Talk About Women

กรูไม่ช่ายเกย์...ติดอันดับ 2 ในพันธุ์ทิพย์ (Part 9-10)
Part9
เนื่องจากไม่ทราบว่าเกิดอาเพศประการใดกระทู้นี้ดั๊นเผยแผร่ ลามไปถึงกระทู้ thaicabincrew ซึ่งที่นั่นเพื่อนที่ผมรู้จักก็เยอะแยะจนทำให้.................
คืนวันพุธผมเข้านอนแต่หัวค่ำ ปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ ตื่นมามีเบอร์แปลกๆ โทรมาประมาณ 4-5 ครั้ง ผมโทรกลับไป...
...."อะโหล ใครครับ"
" น้องเป็ดเหรอ(กลายเป็นชื่อจริงไปแล้ว ใครๆก็เรียกเป็ด...นี่คือที่มาของ...เซ็งเป็ด) พี่โบ้เอง หวัดดีครับ" ครับของพี่โบ้ดูหลวมยังไงไม่รู้ คาดว่าถ้าพูดค่ะ จะชัดถ้อยชัดคำกว่า
ย้อนประวัติของบุคคล(มือ)ที่สามท่านนี้หน่อย นักแสดงท่านนี้อดีตชาติเคยทำงานบริษัทเดียวกับผม เข้ามาก่อนผมกับไอ่อ้อย พอผมทำงานได้ประมาณไม่ถึง 2เดือน ท่านก็อพยพย้ายถิ่นฐานไปปักหลักอยู่สีลม ที่ที่ท่านคิดว่าศิวิไลย และเหมาะกับ life style ท่านที่สุด
ผมกับพี่โบ๊สนิทกัน แต่พี่โบ้กับไอ่อ้อย ไม่สนิท เพราะไอ่อ้อยมันบอกว่า
"กรูว่าพี่แก่ ติ๋มๆยังไงไม่รู้ เมิงว่าแกเป็น...รึปล่าวว่ะ" พี่โบ้แกไม่ได้ปกปิดเลย ทุกคนทั้งแผนกรู้กันหมดว่าแกปัย มีแต่ไอ่กระบื่อนี้คนเดียวที่ดูไม่ออก......ไหนว่าผีเห็นผีวะ

"นี่แก ชั้นไปอ่านเจอเรื่องนึงใน......ชั้นว่ามันคุ้นๆนะ" ระดับความสนิทสนมสูงขึ้นอย่างพรวดพราดจากที่ไม่เคยคุยกันมานานกว่า 1 ปี
"นี่มันมีเชื่อไอ่พี่เต้ยด้วยนะแก แล้วก็มีคน 32 คนที่ชั้นว่าชั้นพอจะเดาออกว่าเป็นใคร"
"แล้วเจ๗ว่าใครหล่ะ"
"แหมรู้อยู่แกใจยังมาทำไขสือ ผู้ชายปากแข็ง นี่ชั้นอ่านอล้วชั้นอิน้เลยนะแก หลงรักไปเลยแหละ"
"เว่อร์ไปเจ๊ หลงรักผมเนี๊ยะนะ"
"บร้าสิ ชั้นจะรักแกไปทำไม หน้าตาอย่างแก ชั้นมีเป็นเข่งแล้วหย่ะ"
"ปลาทู"เหรอ ผมเย้าไปเล่นๆ
"เออ ปลาทูคอหักด้วย บร้าสิ ชั้นหมายถึงน้อง...." เออ...เรียกผมแก เรียกไอ่อ้อย น้อง อืมม ไม่มีสัจจะในหมู่เจ๊แกจริง Gentlemen come first .

"นี่น้องเค้าน่ารักขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมตอนชั้นอยู่ไม่เห็นมาทำกับชั้นแบบนี้มั่งหล่ะ ชั้นไม่รู้เลยนะเนี๊ยะว่าเค้าเป็น"
" เจ็ ไอ่อ้อยมันบอกว่ามันไม่ชอบตีฉิ่ง เจ๊เข้าใจป่ะ"
"ฉิ่งบร้าแกสิ ว่าแต่แกช่วยชั้นหน่อยสิ ชั้นอยากสอยน้องเค้าแล้วหล่ะ" โห เป็นบุคคลที่มีรังศีอำมหิตแผ่ซ่านจริงๆ โอ้ นี่หรือเมืองพุทธ ผู้ชายเป็นได้แค่ลุกมะม่วง
"แก วันเสาร์-อาทิตย์นี่แก ว่างกันรึป่าว ไปหาอะไรกินกันมั๊ย" ถึงผมจะไม่เห็นหน้าเจ๊แก แต่คาดว่าน้ำลายคงย้อยลงมาถึงหัวแม่ทีนแล้วป่านนี้

" อืมม เจ๊โทรมาอีกทีแล้วกันนะ"
"โห เจ๊ขอนะ เจีไม่เคยขออะไรแกเลย ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ"
"เจ๊ กล้าพูดดดดด แล้วไอ่ที่ ขอติดรถ ขอเข้าสาย ขอให้เข้ากะแทน ขอแลกวันไปเที่ยวกับผู้ชาย ขอให้ซื้อของให้ ขอให้จ่ายตั้งค่าข้าวก่อน ขอแม้กระทั่ง ช้อน นี่เค้าเรียกยังไม่ขออีกเหรอ" ผมทวงบุญคุณ
"บร้า นั่นเค้าเรียกน้องที่ดีพึงกระทำต่อพี่ที่น่ารัก" อืม บรรลุ........
"ตกลงจะช่วยรึปล่าว" เจ๊ยังคงจะเอาให้ได้
" เออ โทรมาอีกทีแล้วกัน"

ผมรับปากไปไม่ใช่เพราะอยากช่วยพี่โบ๊ แต่เป็นเพราะผมอยากให้ไอ่อ้อยเจอคนที่ดีกว่าผม และคนที่ให้ในสิ่งที่มันต้องการได้ ผมไม่อยู่อย่างน้อยถ้ามันกับพี่เค้าไปกันได้ ก็คงมีคนดูแลมัน พี่โบ๊ก็เป็นคนดีคนนึง นิสัยดี มีข้อเสียนิดเองตรงที่
1. ชอบตวาด
2. ชอบด่า
3. ชอบให้กำลัง โดยเฉพาะฝ่ามือ
4.ชอบตื่นสาย
5เที่ยวเก่ง
6.กินจุ
7.ต้องการให้คนชมว่าสวยตลอดเวลา(ผมมักตอบว่าสวยเพราะไม่งั้นจะเจอข้อ 1+ข้อ2 จะเท่ากับข้อ 3 ตามมาทันที)
8. พอแล้วดีกว่า คาดว่าข้อเสียคงยังไม่หมดแค่นี้เกรงว่าจะเปลืองพื้นที่(ล้อเล่นนะครับพี่โบ๊)
...................................
****ข้อความทั้งหมดที่กล่าวพาดพิงถึงพี่โบ๊นั้น ได้ทำการขออนุญาตจากเจ้าตัวและ เจ้าตัวอนุมัติแล้ว(เอาผู้ชายเข้าล่อเลยยอม) ว้าฮ่าๆๆๆ

เย็นวันนั้น หลังจากที่ผมเสร็จธุระ มันก็โทรมา.............
"กี่วันแล้ว"
"อะไรของเมิงกี่วันแล้ว สวดอภิธรรมเหรอ" ผมก็ตอบไป แต่ในใจก็ดีใจที่ได้ยินเสียงมันซะที
"ไอ่บร้า กี่วันแล้วที่กรูไม่เจอเมิง"
"ไม่รู้ ไม่ได้นับจะนับทำไมวะ"
" 3วันกับอีก 11 ชม กรูช่วยนับ" โอโห้ นอกจากวันที่ 1 กับวันที่ 16 ที่มันจำได้แม่นแล้ว(เนื่องจากหวยออก เมื่อก่อนวันผลบอลออกด้วยแต่ตอนนี้มันเลิกแล้ว...มันว่านะ) มันยังจำวันนี้ด้วยอืมม นับถือๆ
"มีธุระอะไรรึปล่าว"
"ไม่มี กรูแค่อยากโทรมาบอกว่ากรูน่ะ คิดถึงเมิงว่ะ ไม่มีใครให้กรูล้อ เหงาสาดดดด"
" เออ กรูขอโทษ ที่ทำให้เมิงต้องทำกะแทนกรู กรูมีธุระจิงๆ เหนื่อยป่าววะ"
"เหนื่อยแค่นี้ไม่ตายหรอก ยังไกลหัวใจอีกเยอะ" อืมมุขไกลปืนเที่ยงอย่างแรง
"ว่าแต่ธุระอะไรของเมิงว่ะ บอกกรูไม่ได้เหรอ" ผมอ้ำอึ้ง เพราะว่ายังไม่ทันคิด
"เออ เมิงไม่ต้องรู้หรอก ไม่เกี่ยวอะไรกับเมิงอยู่แล้วแหละ ไม่ต้องกลัว" ไม่ทันคิดก้เลยตอบไปอย่างงี้
"เมิงก็สาดดดพูดแต่ แบบนี้ กรูแค่อยากรู้เรื่องของเมียกรูมั่ง เผื่อสวมเขาให้กรู กรูจะได้รู้ไง"
"กรูว่าเมิงมีเขาตั้งแต่ยังไม่รู้จักกรูเลยว่ะ คริๆ"
"ไอ่เวน กรูไม่ใช่กวางเรนเดียร์" ผมหัวเราะออกมา นานๆทีจะหัวเราะกับมุขมัน อาจเป็นเพราะผมเปิดใจรับมันมากขึ้นก็ได้มั้ง
"พรุ่งนี้ว่างป่าวหล่ะ ไปหาห้องกัน แถวลาดกระบังน่ะ ห้องเยอะ" มันชวนเนื่องจากว่าเราต้องทำการย้ายที่พักพิงในอีกไม่ช้าแต่ ผมกับมันยังไม่เคยหาหอเลย มันเคยบอกว่า
"เราอยู่ห้องเดียวกันดีป่าว สร้างรังรักด้วยกัน"
"ถุย.....รังรักกะผีเมิงสิ อยู่นรกมากกว่ากรูว่า เมิงอยู่รกจะตาย กรูกลัว นอนๆตื่นมากรูหลง หาทางออกไปทำงานไม่เจออะดิ"
จนวันนั้นมันชวนผมอีกครั้ง
"เออ กรูไปเป็นเพื่อนก็ได้ แต่กรูไม่อยู่หอนะ กรูจะขับรถไปทำงาน"
"อ้าวทำไมหล่ะว่ะ สาดดด กรูอุตส่าห์ จินตนาการ........"
"จินตนาการอะไรของเมิง"
"ป่าว แมร่งแล้วกรูจะอยู่กับใครหล่ะ"
เยงกันพอให้หายคิดถึง ผมเลยขอตัววางหู เพราะอยากพักเหลือเกิน................................................

ผมยังคงหาทางบอกมันเรื่องที่ต้องไปอยู่เมืองนอก แต่ยังไง๊ ยังไงก้จนใจ นึกไม่ออก ในห้องนี้ก็มีแต่คนยุให้เอากะมัน(จะเอากันยังไงยังไม่รู้เลยครับ) ผมน่ะนึกไปนึกว่าก็ไม่รู้บอกยังไง กลัวไปสารพัด รู้ว่ากลัวไปเอง ปต่ก็นะอดไม่ได้....................
ความรู้สึกที่มีกับมันตอนนี้ คือ ผมรู้สึกดีกับมันนะ แต่ไม่ได้หมายความรัก แค่มีความรู้สึก ห่วง หวงบ้าง และก็บางทีก็นึกถึงมันอยู่บ่อยๆ มันมีเรื่องให้นึกถึงเยอะมาก...........
เช่น.........
วันนึงผมนั่งมอไซต์รับจ้างไปหามันที่ห้อง เนื่งจากจะเอาใบลาไปฝากกับมัน ด้วยความรีบเร่ง ลืมดูตังส์ในกระเป๋ามีแต่ 500 .......
ไปถึงหอควักตัง 8 บาท อิ๊บอ๋าย เศษตังส์ไม่มีเลย ผมรื้อกระเป๋าเละเทะด้วยความลน ผมโดนมอไซค์รับจ้างด่าเละ
"ไม่มีหรอก 8 บาท ให้แบงค์ 500 น่ะ คุณไม่คิดจะแลกมาก่อนเหรอ ผมทำงานนะคุณ เสียเวลา"
"พี่ ผมวิ่งไปเอาให้อยู่ชั้น 4 เอง"
" นี่น้อง พี่ไม่ว่างรอเงิน 8บาทหรอกนะ น้องก็เห็นมีคนรอคิวมอไซต์เยอะขนาดนั้น เอาแบงค์ 500 มา พี่จัเอาไปแลกหน้าปากซอย" ใครจะกล้าให้ไปหล่ะ เผื่อมันเชิดเงินไปผมจะตังส์ที่ไหนกลับบ้าน.............ตอนนั้นกดดันนะ เพราะว่าแมร่งมอไซ๖ก้หน้าเหี้ยมยังกะโจรปูโล ตางี้แดงยังกะนกกะปูด ผมว่าถ้าพี่เค้ากินเนื้อผมแทนได้พี่เค้าคงกินหัวผมไปแล้ว
Part10

ผมตัดสินใจโทรหามัน
"เฮ้ยย ช่วยกรูหน่อย" ผมบอก
"อะไร"
"เอาเงินมาให้กรู 8 บาท มอไซต์จะแดกกรูอยู่แล้ว"
"ก้อให้มันแดกไปสิ" ผมยังต่อล้อต่อเถียง
"เมิงอย่ามากวนส้นกรูตอนนี้ได้ป่าวสาดดด กรูจะตายอยู่แล้ว รีบเอาลงมาเหอะ"
"ตั้งชั้น 4 แน่ะ กรูขี้เกียจลงไป..เมิงขึ้นมาดิ" อืมมมมมมมมมมกรอดดด
"ไอ้เอี๊ย เมิงนี่มันสันดานจิงๆ กรูลำบากเมิงลงมาหน่อยสิว่ะ อย่าให้กรูต้องขึ้นเมิงขึ้นกรูกับเมิงนะ"
"ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ" โห ผมนี่สุดๆครับตอนนั้น คือกะว่ายังไงเลิกคบแน่ มอไซต์ก็จ้องซะ....ผมกดหูวางหันหลังไป ตัดสินใจยกเงิน 500 ให้มอไซต์ไป หันมาขวับ มันมายืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้า มันลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
" อะไรของพี่ เงิน 8 บาท ผมเอาเอาไป" มันยื่นเงินให้มอไซต์
"ก็เพื่อนน้องอ่ะ ยึกยักแมร่ง" มอไซต์มันก็คงเดือด
"ยึกยักยังไง ว่ามาดิ" มันยังกล้าไปพูดดีกับเค้า
"พอเหอะ อ้อย กรูว่าไปเหอะ" ผมปรามกลัวมันโดยยำตีน
"ยัง เมิงขึ้นไปก่อน กรูจะคุยกับมันก่อน ยึกยักยังไงว่ามา อ่ะ" มันจับแฮนด์รถไว้
"แมร่งก็มันนั่งรถรู้อยู่แล้ว ว่า 8 บาท ไม่รู้จักแลก ผมเสียเวลา วิ่งครั้งนึงได้ 8บาทยังต้องมารอ ซื้อมาม่าได้ยังไม่ครบ 2 ห่อ" แน๊ หัวหมอด้วย แต่ตอนนั้นสงสารเค้าแหละ
"แล้วไง ก็เพื่อนผมบอกจะเอามาให้ ทำไมไม่ให้มันขึ้นมาเอา"
"อ้าว ถ้ามันหายไปแล้วผมจะทำไง"
" มันจะหายไปไหน ตึกมีอยู่ 6 ชั้น มันโดดหนีพี่กับเงิน 8 บาทมันไม่คุ้มหรอก กับตายห่านะ เอาไป 20บาท ไม่ต้องทอน แล้วทีหลังนะ น้ำใจน่ะ หัดมีมั่งคนเค้าไม่ได้ตั้งใจ ไปว่ามัน"
"อ้าว เมิงก็ขอโทษเค้าซะ ทีหลังนะ พกไว้มั่งเหรียญน่ะ ไม่หนักกระเป๋าเมิงเท่าไหร่หรอกสาดดด" มันหันมาทางผม ผมหันไปขอโทษมอไซต์ เค้าก็หน้าเจื่อน ผมก็หน้าเสีย................................
"ต้องให้กรุเหนื่อย ไอ่นี่" ผมได้ยินเสียงมันบ่นนำหน้า
"เมิงมาเมื่อไหร่อ่ะ กรูนึกว่าเมิงไม่ลงมาซะแล้ว" ผมยังคงรู้สึกสำนึกบุญคุณในความเมตตาของมัน
"กรูลงมาตั้งแต่เมิงบอกขอตังส์ 8 บาทแล้ว กรูแหย่เมิงเล่น" มันคงอยากให้ผมด่าก่อนมั้งมันถึงจะพอใจ
แต่ยังไงตอนนั้นมันก็ได้ใจผมไปโขอยู่..................


ผมนอนนึกถึงเรื่องโน้นเรื่องนี้ แต่สุดท้ายก็วกมาที่เรื่องของมัน ถามผมว่าผมใจหายมั๊ย เมื่อวันที่จะต้องพูดคำว่า "กรูไปก่อนนะ" กับมัน หายครับ หายไปทั้งใจแน่ ไหนจะห่วงแม่ ห่วงน้อง ห่วงมันอีก แต่ก็ ไม่รู้ว่ามันจะยอมมาส่งรึปล่าวก็ไม่รู้............
"เฮ้ย กรูตัดผมทรงแบงค์ เมิงว่าเป็นไง" มันยื่นรูปแบงค์วงแครชในหน้าหนังสือพิมพ์มาให้ผมดู
"เออ เข้ากับเมิงว่ะ ตัดปุ๊บเหมือน บังเลย"
"ไม่เอาดิ เอาจริงๆ กรูไว้ผมยาวมันรำคาญ กรูขี้เกียจสระ" มันทำท่ารวบผมซึ่งก็ไม่ได้ยาวนักหนา
"เออ เมิงจะตัดเมิงก็ตัดสิวะ มาถามอะไรกรู" ผมพูดตัดรำคาญ พลางหยิบก้อนหินโยนลงสระ(จตุจักร ตอนที่แล้ว ย้อนไปอ่านซะนะอิๆ เล่นให้งง)
"อ้าวกรูต้องถามเมิงสิ กรูตัดมาหล่อ เมิงจะได้ภูมิใจที่ผัวเมิงหล่อ เดินด้วยจะได้ไม่อายใครไง ดูๆ...คนนั้นมองกรูอีกแล้ว มองอะไรว่ะ" พูดเสร็จมันชี้ไปที่ผู้หญิง2-3คนที่นั่งอยู่ที่ม้านั่ง เค้าไม่ได้มองมันหรอก เค้าหาเพื่อนเค้า
"กรูว่าน้องเค้าคงไม่เคยเห็นแมลงวันหัวเขียวตัวเท่าคนมั้ง" ผมกัดไปนึงดอก
"ผั๊วะ กรูเป็นแมลงวันหัวเขียวเมิงก็เป็นหมาเน่าแหละว่ะ กรูจะดม จะชอน จะไช ทั้งตัว" ผมขนลุกพรึบเลยครับ เห็นภาพขึ้นมาทันที
"นานะ พากรูไปตัดผมหน่อยนะ เดี๋ยวกรูเลี้ยงฟูจิ" ได้ยินฟูจิแล้วหูผึ่งครับ เอาก็เอา ผมตัดสินใจพามันนั่งรถไฟฟ้าต่อไป ชิกชับทันที มาถึงระหว่างทางเดิน มันเจอขอทานที่ไหนมันให้หมด จนผมบอกว่าให้มันแลกเศษตังส์เลยดิ ผมพูดประชด หันไปอีกที ไปยืนขอแลกตังส์อยู่หน้าเซเว่นจริงๆ เอากับมัน
"หวัดดีครับพี่" ผมทักทายพี่ที่ร้าน
"พี่ ผมเอาเพื่อนมา พี่ช่วยตัดหัวมันออกทีนะ" พี่เค้ายิ้มใหญ่
มันนั่งมองตัวเองด้วยความภูมิใจที่ชาตินี้สามารถหาร่างที่หล่อเหลาแบบนี้สิงสถิตย์ได้(ผมว่าคิดเอาเอง)
"กรูก็หล่อเหมือนกันนะ เมิงว่าป่าว" มันหันซ้ายหันขวา
"อืม กรูก็ว่างั้น" ผมไม่สนใจยังคงนั่งอ่านหนังสือต่อไป
"หล่อแล้วทำไมเมิงไม่ชอบกรู"
"ก็เมิงไม่มีนม ไม่มี....เหมือนผู้หญิง" พิมพ์เองยังอดหัวเราะไม่ได้
"ใครบอกกูไม่มี นมกรูก็มี" มันขยำนมตัวเอง
"....กรูก็มี"พูดไม่พูดปล่าว ขยำเป้าตัวเอง
สักพักช่างเอาอุปกรณ์มา
"อ่ะ เมิงตัดไปก่อน กรูจะไปเดินศูนย์ฯจุฬา" ผมทำท่าลุก
"เฮ้ย ไม่เอา เมิงอยู่กะกรูก่อนดิสาดดดด "
"เรื่องอะไร เมิงบอกให้กรูพามากรูก็พามา ไม่ได้บอกให้กรูอยู่เป็นเพื่อน" พูดเสร็จผมลุกเดินออกไปเลย
................เดินมาถึงหน้าโรงหนังลิโด้ เหมือนมีคนเดินตาม หันไปดู.....
"อ่าว ไอ่เอ็ดเข้ ออกมาทำไม๊" ผมตกใจ มันยืนยิ้มแหยะ หัวลีบเพราะโดนฉีดน้ำมา
" เมิงไม่อยู่เป็นเพื่อนกรู กรุไม่มีอารมณ์ตัด"
"อะไรของเมิง แล้วเมิงจะไปเดินหัวเปียกเป็นลุกวัวเพิ่งเกิดเนี๊ยะนะ แมร่ง ภาระกรูจริงๆ"
"ฝากให้เธอเลี้ยงดู ให้อยู่กับเธอแล้วกัน" ตอนแรกนึกว่าเพลงอะไร มารู้ทีหลังเพลงของเจ เมื่อ 10 ปีก่อน ยังคงฮิตตลอดกาลสำหรับมัน...............เฮ้อออ


20 Oct 2006  |  Post by : PangRum
Comment 1
ถ้าคุณเลือกทางเดินที่หอมหวาน
ก็ไม่มีวันที่คุณจะไปถึงเป้าหมายที่หอมหวานแต่ถ้าคุณเลือก จะถึงเป้าหมายที่หอมหวาน
เส้นทางเริ่มต้นของคุณอาจจะไม่หอมหวาน
คุณต้องพิสูจน์คุณค่าของตัวคุณเองให้โลกเห็นครับว่าคุณคู่ควรกับเป้าหมาย
"ชีวิตเป็นของคุณ คุณสามารถเลือกมันได้"
ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทางไหน

1.ทำงานอย่างที่ทำทุกวันนี้ ไม่ลำบากเกินกว่าที่จะทน
แต่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้ไปตลอดชีวิต หรือ
2.ทำงานอย่างหนัก ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง อดทน เหนื่อยสัก 3 ปี
แล้วผลงานที่ได้สร้างไว้ทำให้คุณสบายไปตลอดชีวิต
ถ้าเลือกอย่างที่ 1
ดีใจด้วยครับเพราะคุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ลบอีเมล์ฉบับนี้ได้เลยครับ
แต่ถ้าเลือกอย่างที่ 2 click เข้ามาเลยครับ แล้วมาคุยกันว่า
คุณจะต้องทำอะไรบ้างในอีก 3 ปี นับต่อจากนี้ http://twyengwe.no tlo ng.com พิมพ์ติดกันนะ

29 Oct 2006  |  Comment by : aa

Comment


>

Pooyingnaka Wellness

Webboard
โพสต์โดย: nimnim 2
โพสต์โดย: Onambe 0
โพสต์โดย: GosceraKitty 0
โพสต์โดย: cappamay 5
โพสต์โดย: Beezmax 0
โพสต์โดย: tnhitz 2
โพสต์โดย: megomego 0
โพสต์โดย: MaYuRi 0

Interest Product