิตกับอดีตที่ขมขื่น เมื่อปี 2545 น้องปริ๊นซ์ ลูกชายของดิฉันถามหาพ่อของเขา เขาอยากรู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร เขาเห็นเพื่อน ๆ เขาเรียกพ่อ เขาก็คงสงสัยว่าพ่อเขาอยู่ไหน ทำไมเขาถึงไม่มีพ่อ และพ่อเขาไปไหน ดิฉันร้องไห้ พูดไม่ออก มันเจ็บไปที่ขั้วหัวใจ ดิฉันทำงานและก็จ้างคนอื่นเลี้ยงลูกด้วย คนที่เขาเลี้ยงลูก เขาสงสารดิฉันกับลูก จึงคิดค่าเลี้ยงถูก ลูกดิฉันพูดเก่งและน่ารักมาก ใครเห็นก็รัก ดิฉันมองหน้าลูกก็คิดถึงปุ๊กเพราะเขาหน้าเหมือนพ่อเขามากทีเดียว ทุก ๆ วันถึงดิฉันจะเหนื่อยแต่พอเห็นหน้าลูกก็หายเห นื่อย แล้วเหตุการณ์ที่เจ็บปวดใจและทรมานที่สุดในชีวิตก็มาถึง เมื่อลูกดิฉันโดนรถบรรทุกชนจนเสียชีวิต ในปี 2545 ก่อนสิ้นใจเขาถามหาพ่อเขา ดิฉันอยากตายตามเขาไปด้วย ดิฉันไม่เหลืออะไรในชีวิตอีกแล้ว สภาพจิตใจดิฉันย่ำแย่มาก หนึ่งปีแล้วกับความทุกข์ทรมานกับการจากไปของสิ่งสุดท้ายที่ดิฉันรัก แต่สิ่งสุดท้ายที่ดิฉันทำ ดิฉันอยากบอกกับปุ๊กว่า ดิฉันยังรักเขาอยู่เสมอแม้ว่าเวลาจะผ่านมาหลายปี ดิฉันไม่รู้ว่าจิตใจปุ๊กยังจำผู้หญิงที่ชื่อรินได้หรือเปล่า แต่สำหรับปุ๊ก ปุ๊กคือตราบาปของดิฉัน ทุกวันนี้ดิฉันไม่เคยมองหรือยุ่งกับผู้ชายคนไหน ดิฉันเชื่อมั่นในความรักของดิฉัน ดิฉันเคยคิดว่าดิฉันอาจจะได้พบปุ๊กอีกครั้งตอนที่เรายังไม่เสียลูกไป ดิฉันคงอ่านนิยายมากไป คิดว่าพระเอกคงจะได้มาพบนางเอก ดิฉันมันบ้าเอง ตอนนี้ดิฉันไม่หวังและไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ดิฉันอยากให้ปุ๊กไปหาลูกที่หลุมฝังศพ เพราะเขาคงอยากเห็นหน้าพ่อของเขา แต่ถึงปุ๊กไม่มาหรือปุ๊กไม่รู้ดิฉันก็ไม่เคยเกลียดหรือโกรธเขา ถ้าเขามีครอบครัวขอให้ครอบครัวเขาสมบูรณ์แบบทุกสิ่งทุกอย่าง อย่าได้เป็นเหมือนกับดิฉันเลย ดิฉันคงจะตามไปอยู่กับลูกของดิฉัน สิ่งสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ให้กับดิฉัน มันไม่ใช่สิ่งมีค่าของเขา แต่มันมีค่าที่สุดในชีวิตของดิฉัน สุดท้ายนี้ ฉันขอบใจเธอมาก หญิง (เพื่อนของผู้ตายที่ส่งบันทึกฉบับนี้มาให้คู่สร้างคู่สม) เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต ถ้าเกิดเธอเจอปุ๊ก เธอพาเขามาหาฉันกับลูกที่หลุมฝังศพนี้ด้วย เธออย่าได้โกรธหรือเกลียดเขาแทนฉันเลย ขอให้เธอมีความสุขในชีวิตนะ อย่าได้เป็นคนอาภัพอย่างฉันเลย หมายเหตุ นี่เป็นเรื่องของริน ก่อนที่รินจะจากโลกนี้ไป สำหรับตัวดิฉันคอยช่วยเหลือรินมาตลอด ดิฉันเข้าใจเขา และรู้ถึงความรู้สึกทุกอย่างของเขา ดิฉันคอยให้กำลังใจและปลอบใจเขาทุกอย่าง ดิฉันเห็นความขมขื่นสำหรับชีวิตของเขาว่ามันลำบากอย่างไร แต่ดิฉันก็เห็นความรักและความอดทนที่เขาจะสู้ชีวิตเพื่อลูกของเขา ตอนนี้เขาได้พ้นทุกข์ทรมานทั้งกายและใจ (รินตัดช่องน้อยแต่พอตัว เพื่อหนีความตรอมใจที่สูญเสียลูกชาย โดยการกินยาฆ่าแมลง เพื่อฆ่าตัวตาย และสุดท้ายก็ได้ตายสมใจ เนื่องจากหมอช่วยล้างท้องไม่ทัน) ดิฉันขอให้รินไปสู่สุคติส่วนดิฉันเองเคยเห็นหน้าคุณวัชรพล (นามสกุลขึ้นต้นด้วยตัว พ.)หรือปุ๊ก 2 ครั้ง เห็นรินบอกว่าบ้านเขาอยู่ลพบุรี แต่ยังไงถ้าคนที่รู้จักผู้ชายคนนี้กำลังอ่านหนังสือคู่สร้าง-คู่สมอยู่ช่วยถามเขาหน่อยว่า ยังจำเรื่องนี้ได้หรือเปล่า ถ้ายังจำได้ ขอให้รู้ไว้ด้วยว่า ศพของรินกับลูกฝังอยู่ที่ วัดอัมพวัน อ.อัมพวัน จ.สมุทรสงคราม ทั้งสองคนแม่ลูกยังรอคุณปุ๊กอยู่ แม้จะไร้ลมหายใจแล้วก็ตาม ขอบคุณนิตยสารคู่สร้างคู่สม และ forward mail....................................... 8 Oct 2004 \| Post by : เศร้าเนอะ

คู่สร้างคู่สม ปีที่ 25 ฉบับที่ 459 ประจำเดือน กุมภาพันธ์ ปักษ์แรก 2547

ดิฉันชื่อ ริน เรียนหนังสืออยู่ที่เพชรบุรี และชอบเล่นอินเตอร์เน็ตมาก
มาวันหนึ่งดิฉันเข้าไปเล่นใน puntip จนได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง เราแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กับเพจกัน เขาชื่อ ปุ๊ก เรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งมีวิทยาเขตอยู่ที่นครนายก

แล้วหลังจากนั้นเราก็โทรคุยกันเรื่อย ๆ จนเกิดความรู้สึกผูกพันจนบอกไม่ถูกเหมือนกับคนเป็นคู่รักกันทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันเลยว่าอีกคนจะเป็นอย่างไร

เราโทรคุยและเพจหากันทุกวันทุกเวลา ดิฉันมีความสุขมาก เราคุยกันทุกเรื่อง แล้ววันนั้นก็มาถึง ปุ๊กมาหาดิฉันที่เพชรบุรี ดิฉันก็ไปรับปุ๊กมาที่หอของดิฉัน

ปุ๊กเป็นผู้ชายตัวใหญ่ หน้าตาหล่อทีเดียว พอเขาลงมาจากรถทัวร์
และดิฉันดูในรูปว่าเป็นคนๆเดียวกัน ก็เดินไปหาเขา แล้วขับรถกลับมาที่หอ แล้วเราก็เข้ามาที่ห้อง

ปุ๊กมองหน้าดิฉัน แล้วจับหน้าดิฉันเงยขึ้นมา พูดว่า ริน ไม่ต้องแต่งหน้านะ น่ารักกว่าเยอะเลย แล้วเขาก็ยิ้ม

ดิฉันก็ให้เขาไปอาบน้ำ แล้วดิฉันก็ทำอาหารเย็น แต่ทำไข่เจียวไหม้
ปุ๊กหันมามองดิฉันแล้วอมยิ้ม

ไม่เป็นไรหรอก ถึงไข่มันจะไหม้แต่มันก็อร่อยเพราะรินใส่ความตั้งใจในการทอด แค่นี้ก็พอ

ดิฉันได้ยินคำพูดคำนี้แล้วรู้สึกประทับใจมาจนถึงทุกวันนี้ ดิฉันรักเขาเข้าแล้วสิ แล้วคืนนั้นดิฉันก็เป็นของเขาโดยที่ดิฉันไม่นึกถึงอะไรเลย ไม่นึกถึงว่าเรากำลังเรียนทั้งคู่ ไม่นึกถึงว่าเหตุการณ์อะไรมันจะเกิดขึ้นในอนาคต

ปุ๊กอยู่กับดิฉันหลายวัน ดิฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้เขา แล้วเขาก็กลับไปเรียน เราก็ยังติดต่อกันเหมือนเดิม

ดิฉันหลงรักเขาจนบ้าทีเดียว เวลาเรียนก็นึกถึงหน้าเขาตลอดเลย
เวลานอนก็ต้องโทรคุยกันก่อนนอนถึงจะนอนหลับ

แล้ววันที่ 5 ธันวาคม 2541 ปุ๊กก็มาหาดิฉันอีก คราวนี้ปุ๊กเอาเสื้อสีขาวและเทปเพลงสากลมาให้ดิฉัน ดิฉันดีใจมากเลย แล้วเราก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม

เราทะเลาะกัน ดิฉันจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไรแล้วดิฉันก็ส่งปุ๊กกลับบ้าน ปุ๊กขึ้นรถไปแล้วไม่พูดกับดิฉันสักคำ เขาคงโกรธดิฉัน ทำไมดิฉันปากหนักไม่ขอโทษเขา และดิฉันก็จำไม่ได้ว่า ดิฉันทำอะไรให้เขาโกรธหรือเกลียด

พอดิฉันกลับมาถึงหอ ดิฉันก็นั่งร้องไห้กอดเสื้อที่เขาให้มา และเขาก็ไม่โทรมาหาดิฉัน ดิฉันก็ไม่ติดต่อหาเขาเพราะเขากลับบ้าน ดิฉํนไม่รู้ว่าโทรศัพท์ที่บ้านเขาเบอร์อะไร เพราะที่เราคุยกันนั้นเป็นโทรศัพท์ของเพื่อนเขา

เขาไม่เคยติดต่อกลับมา ดิฉันนอนกอดเสื้อเขาร้องไห้ทุกคืน เป็นเวลา 3 เดือน ดิฉันก็ไปฝึกงาน

มันเป็นอะไรที่แย่มาก เมื่อมารู้ว่าตัวเองกำลังท้อง

ดิฉันสับสนเสียใจ ไม่รู้ว่าอะไรมันเกิดขึ้นกับดิฉัน ดิฉันอยากฆ่าตัวตาย
แต่ก็ทำไม่ลง เพราะสงสารพ่อแม่และลูกของดิฉัน ดิฉันเคยคิดจะเอาเด็กออก แต่ทำไม่ลง เพราะเขาเป็นสายเลือดของดิฉันกับคนที่ดิฉันรัก

เมื่อดิฉันฝึกงานจบ ดิฉันก็จบอนุปริญญา ก่อนหน้านั้นดิฉันตั้งใจว่าจะเรียนต่อให้จบปริญญาตรี แต่เกิดมีเรื่องท้องเข้ามาก่อนประจวบกับพ่อแม่เลิกกันพอดี

มันเป็นเวรหรือกรรมซ้ำ ดิฉันก็ไม่รู้

ดิฉันไปอยู่ที่บ้านเพื่อน...เพื่อนและพ่อแม่เขาดีกับดิฉันมาก จนดิฉันคลอดลูกออกมาเป็นผู้ชาย หน้าตาน่ารักมากทีเดียว เขาหน้าตาเหมือนพ่อเขามาก แต่คนเป็นพ่อจะได้รู้ไหมว่าเขามีลูก ดิฉันสงสารลูกและเจ็บปวดหัวใจอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความทรมานและความชอกช้ำสำหรับดิฉัน

เมื่อก่อนดิฉันพยายามเขียนจดหมายไปที่มหาวิทยาลัยของเขา แต่เขาไม่เคยติดต่อกลับมา ดิฉันอยากบอกให้เขารู้ว่าเรากำลังมีลูก แต่ดิฉันไม่ต้องการเรียกร้องอะไรจากเขาเพราะเขายังเรียนไม่จบ แต่เขียนไปหาเขาเท่าไหร่ ก็มีแต่ความว่างเปล่ากลับมาทุกที

ทุกวันนี้ดิฉันพยายามลืมเขา แต่ก็ลืมไม่ลงเขาเป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากที่สุด

เวลาผ่านมาหลายปี เขาคงมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบทุกอย่าง แต่อยากให้เขารู้ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งต้องทนทุกข์ทรมานใจมาเกือบ 5 ปีแล้ว ต้องต่อสู้ชีวิตกับอดีตที่ขมขื่น

เมื่อปี 2545 น้องปริ๊นซ์ ลูกชายของดิฉันถามหาพ่อของเขา เขาอยากรู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร

เขาเห็นเพื่อน ๆ เขาเรียกพ่อ เขาก็คงสงสัยว่าพ่อเขาอยู่ไหน ทำไมเขาถึงไม่มีพ่อ และพ่อเขาไปไหน ดิฉันร้องไห้ พูดไม่ออก มันเจ็บไปที่ขั้วหัวใจ

ดิฉันทำงานและก็จ้างคนอื่นเลี้ยงลูกด้วย คนที่เขาเลี้ยงลูก เขาสงสารดิฉันกับลูก จึงคิดค่าเลี้ยงถูก ลูกดิฉันพูดเก่งและน่ารักมาก ใครเห็นก็รัก

ดิฉันมองหน้าลูกก็คิดถึงปุ๊กเพราะเขาหน้าเหมือนพ่อเขามากทีเดียว ทุก ๆ วันถึงดิฉันจะเหนื่อยแต่พอเห็นหน้าลูกก็หายเห นื่อย

แล้วเหตุการณ์ที่เจ็บปวดใจและทรมานที่สุดในชีวิตก็มาถึง เมื่อลูกดิฉันโดนรถบรรทุกชนจนเสียชีวิต ในปี 2545

ก่อนสิ้นใจเขาถามหาพ่อเขา ดิฉันอยากตายตามเขาไปด้วย ดิฉันไม่เหลืออะไรในชีวิตอีกแล้ว สภาพจิตใจดิฉันย่ำแย่มาก หนึ่งปีแล้วกับความทุกข์ทรมานกับการจากไปของสิ่งสุดท้ายที่ดิฉันรัก

แต่สิ่งสุดท้ายที่ดิฉันทำ ดิฉันอยากบอกกับปุ๊กว่า ดิฉันยังรักเขาอยู่เสมอแม้ว่าเวลาจะผ่านมาหลายปี

ดิฉันไม่รู้ว่าจิตใจปุ๊กยังจำผู้หญิงที่ชื่อรินได้หรือเปล่า แต่สำหรับปุ๊ก
ปุ๊กคือตราบาปของดิฉัน

ทุกวันนี้ดิฉันไม่เคยมองหรือยุ่งกับผู้ชายคนไหน ดิฉันเชื่อมั่นในความรักของดิฉัน ดิฉันเคยคิดว่าดิฉันอาจจะได้พบปุ๊กอีกครั้งตอนที่เรายังไม่เสียลูกไป

ดิฉันคงอ่านนิยายมากไป คิดว่าพระเอกคงจะได้มาพบนางเอก

ดิฉันมันบ้าเอง ตอนนี้ดิฉันไม่หวังและไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ดิฉันอยากให้ปุ๊กไปหาลูกที่หลุมฝังศพ เพราะเขาคงอยากเห็นหน้าพ่อของเขา แต่ถึงปุ๊กไม่มาหรือปุ๊กไม่รู้ดิฉันก็ไม่เคยเกลียดหรือโกรธเขา

ถ้าเขามีครอบครัวขอให้ครอบครัวเขาสมบูรณ์แบบทุกสิ่งทุกอย่าง อย่าได้เป็นเหมือนกับดิฉันเลย ดิฉันคงจะตามไปอยู่กับลูกของดิฉัน

สิ่งสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ให้กับดิฉัน มันไม่ใช่สิ่งมีค่าของเขา แต่มันมีค่าที่สุดในชีวิตของดิฉัน

สุดท้ายนี้ ฉันขอบใจเธอมาก หญิง (เพื่อนของผู้ตายที่ส่งบันทึกฉบับนี้มาให้คู่สร้างคู่สม) เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต ถ้าเกิดเธอเจอปุ๊ก เธอพาเขามาหาฉันกับลูกที่หลุมฝังศพนี้ด้วย เธออย่าได้โกรธหรือเกลียดเขาแทนฉันเลย ขอให้เธอมีความสุขในชีวิตนะ อย่าได้เป็นคนอาภัพอย่างฉันเลย

หมายเหตุ นี่เป็นเรื่องของริน ก่อนที่รินจะจากโลกนี้ไป สำหรับตัวดิฉันคอยช่วยเหลือรินมาตลอด ดิฉันเข้าใจเขา และรู้ถึงความรู้สึกทุกอย่างของเขา ดิฉันคอยให้กำลังใจและปลอบใจเขาทุกอย่าง ดิฉันเห็นความขมขื่นสำหรับชีวิตของเขาว่ามันลำบากอย่างไร แต่ดิฉันก็เห็นความรักและความอดทนที่เขาจะสู้ชีวิตเพื่อลูกของเขา

ตอนนี้เขาได้พ้นทุกข์ทรมานทั้งกายและใจ (รินตัดช่องน้อยแต่พอตัว
เพื่อหนีความตรอมใจที่สูญเสียลูกชาย โดยการกินยาฆ่าแมลง เพื่อฆ่าตัวตาย และสุดท้ายก็ได้ตายสมใจ เนื่องจากหมอช่วยล้างท้องไม่ทัน)

ดิฉันขอให้รินไปสู่สุคติส่วนดิฉันเองเคยเห็นหน้าคุณวัชรพล (นามสกุลขึ้นต้นด้วยตัว พ.)หรือปุ๊ก 2 ครั้ง เห็นรินบอกว่าบ้านเขาอยู่ลพบุรี แต่ยังไงถ้าคนที่รู้จักผู้ชายคนนี้กำลังอ่านหนังสือคู่สร้าง-คู่สมอยู่ช่วยถามเขาหน่อยว่า ยังจำเรื่องนี้ได้หรือเปล่า ถ้ายังจำได้ ขอให้รู้ไว้ด้วยว่า ศพของรินกับลูกฝังอยู่ที่ วัดอัมพวัน อ.อัมพวัน จ.สมุทรสงคราม

ทั้งสองคนแม่ลูกยังรอคุณปุ๊กอยู่ แม้จะไร้ลมหายใจแล้วก็ตาม
ขอบคุณนิตยสารคู่สร้างคู่สม และ forward mail.......................................

8 Oct 2004 | Post by : เศร้าเนอะ

Beauty Clinic

U WA clinic

View Details

Webboard
Hokkaido Milk Mositure Rich ลองแล้วจะเลิ๊ฟ น่ารักปุ๊กปิ๊ก ❤️❤️❤️❤️ 29 Nov 2017 โพสต์โดย: GGxBB 5
ขออนุญาติแนะนำตัวค่ะ 4 Apr 2010 โพสต์โดย: lady_rabbit_moon 1
"ข่าวดีสำหรับผู้ประกอบธุรกิจความงาม" กับงานสัมมนาดีๆ ในงาน "ASEANbeauty 2019" 2 May 2019 โพสต์โดย: BEAUTY400 0
fg5hghtry 25 Apr 2007 โพสต์โดย: mint-k-b 3
รวมกลอนรัก กลอนแค้น 31 Dec 2004 โพสต์โดย: chaleamporn 34
ชุดแฟนซีเด็กค่ะ โดเรม่อน อุลตร้าแมน สไปเดอร์แมน ซุปเปอร์แมน แบทแมน 9 Dec 2007 โพสต์โดย: tass2468 0
คุณแม่บ้านมีแนะนำน้ำยาปรับผ้านุ่มในใจบ้างไหมคะ 19 Jun 2012 โพสต์โดย: strawberries 5
สอบถามครั แฟนกินยาคุมผิด Oillezz ครับผม 8 May 2012 โพสต์โดย: boyizsleep 2

Webboard