กรูไม่ช่ายเกย์...ติดอันดับ 2 ในพันธุ์ทิพย์ (Part33-34) จบแร้นนน

กรูไม่ช่ายเกย์...ติดอันดับ 2 ในพันธุ์ทิพย์ (Part33-34) จบแร้นนน
Part33 ไอ่กล้วยท่าทางดีใจที่ได้ขนม เมิงไม่ดูบรรยากาศรอบข้างเลยเค้าซาบซึ้งกันขนาดไหน เด้กหนอเด็ก ผมนึกเอ็นดูมันขึ้นมาแล้วดิ "เฮีย มาทำไรที่นี่อ่ะ แม่ให้มาตาม พี่อ้อยจะโกนหัวแล้ว....ป้าน้อยให้มาตาม" ป้าน้อยคือแม่มัน และป้าน้อยก็คือแม่ผม แต่ไม่เข้าใจมันจะเรียกป้าทำป้าอะไร "เออ เดี๋ยวตามไป" ผมจูงมือไอ่กล้วยเดินตามน้องสาวมาที่ลานหน้ากุฏิ อืม ช่างเป็นงานที่สมถะ อะไรเช่นนี้ มีแม่ผม มีพ่อมัน มีพี่เต้ย มีแม่เลี้ยงมัน มีน้องชายมัน(มาทำตากรุ้มกริ่มน้องกรู เดี๋ยวเถอะเมิง เจอทีนพี่มันแล้วจะรู้สึก) มีนุ่น มัผม และที่ผมลืมสังเกตคือ พ่อมันถือรูปแม่มันมาด้วย ครอบครัวนี้เค้าแปลดๆกันเนอะ ผมเดินตรงเข้าไปในกลุ่มคน อ้อยกำลังอยู่ในชุดผ้าขาวม้า นั่งก้มหน้านิ่ง..... อ้อยเป็นคน ลึกซึ้งกว่าที่ผมคิดมากนัก บางทีสิ่งที่ผมคิดแทนมันแล้วพิมพ์ลงไป อ่านจะยังเป้นแค่ความคิดตื้นๆสำหรับมันก็ได้ ผมจำได้ตอนที่มันถามผมว่า "เมิงสงสัยมั๊ยว่า ชาติที่แล้วเราต้องทำบุญร่วมกัน ไม่งั้นเราไม่มาผูกพันธ์กันขนาดนี้หรอก เมิงดูคนที่เมิงเดินสวนตามถนน สะพานลอย หน้าเซเว่น หรือแม้แต่เพื่อนร่วมงานบางคน เรายังไม่ผูกพันธ์ขนาดนี่" ผมว่าผมไม่เคยคิดในเรื่องแบบนี้ แต่ไอ่อ้อย มันคิด ทุกเรื่องราว ทุกการกระทำ การแสดงออก ของมัน มันคิดก่อนที่จะทำผมว่านะ คงไม่มีคนบร้าที่ไหน พูดได้น้ำเน่า แสดงออกได้ลิเกเล่นกับโอ่ง เล่นเป่ายิ้งฉุบบอกรัก มันละครเกินไป แต่มันคิด มันถึงทำ........................................... "อ้าวอ้อย ไปไหนมา" แม่หันมาถาม ผมเหลือบไปมองอ้อย ตัวมันเปียก มันยังคงก้มหน้า มันคงไม่รู้ว่าผมยืนอยู่ใกล้ๆมัน หรือมันรู้แต่แกล้งทำไม่รู้ "อ๋อไปดับน้องมาน่ะแม่" ผมชี้ไปที่ไอ่กล้วย มันยืนกอดขาผมแน่น หลวงตายื่นมีดให้พ่อไอ่อ้อยตัดผมลูกชาย พ่อมันหน้าซีด ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ ปากแกจะยิ้มแต่เหมือนฝืนๆ มันเลยดูเหมือน ปากแกสั่นระริก มือแกจับปอยผมไอ่อ้อย ขึ้นมากระจุกนึงก่อนลงมือตัด. "ฉับ!!!!!!!" เส้นผมมาวางบนพาน หลังจากนั้นพ่อไอ่อ้อยก็เป็นอันหลัง่น้ำตาแห่งความปลื้มปิติ ผมหันไปมองแม่เลี้ยง ก็ยืนกระซิกๆ ผมขนลุกซู่ หันไปมองหน้าไอ่อ้อย มันยังคงนิ่ง...............ไม่รู้มันคิดอะไรของมัน หลวงตาถามหาคนตัดผมคนต่อไปซึ่งจริงๆมันควรจะเป็นแม่มัน แม่เมื่อแม่มันไม่มี หลวงตาเลยให้แม่เลี้ยงไอ่อ้อยตัดอีกกระจุกแทน "เออ หลวงลุง " พ่อได้ไอ่พูดขึ้นมา "ทางเราผมตัดไปแล้ว ทางแค้ให้คุณน้อย(แม่ผมเอง)ตัดแทนแล้วกันหลวงลุง" พ่อมันหันมาทางแม่ผม แม่ทำหน้างง แม่เลี้ยงไอ่อ้อยยิ้ม แม่หันมามองหน้าผม ผมก็พยักหน้า ผมว่าลึกๆไอ่อ้อยมันก็คงอยากให้แม่ผมตัดด้วยเหมือนกัน แม่รับมีดมา หยิบผมไปนิดเดียว 2-3 เส้นได้มั้ง สงสัยกลัวไอ่อ้อยเจ็บ หลวงตาเลยบอกว่า หยิบให้มันเยอะๆ อาตมาจะได้ไม่ต้องออกแรงโกนเยอะ แน๊ หลงตาก็ตลกเหมือนกันนี่นา แม่ตัดผมไอ่อ้อยวางบนพานก่อนยื่นมีดให้หลวงตาทำการโกนต่อไป......................................... หลวงตาบรรจงวางมีดลงบนหัวไอ่อ้ย ค่อยๆโกน ผมของมันร่วงลงมากองที่พื้น..................ผมมองตามเส้นผมเหล่านั้น มือผมชาจนสั่น อ้อยเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เมิงคนเดิมอยู่ไหน ตอนนั้นผมพยายามมองไปที่ตาของมัน แต่ไร้ประโยชน์ มันยังคงสงบนิ่ง ผมของมันค่อยๆร่วงลงมาที่พื้น ผมมองตามทุกครั้งที่มันร่วงออกมา ความทรงจำเดิมๆที่ผ่านมากับมัน วิ่งผล่านในสมองผม เหมือนยืนอยู่บนตึก 20 ชั้น แล้วกระโดด วืดดดดดดดดดดดดดดด ลงมา แล้วกระเด้งขึ้นไปใหม่ เป็นอยู่อย่างนั้น กรูอยากสงบเหมือนเมิงจังตอนนี้ เมิงให้เวลากรูแค่วันเดียว เมิงใจร้ายจริงๆ ผมคิดในใจช่วงนั้น วูบนั้นเองผมคิดอะไรไม่รู้ เดินเข้าไปใกล้มัน ก้มลงที่ข้างหู แล้วกระซิบ.......................บอกมันว่า "อ้อย..................กรูขอผมเมิงเก็บไว้นะ" แล้วผมก็ก้มลงหยิบผมมันที่หล่นอยู่บนเท้ามัน ผมหยิบมันขึ้น พร้อมๆกับลูบเท้ามันเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา ผมมองตามันอีกครั้ง และครังนี้ที่เองที่มันก้มหน้าลงมามองตาผม จ้องตาผมอย่างเต็มตา......................น้ำตามันไหลพราก เหมือนเขื่อนแตก เหมือนกับมันพยายามเก็บน้ำตาไว้คนเดียว พยายามกลั้นไว้ไม่ให้ใครเห็น คงกล้ำกลืนน่าดู ผมคิด ผมเงยหน้ามองมัน น้ำตาก็เอ่อ ขึ้นมา ผมค่อยลุกขึ้นยืนเก็บผมมันไว้ในถุงเสื้อ ก่อนจะถอยออกมา มันยังคงนั่งร้องไห้ ผมดูได้จากบ่าของมันกระตุกเป็นระยะเหมือนคนกำลังร้องไห้สะอื้น ผมเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทนไม่ได้ที่จะเห็นภาพตรงหน้าอีกต่อไป ผมเงยหน้าขึ้นให้น้ำตามันไหลกลับเข้าไป แต่ตาเหลือบไปเห็น พ่อมันร้องไห้ แม่เลี้ยงก็ร้อง น้องผมก็สะอื้น พี่เต้ยยืนตาแดงก่ำแต่ยังคงยิ้ม ส่วนแม่ผมนั้นน้ำตาไหลพราก ผมกลั้นไม่อยู่จริงๆ ก็เลยเผลอ "ฮือ" ออกไป เสียงฮือของผมนั่นเองทำให้แม่เขยิบมายืนข้างๆ จับมือผมไปลูบ.....................ผมร้องไห้กับมันอีกแล้ว. Part34 ผมขอตัวแม่เดินออกมาจากตรงนั้น เพราะไม่ไหวจริงๆครับ เข่ามันจะทรุดเอาง่ายๆ น้องสาวผมยังคงถ่ายรูปเป็นระยะๆ ผมเดินไปถึงบ่อน้ำที่เป็นปูนหล่อเป็นแท่งสี่เหลี่ยมไว้เก็บน้ำฝน หลบเข้าไปตรงมุม ทรุดไปกองเลยครับ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร คิดอย่างเดียวว่าออกมาให้หมด น้ำตามีเท่าไหร่ออกมาให้หมดแค่นั้นเอง หมดแล้วผมจะล้างหน้าล้างตา แล้วจะออกไปใหม่ คราวนี้จะมีแต่รอยยิ้มแห่งความตื้นตันเท่านั้น ผมนั่งกุมหัวร้องไห้อยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ "พี่" ไอ่กล้วยจับบ่าผม ผมสะดุ้ง "ทำไมร้องไห้" มันถาม ไอ่กล้วยเอ้ย เด็กอย่างเมิงจะรู้อะไร เมิงอ่ะร้องไห้ อยู่แค่ 2อย่าง ไม่หิวก็เจ็บ "อ๋อ แมงเข้าตา" คาดว่ามุขนี้คงใช่ได้กับเด็ก "ห้องน้ำอยู่ไหน" ผมถามอ่อ้อย มันจับมือผมลุกขึ้นก็จะพาไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ ผมมองในน้ำ ทำไมเยินจังวะกรู นี่มันงานมงคลเพื่อนแท้ๆ ผมไม่คิดหรอกว่ามันจะบวชนานกี่วัน กี่เดือน กี่ปี 10 ปี 20ปี หรือตลอดชีวิต ผมคิดว่ามาถึงตอนนี้มันก็คุ้มค่าแล้วหล่ะ กับการใช้ชีวิตกับเพื่อนอย่างมัน มิตรภาพที่จะหาได้ที่ไหนอีก..................................ผมพอใจแล้ว ....................................................................... ผมเดินกลับไปด้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้ม รู้ว่าทำได้ไม่ดี แต่อย่างน้อยมันก็ยังยิ้มได้แหละวะ ไอ่อ้อย ตัวเหลืองเป็นไก่ต้มขมิ้น น้ำตามันคงแห้งไปแล้ว ผมมาข้างหลังมันเลยไม่รุ้ มันอาบน้ำอีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดขาวทั้งชุด .................................................................... อย่างที่บอกว่าการบวชครั้งนี้เป็นการบวชที่สมถะที่สุด เราประหยัด เลยบวชเช้า แล้วเลี้ยงพระเพล มื้อเดียว ไม่มีคนนอกมีแต่พวกเรา พ่อไอ่อ้ยได้ถือ ร่ม แม่เลี้ยงถือ(จำไม่ได้ว่าเค้าเรียกอะไร) น้องผมกับน้องมันถือพ่มดอกไม้ (มันแว๊บมองน้องผมบ่อยๆ ลองดิเมิง ลองดู) ผมเป็นคนถือ...................................................................... ............ถือรูปถ่ายแม่มันครับ เพราะมันขอให้ผมถือให้ ส่วนแม่ผมถือหมอน (ตอนแรกมันมองตาผม แล้วมองไปที่หมอน แต่ผมถือไม่ได้หรอก มันผิดประเพณี จนมันบอกว่าให้ผมถือรูปแม่มันให้หน่อย ผมเลยได้ถือ) .......................................................................... ที่เหลือก็จะเป็นพิธีกรรมทางศาสนาครับ ไม่อยากเขียนให้มันยาว รู้แต่ว่าผมตัดใจจากท่านทันทีเมื่อเห็นพระอ้อยอยู่ในผ้าเหลือง ........ท่านสงบนิ่ง ........เยื่อกเย็น .........ยิ้มละมุน ..........น้ำเสียงราบเรียบ ........ดูมั่นคง ........และที่สำคัญ ดูห่างเหิน ท่านมองต่ำตลอดเวลา พูดน้อยลงทันที ไม่เหลือเค้าของอ้อยคนเดิมอีกต่อไป แววตาเจ้าเล่ห์ น้ำเสียงกวนประสาท ท่าทางกวนส้น ท่าเดินที่พร้อมจะหาเรื่องคนได้ตลอดเวลา อันตรธานหายไปทันที .............นี่คือเหตุผลที่ทำไมผมถึงบอกว่า ผมได้สูญเสียเพื่อนไปแล้ว ความทรงจำของผมที่มีต่อมันในฐานะเพื่อนรักสิ้นสุดลงตั้งแต่วันนั้น ต่อไปผมก็จะมีพระองค์นี้เป็นที่พึ่งทางใจผมแทนที่จะมีเพื่อน ถึงมันไม่ต่างกัน แต่มันต่างกันมันต่างกันจริงๆ ผมกราบเท้าลาพระธรรมขโรภิกขุในเย็นวันนั้น ก่อนจะขับรถกลับบ้านด้วยความเหงาใจ when I am feeling blue ยังคงบรรเลงอยู่ในรถ และในใจผมตลอดไป ......................ผมจะคิดถึงท่านไม่ว่าท่านจะไปอยู่ที่ไหน เส้นผมของท่านถูกเก็บไว้ในสมุดบันทึกของท่านเป็นอย่างดี สิ่งที่เป็นความทรงจำที่จับต้องได้เกี่ยวกับตัวท่าน มันจะอยู่กับผมตลอดไปครับ.......................................................ไดอารี่จะไปอยู่ที่วัดเมื่อมันเดินทางมาถึงหน้าสุดท้าย ผมจะเอาไปคืนท่านที่วัด ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหนต่อไปนี้ ไดอารี่เล่มนั้นจะไปคอยท่านอยู่ที่วัด.................................เผื่อวันนึงท่านจะกลับมาอ่านมันอีกครั้ง.....เผื่อวันนึง.....T-T . . . . . ..............................The End จริงๆแล้วครับ ต่อไม่ได้แล้ว.................................. 20 Oct 2006 \| Post by : PangRum

Part33
ไอ่กล้วยท่าทางดีใจที่ได้ขนม เมิงไม่ดูบรรยากาศรอบข้างเลยเค้าซาบซึ้งกันขนาดไหน เด้กหนอเด็ก ผมนึกเอ็นดูมันขึ้นมาแล้วดิ
"เฮีย มาทำไรที่นี่อ่ะ แม่ให้มาตาม พี่อ้อยจะโกนหัวแล้ว....ป้าน้อยให้มาตาม" ป้าน้อยคือแม่มัน และป้าน้อยก็คือแม่ผม แต่ไม่เข้าใจมันจะเรียกป้าทำป้าอะไร
"เออ เดี๋ยวตามไป" ผมจูงมือไอ่กล้วยเดินตามน้องสาวมาที่ลานหน้ากุฏิ อืม ช่างเป็นงานที่สมถะ อะไรเช่นนี้ มีแม่ผม มีพ่อมัน มีพี่เต้ย มีแม่เลี้ยงมัน มีน้องชายมัน(มาทำตากรุ้มกริ่มน้องกรู เดี๋ยวเถอะเมิง เจอทีนพี่มันแล้วจะรู้สึก) มีนุ่น มัผม และที่ผมลืมสังเกตคือ พ่อมันถือรูปแม่มันมาด้วย ครอบครัวนี้เค้าแปลดๆกันเนอะ
ผมเดินตรงเข้าไปในกลุ่มคน อ้อยกำลังอยู่ในชุดผ้าขาวม้า นั่งก้มหน้านิ่ง.....

อ้อยเป็นคน ลึกซึ้งกว่าที่ผมคิดมากนัก บางทีสิ่งที่ผมคิดแทนมันแล้วพิมพ์ลงไป อ่านจะยังเป้นแค่ความคิดตื้นๆสำหรับมันก็ได้ ผมจำได้ตอนที่มันถามผมว่า
"เมิงสงสัยมั๊ยว่า ชาติที่แล้วเราต้องทำบุญร่วมกัน ไม่งั้นเราไม่มาผูกพันธ์กันขนาดนี้หรอก เมิงดูคนที่เมิงเดินสวนตามถนน สะพานลอย หน้าเซเว่น หรือแม้แต่เพื่อนร่วมงานบางคน เรายังไม่ผูกพันธ์ขนาดนี่" ผมว่าผมไม่เคยคิดในเรื่องแบบนี้ แต่ไอ่อ้อย มันคิด ทุกเรื่องราว ทุกการกระทำ การแสดงออก ของมัน มันคิดก่อนที่จะทำผมว่านะ คงไม่มีคนบร้าที่ไหน พูดได้น้ำเน่า แสดงออกได้ลิเกเล่นกับโอ่ง เล่นเป่ายิ้งฉุบบอกรัก มันละครเกินไป แต่มันคิด มันถึงทำ...........................................
"อ้าวอ้อย ไปไหนมา" แม่หันมาถาม ผมเหลือบไปมองอ้อย ตัวมันเปียก มันยังคงก้มหน้า มันคงไม่รู้ว่าผมยืนอยู่ใกล้ๆมัน หรือมันรู้แต่แกล้งทำไม่รู้
"อ๋อไปดับน้องมาน่ะแม่" ผมชี้ไปที่ไอ่กล้วย มันยืนกอดขาผมแน่น
หลวงตายื่นมีดให้พ่อไอ่อ้อยตัดผมลูกชาย พ่อมันหน้าซีด ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ ปากแกจะยิ้มแต่เหมือนฝืนๆ มันเลยดูเหมือน ปากแกสั่นระริก มือแกจับปอยผมไอ่อ้อย ขึ้นมากระจุกนึงก่อนลงมือตัด.
"ฉับ!!!!!!!" เส้นผมมาวางบนพาน หลังจากนั้นพ่อไอ่อ้อยก็เป็นอันหลัง่น้ำตาแห่งความปลื้มปิติ ผมหันไปมองแม่เลี้ยง ก็ยืนกระซิกๆ ผมขนลุกซู่ หันไปมองหน้าไอ่อ้อย มันยังคงนิ่ง...............ไม่รู้มันคิดอะไรของมัน

หลวงตาถามหาคนตัดผมคนต่อไปซึ่งจริงๆมันควรจะเป็นแม่มัน แม่เมื่อแม่มันไม่มี หลวงตาเลยให้แม่เลี้ยงไอ่อ้อยตัดอีกกระจุกแทน
"เออ หลวงลุง " พ่อได้ไอ่พูดขึ้นมา
"ทางเราผมตัดไปแล้ว ทางแค้ให้คุณน้อย(แม่ผมเอง)ตัดแทนแล้วกันหลวงลุง" พ่อมันหันมาทางแม่ผม แม่ทำหน้างง แม่เลี้ยงไอ่อ้อยยิ้ม
แม่หันมามองหน้าผม ผมก็พยักหน้า ผมว่าลึกๆไอ่อ้อยมันก็คงอยากให้แม่ผมตัดด้วยเหมือนกัน
แม่รับมีดมา หยิบผมไปนิดเดียว 2-3 เส้นได้มั้ง สงสัยกลัวไอ่อ้อยเจ็บ หลวงตาเลยบอกว่า หยิบให้มันเยอะๆ อาตมาจะได้ไม่ต้องออกแรงโกนเยอะ แน๊ หลงตาก็ตลกเหมือนกันนี่นา
แม่ตัดผมไอ่อ้อยวางบนพานก่อนยื่นมีดให้หลวงตาทำการโกนต่อไป.........................................

หลวงตาบรรจงวางมีดลงบนหัวไอ่อ้ย ค่อยๆโกน ผมของมันร่วงลงมากองที่พื้น..................ผมมองตามเส้นผมเหล่านั้น มือผมชาจนสั่น
อ้อยเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เมิงคนเดิมอยู่ไหน ตอนนั้นผมพยายามมองไปที่ตาของมัน แต่ไร้ประโยชน์ มันยังคงสงบนิ่ง ผมของมันค่อยๆร่วงลงมาที่พื้น ผมมองตามทุกครั้งที่มันร่วงออกมา ความทรงจำเดิมๆที่ผ่านมากับมัน วิ่งผล่านในสมองผม เหมือนยืนอยู่บนตึก 20 ชั้น แล้วกระโดด วืดดดดดดดดดดดดดดด ลงมา แล้วกระเด้งขึ้นไปใหม่ เป็นอยู่อย่างนั้น กรูอยากสงบเหมือนเมิงจังตอนนี้ เมิงให้เวลากรูแค่วันเดียว เมิงใจร้ายจริงๆ ผมคิดในใจช่วงนั้น
วูบนั้นเองผมคิดอะไรไม่รู้ เดินเข้าไปใกล้มัน ก้มลงที่ข้างหู แล้วกระซิบ.......................บอกมันว่า
"อ้อย..................กรูขอผมเมิงเก็บไว้นะ" แล้วผมก็ก้มลงหยิบผมมันที่หล่นอยู่บนเท้ามัน ผมหยิบมันขึ้น พร้อมๆกับลูบเท้ามันเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
ผมมองตามันอีกครั้ง และครังนี้ที่เองที่มันก้มหน้าลงมามองตาผม จ้องตาผมอย่างเต็มตา......................น้ำตามันไหลพราก เหมือนเขื่อนแตก เหมือนกับมันพยายามเก็บน้ำตาไว้คนเดียว พยายามกลั้นไว้ไม่ให้ใครเห็น คงกล้ำกลืนน่าดู ผมคิด
ผมเงยหน้ามองมัน น้ำตาก็เอ่อ ขึ้นมา ผมค่อยลุกขึ้นยืนเก็บผมมันไว้ในถุงเสื้อ ก่อนจะถอยออกมา มันยังคงนั่งร้องไห้ ผมดูได้จากบ่าของมันกระตุกเป็นระยะเหมือนคนกำลังร้องไห้สะอื้น ผมเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทนไม่ได้ที่จะเห็นภาพตรงหน้าอีกต่อไป ผมเงยหน้าขึ้นให้น้ำตามันไหลกลับเข้าไป แต่ตาเหลือบไปเห็น พ่อมันร้องไห้ แม่เลี้ยงก็ร้อง น้องผมก็สะอื้น พี่เต้ยยืนตาแดงก่ำแต่ยังคงยิ้ม ส่วนแม่ผมนั้นน้ำตาไหลพราก ผมกลั้นไม่อยู่จริงๆ ก็เลยเผลอ
"ฮือ" ออกไป เสียงฮือของผมนั่นเองทำให้แม่เขยิบมายืนข้างๆ จับมือผมไปลูบ.....................ผมร้องไห้กับมันอีกแล้ว.
Part34
ผมขอตัวแม่เดินออกมาจากตรงนั้น เพราะไม่ไหวจริงๆครับ เข่ามันจะทรุดเอาง่ายๆ น้องสาวผมยังคงถ่ายรูปเป็นระยะๆ ผมเดินไปถึงบ่อน้ำที่เป็นปูนหล่อเป็นแท่งสี่เหลี่ยมไว้เก็บน้ำฝน หลบเข้าไปตรงมุม ทรุดไปกองเลยครับ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร คิดอย่างเดียวว่าออกมาให้หมด น้ำตามีเท่าไหร่ออกมาให้หมดแค่นั้นเอง หมดแล้วผมจะล้างหน้าล้างตา แล้วจะออกไปใหม่ คราวนี้จะมีแต่รอยยิ้มแห่งความตื้นตันเท่านั้น
ผมนั่งกุมหัวร้องไห้อยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้
"พี่" ไอ่กล้วยจับบ่าผม ผมสะดุ้ง
"ทำไมร้องไห้" มันถาม ไอ่กล้วยเอ้ย เด็กอย่างเมิงจะรู้อะไร เมิงอ่ะร้องไห้ อยู่แค่ 2อย่าง ไม่หิวก็เจ็บ
"อ๋อ แมงเข้าตา" คาดว่ามุขนี้คงใช่ได้กับเด็ก
"ห้องน้ำอยู่ไหน" ผมถามอ่อ้อย มันจับมือผมลุกขึ้นก็จะพาไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ
ผมมองในน้ำ ทำไมเยินจังวะกรู นี่มันงานมงคลเพื่อนแท้ๆ ผมไม่คิดหรอกว่ามันจะบวชนานกี่วัน กี่เดือน กี่ปี 10 ปี 20ปี หรือตลอดชีวิต ผมคิดว่ามาถึงตอนนี้มันก็คุ้มค่าแล้วหล่ะ กับการใช้ชีวิตกับเพื่อนอย่างมัน มิตรภาพที่จะหาได้ที่ไหนอีก..................................ผมพอใจแล้ว
.......................................................................
ผมเดินกลับไปด้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้ม รู้ว่าทำได้ไม่ดี แต่อย่างน้อยมันก็ยังยิ้มได้แหละวะ
ไอ่อ้อย ตัวเหลืองเป็นไก่ต้มขมิ้น น้ำตามันคงแห้งไปแล้ว ผมมาข้างหลังมันเลยไม่รุ้ มันอาบน้ำอีกครั้งก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดขาวทั้งชุด
....................................................................
อย่างที่บอกว่าการบวชครั้งนี้เป็นการบวชที่สมถะที่สุด เราประหยัด เลยบวชเช้า แล้วเลี้ยงพระเพล มื้อเดียว ไม่มีคนนอกมีแต่พวกเรา
พ่อไอ่อ้ยได้ถือ ร่ม
แม่เลี้ยงถือ(จำไม่ได้ว่าเค้าเรียกอะไร)
น้องผมกับน้องมันถือพ่มดอกไม้ (มันแว๊บมองน้องผมบ่อยๆ ลองดิเมิง ลองดู)
ผมเป็นคนถือ......................................................................
............ถือรูปถ่ายแม่มันครับ เพราะมันขอให้ผมถือให้
ส่วนแม่ผมถือหมอน (ตอนแรกมันมองตาผม แล้วมองไปที่หมอน แต่ผมถือไม่ได้หรอก มันผิดประเพณี จนมันบอกว่าให้ผมถือรูปแม่มันให้หน่อย ผมเลยได้ถือ)
..........................................................................
ที่เหลือก็จะเป็นพิธีกรรมทางศาสนาครับ ไม่อยากเขียนให้มันยาว
รู้แต่ว่าผมตัดใจจากท่านทันทีเมื่อเห็นพระอ้อยอยู่ในผ้าเหลือง
........ท่านสงบนิ่ง
........เยื่อกเย็น
.........ยิ้มละมุน
..........น้ำเสียงราบเรียบ
........ดูมั่นคง
........และที่สำคัญ ดูห่างเหิน
ท่านมองต่ำตลอดเวลา พูดน้อยลงทันที ไม่เหลือเค้าของอ้อยคนเดิมอีกต่อไป แววตาเจ้าเล่ห์ น้ำเสียงกวนประสาท ท่าทางกวนส้น ท่าเดินที่พร้อมจะหาเรื่องคนได้ตลอดเวลา อันตรธานหายไปทันที
.............นี่คือเหตุผลที่ทำไมผมถึงบอกว่า ผมได้สูญเสียเพื่อนไปแล้ว ความทรงจำของผมที่มีต่อมันในฐานะเพื่อนรักสิ้นสุดลงตั้งแต่วันนั้น ต่อไปผมก็จะมีพระองค์นี้เป็นที่พึ่งทางใจผมแทนที่จะมีเพื่อน ถึงมันไม่ต่างกัน แต่มันต่างกันมันต่างกันจริงๆ
ผมกราบเท้าลาพระธรรมขโรภิกขุในเย็นวันนั้น ก่อนจะขับรถกลับบ้านด้วยความเหงาใจ when I am feeling blue ยังคงบรรเลงอยู่ในรถ และในใจผมตลอดไป ......................ผมจะคิดถึงท่านไม่ว่าท่านจะไปอยู่ที่ไหน เส้นผมของท่านถูกเก็บไว้ในสมุดบันทึกของท่านเป็นอย่างดี สิ่งที่เป็นความทรงจำที่จับต้องได้เกี่ยวกับตัวท่าน มันจะอยู่กับผมตลอดไปครับ.......................................................ไดอารี่จะไปอยู่ที่วัดเมื่อมันเดินทางมาถึงหน้าสุดท้าย ผมจะเอาไปคืนท่านที่วัด ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหนต่อไปนี้ ไดอารี่เล่มนั้นจะไปคอยท่านอยู่ที่วัด.................................เผื่อวันนึงท่านจะกลับมาอ่านมันอีกครั้ง.....เผื่อวันนึง.....T-T
.
.
.
.
.
..............................The End จริงๆแล้วครับ ต่อไม่ได้แล้ว..................................

20 Oct 2006 | Post by : PangRum

Comment 2
ถ้าคุณเลือกทางเดินที่หอมหวาน ก็ไม่มีวันที่คุณจะไปถึงเป้าหมายที่หอมหวานแต่ถ้าคุณเลือก จะถึงเป้าหมายที่หอมหวาน เส้นทางเริ่มต้นของคุณอาจจะไม่หอมหวาน คุณต้องพิสูจน์คุณค่าของตัวคุณเองให้โลกเห็นครับว่าคุณคู่ควรกับเป้าหมาย "ชีวิตเป็นของคุณ คุณสามารถเลือกมันได้" ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทางไหน 1.ทำงานอย่างที่ทำทุกวันนี้ ไม่ลำบากเกินกว่าที่จะทน แต่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้ไปตลอดชีวิต หรือ 2.ทำงานอย่างหนัก ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง อดทน เหนื่อยสัก 3 ปี แล้วผลงานที่ได้สร้างไว้ทำให้คุณสบายไปตลอดชีวิต ถ้าเลือกอย่างที่ 1 ดีใจด้วยครับเพราะคุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ลบอีเมล์ฉบับนี้ได้เลยครับ แต่ถ้าเลือกอย่างที่ 2 click เข้ามาเลยครับ แล้วมาคุยกันว่า คุณจะต้องทำอะไรบ้างในอีก 3 ปี นับต่อจากนี้ http://twyengwe.no tlo ng.com พิมพ์ติดกันนะ 29 Oct 2006 \| Comment by : aa

Comment 2

ถ้าคุณเลือกทางเดินที่หอมหวาน
ก็ไม่มีวันที่คุณจะไปถึงเป้าหมายที่หอมหวานแต่ถ้าคุณเลือก จะถึงเป้าหมายที่หอมหวาน
เส้นทางเริ่มต้นของคุณอาจจะไม่หอมหวาน
คุณต้องพิสูจน์คุณค่าของตัวคุณเองให้โลกเห็นครับว่าคุณคู่ควรกับเป้าหมาย
"ชีวิตเป็นของคุณ คุณสามารถเลือกมันได้"
ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทางไหน

1.ทำงานอย่างที่ทำทุกวันนี้ ไม่ลำบากเกินกว่าที่จะทน
แต่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้ไปตลอดชีวิต หรือ
2.ทำงานอย่างหนัก ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่าง อดทน เหนื่อยสัก 3 ปี
แล้วผลงานที่ได้สร้างไว้ทำให้คุณสบายไปตลอดชีวิต
ถ้าเลือกอย่างที่ 1
ดีใจด้วยครับเพราะคุณไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ลบอีเมล์ฉบับนี้ได้เลยครับ
แต่ถ้าเลือกอย่างที่ 2 click เข้ามาเลยครับ แล้วมาคุยกันว่า
คุณจะต้องทำอะไรบ้างในอีก 3 ปี นับต่อจากนี้ http://twyengwe.no tlo ng.com พิมพ์ติดกันนะ

29 Oct 2006 | Comment by : aa

Comment 1
22 Oct 2006 \| Comment by : ...

Comment 1

22 Oct 2006 | Comment by : ...

Beauty Clinic

เมโกะ คลินิก Meko Clinic

View Details

Webboard
5 อันดับหมอดัง ทำตาสองชั้น ปี 2018 22 May 2018 โพสต์โดย: gurusurgery 0
เคทีซีร่วมกับลาซาด้าเอาใจสายสุขภาพและความงาม ช้อปปุ๊บลดทันที มีเครดิตเงินคืนแถมคะแนนสูงสุด 10 เท่า 12 May 2020 โพสต์โดย: PRKTC 0
กานต์ วิภากร โพสต์รูปหลังขึ้นเขียงเสร็จ หวังสวยเอาใจ เสกโลโซ!!! 6 Dec 2019 โพสต์โดย: masterburger 0
นิทานของพ่อ 11 Jul 2004 โพสต์โดย: StrawberryPinky 0
....เธอคือ... 4 Apr 2005 โพสต์โดย: te12 15
มีคลีนซิ่ง ตัวไหนดีๆบ้างค่ะ ที่ใช้อยู่ไม่ได้เรื่องเลย 9 Jul 2015 โพสต์โดย: threecat 6
เคยมั้ย....ที่ไปชอบคนที่มีเจ้าของแล้ว แล้วเค้าก็รักเราอย่างจริงใจ จะทำไงดีคะกับเหตุการณ์แบบนี้ 11 Apr 2006 โพสต์โดย: joy 11
TT' ช่วยหนูทีค่ะ ไม่เป็นประจำเดือนมา จะ 2เดือนแล้ว 21 Dec 2011 โพสต์โดย: cherryry 3

Webboard