ขาของลูก หัวใจของแม่

Talk About Women

ขาของลูก หัวใจของแม่
"เอาน้องปิ่นมาด้วยได้ไหมคะ วันนี้ไม่มีคนอยู่บ้านเลย" พี่พรถามในเช้าวันจันทร์ "ได้สิคะ" อีก 10 นาทีต่อมา แม่บ้านคนใหม่ก็หอบอะไรอย่างหนึ่งเข้ามา บ้านเราอยู่ไม่ไกลกันนัก ระยะเดินพ้นรั้วไปไม่กี่ร้อยเมตร ฝนกำลังตั้งเค้าอีกรอบหนึ่ง ลมพัดแรง หมู่แมวนอนระเนระนาดข้างรถถีบ ยังนึกอยู่เลยว่าน่าจะส่งล้างได้แล้ว (จักรยานไม่ใช่แมว) ฝนซาจะได้เข้าป่ากันเสียที สิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของพี่พรดิ้นกระดุกกระดิก ความที่สายตาสั้นจึงมองไม่ถนัดนัก ไหนว่าจะพาลูกสาวมาด้วย แต่เมื่อเพ่งอีกที นั่นเป็นเด็กคนหนึ่ง ! "น้องปิ่นค่ะ" พี่พรขออนุญาตก่อน แล้วจึงจัดแจงปูผ้าในห้องนั่งเล่น "รอแม่แป๊บนะลูก" เธอลูบผมลูกสาวอย่างห่วงใย "ทำงานเสร็จจะพาไปอาบน้ำ กินข้าวอร่อยๆ" ฉันอึ้งอยู่พักใหญ่ ตลอดเวลาที่พี่พรเล่าถึงลูกสาวนั้น จะได้ยินเสมอว่า "ปิ่นเป็นเด็กอารมณ์ดี, ปิ่นชอบกินทุกอย่าง ยกเว้นข้าวต้ม, ปิ่นอายุ 5 ขวบ ปีนี้ ฯลฯ" แต่ไม่บอกสักคำว่า ลูกปิ่นที่พูดถึงเป็นเด็กที่ไม่สามารถยืนได้ นั่งก็ยังไม่ได้ แน่นอน ไม่ต้องเอ่ยถึงการเดิน นอกจากนั้นแล้ว น้องปิ่นยังสื่อสารได้เพียงเอ๊าะแอ๊ะ ไม่เป็นคำ แต่พี่พรรับรู้ได้ทันทีว่าลูกต้องการอะไร "ตอนนี้ทำกายภาพบำบัดทุกเดือนค่ะ" พี่พรบอกเล่า แววตาที่มองลูกสาวอธิบายไม่ถูกว่ามีความหวังหรือไม่มี "หมอบอกว่า โอกาสหายเป็นปกติน่าจะสัก 10%" น้ำเสียงพี่พรเรียบเฉย กระนั้นใบหน้ากลับเปื้อนยิ้มตลอดเวลา จนนึกสงสัยอะไรอย่างหนึ่ง "พี่พรเหนื่อยมากไหมคะ มีลูกเป็นแบบนี้" พูดไปแล้วก็คิดว่า ถามได้โง่จริงๆ แต่พี่พรกลับตอบว่า "เหนื่อยค่ะ แต่จะทำยังไงได้ คงต้องเป็นขาให้ลูกไปจนตาย" "เป็นขาให้ลูกไปจนตาย" มองผ่านประตูห้องทำงาน ทะลุยังส่วนหนึ่งของห้องครัวเล็กๆ ตอนนี้พี่พรย้ายน้องปิ่นไปไว้แถวนั้น แม้จะบอกว่า เอาขึ้นนอนบนโซฟาสบายกว่า แต่พี่พรยังยืนยันปูผ้าให้ลูกสาวบนพื้น "จะได้ไม่ตกค่ะ" คาดไม่ถึงเรื่องนี้ บอกให้รู้ว่าบางครั้งขอบเขตความคิดคนเราก็จำกัด ทั้งที่ควรนึกออกว่า เด็กที่ทรงตัวเองไม่ได้ ส่งเสียงอ้อๆ แอ้ๆ จะนอนเพียงลำพังบนที่แคบๆ ได้อย่างไร "เค้าเล่นอะไรได้ไหมคะ" "ได้ค่ะ มีของเล่นที่คนให้มาหลายอย่าง โอ้ย น้องปิ่นเป็นคนอารมณ์ดี วันๆ มีแต่เสียงหัวเราะ" จริงด้วย เหลียวไปมองน้องปิ่น ดวงตาสุกใสดำขลับกำลังมองมาพอดี ส่งยิ้มให้ เธอยิ้มกว้างขึ้นจนตาหยี มือเล็กๆ กำชายผ้าที่รองนอนแน่น บิดตัวไปมา พี่พรบอกว่า "น้องปิ่นเข้าใจทุกอย่าง เพียงแต่เค้าพูดไม่ได้ นั่งไม่ได้ ยืนไม่ได้ แต่นี่นะ ลูกของคนอื่นที่ไปทำกายภาพด้วยกัน บางคนขาลีบกว่าน้องปิ่นอีกนะคะ แรงจะดิ้นยังไม่มี" แค่ดิ้นก็ดีมากแล้ว แววตาของพี่พรพูดต่อเช่นนั้นอีกด้วย ฝนยังตั้งเค้าทะมึนเหนือหลังคาบ้าน พญาสัตบรรณสั่นไหวตามแรงลม มดแดงบนกิ่งต้นยอข้างหน้าต่างวิ่งเร็วจี๋ ไม่ได้เห็นเองหรอก พี่พรบอกต่างหาก "พรุ่งนี้ค่อยเล็มกิ่งนะคะ วันนี้พาน้องปิ่นกลับไปก่อน ฝนมาเร็ว ไม่รีบอาบเดี๋ยวจะหนาว" พี่พรมาทุกวัน เว้นเสาร์อาทิตย์ อีก 10 นาทีต่อมา ร่างกระดุกกระดิกในห่อผ้าเปื่อยๆ กับหมอนเล็กนิ่ม 1 ใบ ก็ถูกรวบขึ้นในอ้อมกอด "13 กิโล" พี่พรบอก หอมแก้มลูกสาวหนึ่งที "ไป กลับบ้านเรา อาบน้ำๆ" ฉันยังนั่งบนเก้าอี้ทำงาน มองผ่านหน้าต่างกระจก เห็นร่างคล้ำๆ เปิดประตูรั้วออกไปโดยไม่ติดขัดแต่น้อย เหมือนรู้ว่ายังมองอยู่ พี่พรจึงหันมาส่งยิ้มอีก พลางชี้ชวนน้องปิ่นให้โบกมือบ๊ายบาย ...คิดอะไรบ้างหรือจากเรื่องนี้ ถามตัวเองอยู่สองสามครั้ง ไม่ควรใช่ประเด็นการมองดูความทุกข์ยากของผู้อื่นแล้วรู้สึกว่าเรายังดีกว่า-แค่นั้น... มันตื้นเขินเกินไป =========================== การะเกต์ ศรีปริญญาศิลป์ อดีตบรรณาธิการสำนักพิมพ์ ประพันธ์สาส์น, เจ้าของซีรีส์ "ปริมณฑลแห่งรัก" ในมติชนสุดสัปดาห์, ผู้ร่วมก่อตั้งกลุ่มสะพาน : กลุ่มสร้างสื่อเพื่อความเข้าใจเรื่องความหลากหลายทางเพศ และ Art & Creative Director ของ Sister Print & Media Group. ============================ เอามาฝากให้ได้อ่านกันค่ะ ไม่รู้ว่าแต่ละคนอ่านแล้วจะมีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้าง 3 Jul 2006 \| Post by : StrawberryPinky

"เอาน้องปิ่นมาด้วยได้ไหมคะ วันนี้ไม่มีคนอยู่บ้านเลย" พี่พรถามในเช้าวันจันทร์

"ได้สิคะ" อีก 10 นาทีต่อมา แม่บ้านคนใหม่ก็หอบอะไรอย่างหนึ่งเข้ามา

บ้านเราอยู่ไม่ไกลกันนัก ระยะเดินพ้นรั้วไปไม่กี่ร้อยเมตร ฝนกำลังตั้งเค้าอีกรอบหนึ่ง ลมพัดแรง หมู่แมวนอนระเนระนาดข้างรถถีบ ยังนึกอยู่เลยว่าน่าจะส่งล้างได้แล้ว (จักรยานไม่ใช่แมว) ฝนซาจะได้เข้าป่ากันเสียที

สิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของพี่พรดิ้นกระดุกกระดิก ความที่สายตาสั้นจึงมองไม่ถนัดนัก ไหนว่าจะพาลูกสาวมาด้วย แต่เมื่อเพ่งอีกที นั่นเป็นเด็กคนหนึ่ง !

"น้องปิ่นค่ะ" พี่พรขออนุญาตก่อน แล้วจึงจัดแจงปูผ้าในห้องนั่งเล่น

"รอแม่แป๊บนะลูก" เธอลูบผมลูกสาวอย่างห่วงใย "ทำงานเสร็จจะพาไปอาบน้ำ กินข้าวอร่อยๆ"

ฉันอึ้งอยู่พักใหญ่ ตลอดเวลาที่พี่พรเล่าถึงลูกสาวนั้น จะได้ยินเสมอว่า "ปิ่นเป็นเด็กอารมณ์ดี, ปิ่นชอบกินทุกอย่าง ยกเว้นข้าวต้ม, ปิ่นอายุ 5 ขวบ ปีนี้ ฯลฯ" แต่ไม่บอกสักคำว่า ลูกปิ่นที่พูดถึงเป็นเด็กที่ไม่สามารถยืนได้ นั่งก็ยังไม่ได้ แน่นอน ไม่ต้องเอ่ยถึงการเดิน

นอกจากนั้นแล้ว น้องปิ่นยังสื่อสารได้เพียงเอ๊าะแอ๊ะ ไม่เป็นคำ แต่พี่พรรับรู้ได้ทันทีว่าลูกต้องการอะไร

"ตอนนี้ทำกายภาพบำบัดทุกเดือนค่ะ" พี่พรบอกเล่า แววตาที่มองลูกสาวอธิบายไม่ถูกว่ามีความหวังหรือไม่มี

"หมอบอกว่า โอกาสหายเป็นปกติน่าจะสัก 10%"

น้ำเสียงพี่พรเรียบเฉย กระนั้นใบหน้ากลับเปื้อนยิ้มตลอดเวลา จนนึกสงสัยอะไรอย่างหนึ่ง

"พี่พรเหนื่อยมากไหมคะ มีลูกเป็นแบบนี้" พูดไปแล้วก็คิดว่า ถามได้โง่จริงๆ แต่พี่พรกลับตอบว่า

"เหนื่อยค่ะ แต่จะทำยังไงได้ คงต้องเป็นขาให้ลูกไปจนตาย"

"เป็นขาให้ลูกไปจนตาย"

มองผ่านประตูห้องทำงาน ทะลุยังส่วนหนึ่งของห้องครัวเล็กๆ ตอนนี้พี่พรย้ายน้องปิ่นไปไว้แถวนั้น แม้จะบอกว่า เอาขึ้นนอนบนโซฟาสบายกว่า แต่พี่พรยังยืนยันปูผ้าให้ลูกสาวบนพื้น

"จะได้ไม่ตกค่ะ" คาดไม่ถึงเรื่องนี้ บอกให้รู้ว่าบางครั้งขอบเขตความคิดคนเราก็จำกัด ทั้งที่ควรนึกออกว่า เด็กที่ทรงตัวเองไม่ได้ ส่งเสียงอ้อๆ แอ้ๆ จะนอนเพียงลำพังบนที่แคบๆ ได้อย่างไร

"เค้าเล่นอะไรได้ไหมคะ"

"ได้ค่ะ มีของเล่นที่คนให้มาหลายอย่าง โอ้ย น้องปิ่นเป็นคนอารมณ์ดี วันๆ มีแต่เสียงหัวเราะ"

จริงด้วย เหลียวไปมองน้องปิ่น ดวงตาสุกใสดำขลับกำลังมองมาพอดี ส่งยิ้มให้ เธอยิ้มกว้างขึ้นจนตาหยี มือเล็กๆ กำชายผ้าที่รองนอนแน่น บิดตัวไปมา

พี่พรบอกว่า "น้องปิ่นเข้าใจทุกอย่าง เพียงแต่เค้าพูดไม่ได้ นั่งไม่ได้ ยืนไม่ได้ แต่นี่นะ ลูกของคนอื่นที่ไปทำกายภาพด้วยกัน บางคนขาลีบกว่าน้องปิ่นอีกนะคะ แรงจะดิ้นยังไม่มี"

แค่ดิ้นก็ดีมากแล้ว แววตาของพี่พรพูดต่อเช่นนั้นอีกด้วย

ฝนยังตั้งเค้าทะมึนเหนือหลังคาบ้าน พญาสัตบรรณสั่นไหวตามแรงลม มดแดงบนกิ่งต้นยอข้างหน้าต่างวิ่งเร็วจี๋ ไม่ได้เห็นเองหรอก พี่พรบอกต่างหาก

"พรุ่งนี้ค่อยเล็มกิ่งนะคะ วันนี้พาน้องปิ่นกลับไปก่อน ฝนมาเร็ว ไม่รีบอาบเดี๋ยวจะหนาว"

พี่พรมาทุกวัน เว้นเสาร์อาทิตย์

อีก 10 นาทีต่อมา ร่างกระดุกกระดิกในห่อผ้าเปื่อยๆ กับหมอนเล็กนิ่ม 1 ใบ ก็ถูกรวบขึ้นในอ้อมกอด

"13 กิโล" พี่พรบอก หอมแก้มลูกสาวหนึ่งที "ไป กลับบ้านเรา อาบน้ำๆ"

ฉันยังนั่งบนเก้าอี้ทำงาน มองผ่านหน้าต่างกระจก เห็นร่างคล้ำๆ เปิดประตูรั้วออกไปโดยไม่ติดขัดแต่น้อย เหมือนรู้ว่ายังมองอยู่ พี่พรจึงหันมาส่งยิ้มอีก พลางชี้ชวนน้องปิ่นให้โบกมือบ๊ายบาย

...คิดอะไรบ้างหรือจากเรื่องนี้ ถามตัวเองอยู่สองสามครั้ง ไม่ควรใช่ประเด็นการมองดูความทุกข์ยากของผู้อื่นแล้วรู้สึกว่าเรายังดีกว่า-แค่นั้น...

มันตื้นเขินเกินไป
===========================
การะเกต์ ศรีปริญญาศิลป์

อดีตบรรณาธิการสำนักพิมพ์ ประพันธ์สาส์น, เจ้าของซีรีส์ "ปริมณฑลแห่งรัก" ในมติชนสุดสัปดาห์, ผู้ร่วมก่อตั้งกลุ่มสะพาน : กลุ่มสร้างสื่อเพื่อความเข้าใจเรื่องความหลากหลายทางเพศ และ Art & Creative Director ของ Sister Print & Media Group.
============================
เอามาฝากให้ได้อ่านกันค่ะ ไม่รู้ว่าแต่ละคนอ่านแล้วจะมีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้าง

3 Jul 2006 | Post by : StrawberryPinky

Comment 3
รักแม่จัง 21 Jul 2006 \| Comment by : เดียร์

Comment 2
เข้าใจในความรักของแม่ดี 4 Jul 2006 \| Comment by : แม่มุก

Comment 1
บรรยายความรู้สึกไม่ถูก 4 Jul 2006 \| Comment by : 999

Comment

Recommended Clinic

Beauty Clinic

KMB hospital Liposuction Thailand โรงพยาบาลเฉพาะทางด้านดูดไขมัน

View Details

Beauty Clinic

Minerva Clinic

View Details

Hospital / Wellness

HIS AND HER WELLNESS

View Details

Beauty Clinic

SLC Clinic

View Details

Beauty Clinic

Hers Clinic

View Details

Webboard
ร้าน Wear Ever ให้บริการรับตัด "ชุดสูท" และ "เสื้อเชิ้ตสั่งตัด" ในราคาเริ่มต้นเพียง 1,700 บาท 28 Apr 2017 โพสต์โดย: Wear Ever 0
ผู้ชายอยากให้ผู้หญิงเข้าใจเรือ่งอะไรบ้างคะ 10 Jun 2009 โพสต์โดย: sugarjeed 6
มีใครเคยซื้อ ว่านชักมดลูก มาทานบ้าง 24 Mar 2015 โพสต์โดย: Minnie8797 7
เคทีซี-ช้อปปี้มอบส่วนลดสุดคุ้มทุกวันจันทร์ และสมาชิกใหม่ช้อปปี้รับส่วนลดเลย 20% 23 Mar 2020 โพสต์โดย: PRKTC 0
ไอเดียเด็ด! ถ่ายภาพพ่อแม่ลูกต่อเนื่อง 21 ปี 27 Jun 2014 โพสต์โดย: prikwan 22
CASETiFY เปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่ร่วมกับ Disney 6 Mar 2021 โพสต์โดย: Lisa48 0
สุดยอดลีมูซีน 30 Jul 2004 โพสต์โดย: admin 3
T-T ฉันมันข้าวนอกนา (เชื้อสายจีนไม่ช่วยอะไร) 25 Sep 2012 โพสต์โดย: majicdoll 1